Κυριακή, ζέστη, και φωτογραφία

Κυριακή 22 Ιουλίου, απόγευμα, και 37 βαθμοί Κελσίου.

Κάπου στην Αττική, 

τη σημασία έχει το που;

Σαχλές ταινίες στη TV και πολλές διαφημίσεις, όπως πάντα.

Τα νέα, στα δελτία των 8 μόνο σε αποχρώσεις του μαύρου, όπως πάντα.

Καταφύγιο στο φορητό, για λίγο.

Μνήμες από φίλους και γνωστούς, που έφυγαν πλέον,

που ολοένα πληθαίνουν όμως δια της απουσίας τους.

Μνήμες από φωτογραφίες, δικές μου, και άλλων,

σκέψεις που λιώνουν, χάνονται μέσα στη ζέστη.

Ως και το μάρμαρο στο τραπέζι της αυλής μας ζεματάει.

Πενήντα χρόνια φωτογράφος και τίποτα πλέον καινούριο δεν με εντυπωσιάζει φωτογραφικά. Νομίζω.

Το αντίθετο, βλέπω, αλλά δεν θέλω να βγάλω άλλες φωτογραφίες.

Βλέπω και τις φωτογραφίες των νέων, διαβάζω κείμενα σχετικά με τη φωτογραφία. 

Το μόνο που μου προκαλούν όλα αυτά, είναι να κάτσω να δω παλιές ταινίες, ασπρόμαυρες, παλιές φωτογραφίες, κυρίως ασπρόμαυρες. 
Φτηνός εντυπωσιασμός, μόδα είναι όλα σήμερα χάρη στη ψηφιακή τεχνολογία.

Θυμάμαι σχεδόν όλα όσα έχω κάνει για τη φωτογραφία, με τη φωτογραφία. 

Θυμάμαι, όλα όσα έχω γράψει, όλα όσα έχω φωτογραφίσει.Έτσι νομίζω τουλάχιστον.

Λίγα χρόνια πριν, όλα όσα έβλεπα σκεφτόμουν άμεσα πως θα έπρεπε να φωτογραφηθούν, αν μου το ζητούσε κάποιος.

Και τώρα; όλα με αφήνουν αδιάφορο. 

Ας τα φωτογραφίσουν με το κινητό τους!

Αυτό κάνουν όλοι!

Ας τα βγάλουν πέρα οι καινούριοι με όλα όσα τους παρέχει η τεχνολογία και οι δυνατότητες μόρφωσης και εμπειρίας.

Ο ανταγωνισμός θα επιτρέψει στο ποιο καλό να επιβιώσει.

Ναι αλλά με ποιο τίμημα δεν ξέρω.

Προσφέρθηκα πολλές φορές να βοηθήσω και εμπόρους και νέους φωτογράφους μετά τη συνταξιοδότησή μου, αναζητώντας μιαν ασχολία. 

Αλλά μάταια! 

Όλοι τα ξέρουν όλα πλέον, δεν έχουν και χρόνο για κάτι περισσότερο. 

Δέκα χρόνια μετά τη συνταξιοδότησή μου, έχω την αίσθηση πως όλα πλέον γίνονται, είναι, γκρίζες σκιές, σαν τις φωτογραφίες που σιγοσβήνουν στο παλιό κλασσικό χαρτί.

Να γιατί ίσως όσο γερνάω, γυρνάω πίσω, και βυθίζομαι ολοένα ποιο πολύ πίσω στο ασπρόμαυρο φιλμ και χαρτί, στις κλασσικές ταινίες του Ντράγερ , του Σαρλό, του Φορντ, του Κουροσάβα, του Αϊζενστάιν, του Κιούμπρικ, του Μπέργκμαν, και τόσων άλλων.

Να γιατί ξεχνιέμαι με τις ώρες να βλέπω παλιές φωτογραφίες μεγάλων φωτογράφων, κυρίως ασπρόμαυρες. Αλλά και δικές μου βλέπω, την εποχή που φωτογράφιζα με το ένστικτο, αλλά δεν είχα τη παραμικρή ιδέα για φωτογραφικές θεωρίες κλπ.

Δεν νομίζω ποτέ πλέον να μιλήσω σε κάποιο κύκλο σχετικά με τις φωτογραφίες που αγαπώ και αγάπησα. Παλιότερα το έκανα, έδινα και μαθήματα, και ομιλίες.

Αισθάνομαι τυχερός, πάρα πολύ τυχερός, γιατί το χόμπι μου, το έκανα και εργασία μου, γιατί γνώρισα και το φιλμ, και τα χημικά, και το σκοτεινό θάλαμο, και την 6Χ7, και τη 4Χ5, και τις τριανταπεντάρες μου, και το ψηφιακό.

Έγραψα, δεκάδες χιλιάδες σελίδες, κείμενα για τη φωτογραφία, που δημοσιεύτηκαν και διαβάστηκαν. Ήταν κείμενα που πολλές φορές παρακίνησαν αναγνώστες να με πάρουν τηλέφωνο, να μου γράψουν, άλλοι να διαφωνήσουν, άλλοι να συμφωνήσουν με όσες σκέψεις και γνώσεις κατάφερα και έβαλα σε τάξη στο χαρτί ως κατάθεση ψυχής και ζωής.

Θα ήθελα, στα blog  που διατηρώ ακόμη, να έχω καθημερινή παρουσία, αλλά κουράστηκα. Βρήκα κι άλλα θέματα να ασχοληθώ από το να κάθομαι να γράφω κάθε ημέρα.

Όμως έμεινα εξ αρχής, από τη πρώτη παρουσία μου στον ιστό,  μόνος, και αβοήθητος ηθικά και οικονομικά.

Υποσχέσεις; ναι πάρα πολλές. Αλλά άφαντοι όλοι!

Αν και δεν σκόπευα ποτέ στο κέρδος, η απουσία ενδιαφέροντος από προμηθευτές, εμπόρους, γνωστούς ήταν εκκωφαντική!

Και τώρα; δεν νομίζω ότι ενδιαφέρεται πλέον κανείς για τις γνώσεις και τις απόψεις μου σχετικά τουλάχιστον με τη φωτογραφία. Τουλάχιστον δεν είχα κάποιο σημάδι στο ταχυδρομείο μου, κάποιο "γράμμα".

Εξ άλλου, η εμπορική χρήση της φωτογραφίας άλλαξε δραματικά και οι αμοιβές το ίδιο. Περισσότεροι από τους μισούς φωτογράφους που γνώριζα το 2010, σήμερα δεν ασκούν το επάγγελμα, όχι γιατί έφυγαν από τη ζωή, αλλά γιατί δεν υπάρχει πλέον αντικείμενο!

Οι εφαρμογές φωτογραφίας που μας κρατούσαν στη ζωή μειώθηκαν δραματικά, άλλαξαν οι αγορές, τα προϊόντα, ο τρόπος προώθησης.

Και πάλι μόνος με τη ζέστη και το σκοτάδι (γιατί σκοτείνιασε για καλά έξω), το μικρό φορητό, και οι μνήμες.

Πέρασα καλά όμως στη ζωή μου χάρη στη φωτογραφία, και αυτό μετράει τώρα.   

Εύχομαι το αυτό και όλους τους συνεχιστές, γιατί μόνο η ζωή μας μετράει και το έργο που θα αφήσουμε.

Και έζησα, και έργο άφησα. Ψάξτε να το βρείτε.

Γιάννης Γλυνός