Photographer John Glynos /Lighttraps: Απριλίου 2017

Απρίλιος 22 του 2017, στη Λούτσα.

Η μεγάλη των μοτοσικλετών σύναξης

Απόγευμα Σαββάτου, έξι η ώρα, 12 βαθμοί Κελσίου,
με ικανό βοριαδάκι (που τα αρνάκια παγώνει),
μαζεύτηκαν άναρχα και αυτόνομα μπροστά στο φιλόξενο «Τρόλεϊ» μικροί, και μεγάλοι μοτοσικλετιστές, με μικρές, μεσαίες και μεγάλες μηχανές.

Οι περισσότερες δίτροχες «κυρίες» ήταν παλιότερης κοπής και παραγωγής.
Ωστόσο όλες οι παρουσίες, είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό, την μεγάλη αγάπη των αφεντικών για το δίκυκλο,
κι ας είναι παλιό και δύστροπο μερικές φορές.

Δίπλα, στην άμμο, υπήρχε όση ώρα έμεινα «ζωντανή» μουσική ικανής έντασης, ροκ και μπλουζ φυσικά, και ηλιοβασίλεμα. Τι άλλο;

Οι «μηχανόβιοι» είχαν απλωθεί είτε στις ξαπλώστρες και τις όποιες καρέκλες δεν είχε κάψει ο ήλιος και η αρμύρα.

Δεν ξέρω αν έχει σχέση, αλλά από μερικές μηχανές θυμήθηκα το βιβλίο «οργισμένος βαλκάνιος» και τη Μάτσουλις που περιέγραψε η πένα του Πετρόλπουλου.

Παιδιά, μικρά και μεγάλα, και πολύ μεγάλα, αλλά και «μωρά» ανάμεσα 20 και κάποια «άντα» ίσως.
Ήταν και πολλά τριμμένα τζιν, και μαύρα δερμάτινα μπουφάν, και σουβλάκια, και μπύρες στο χέρι, και παρέες.
Και τραβούσαν φωτογραφίες με κάθε διαθέσιμο μέσο, και έκανε κρύο, και υγρασία (δίπλα στη θάλασσα ήταν η μάζωξη).
Η "έκθεση ιδεών" είχε και πατέντες και μετατροπές, πολλές μετατροπές.

Μετατροπές που έγιναν από ανάγκη αισθητική, ή λειτουργική και αναγκαστικά εφόσον για κάποιες από τις μηχανές αυτές δεν υπάρχει ούτε βίδα, ούτε φλάντζα, ούτε το παραμικρό αναλώσιμο από την αρχική κατασκευή.
Ίσως ήταν και μια μικρή γεύση, ένα δείγμα από Κούβα. Ένα μουσείο μηχανών, αντί για τα παλιά αμερικάνικα αυτοκίνητα.

Σουλάτσο και σχόλια για τις μετατροπές, θετικά και αρνητικά μερικές φορές, παλιοί γνώριμοι (από τους προσκόπους ίσως), μηχανόβιοι από κούνια, ή και νεώτερης γενιάς.
Ήταν εκεί από παπάκια πειραγμένα, ή και απείραχτα (που δεν πρόλαβαν ίσως), μέχρι «τέρατα» υδρόψυκτα, με δυο ή και με τρεις τροχούς, με αρκετά «κύλινδρα», πειραγμένες εξατμίσεις, εισαγωγές να αστράφτουν, αρκετό νίκελ, κάποιες υπέρ-κατασκευές με πιρούνια να προηγούνται της μηχανής ένα με δυο μέτρα! Κι άντε να στρίψει αυτό στα στενά της Πλάκας.

Ένα κοινό υπήρχε μόνο να τα ενώνει όλα αυτά: η μηχανή.

Τι ακριβώς είναι η μηχανή;

Αρχικά είναι γένους θηλυκού η μηχανή, κι ως εκ τούτου αυτές ειδικά οι μηχανές που ήταν εκεί μάλλον δεν τα πάνε καλά με τις γυναίκες, αν κρίνω από τις πολλές μονοθέσιες μετατροπές.
Ένα πράγμα άγρια δύση, να πούμε.

Βασικά μηχανή, είναι ο κινητήρας, όλα τα άλλα έπονται. Είναι η αγάπη και η τρέλα να τον ακούς να γουργουρίζει, ή να σκούζει, ή να ουρλιάζει, να υπακούει άμεσα, ή να βαριέται, σαν άνθρωπος ένα πράγμα. Χαρά και αγαλλίαση όταν ξυπνήσει το «κτήνος», ή ο «δεινόσαυρος». Απελπισία όταν δεν…θέλει βρε αδερφέ η «χουζουρλού» να πάρει μπρος.
Κι αλοίμονο αν σε αφήσει η μηχανή επάνω στη στροφή, ή στο ταξίδι για την Ηθάκη και πεθάνει ο κινητήρας...

Και πάντα με το καλό παρακαλώ, εδώ οι αγριάδες δεν περνάνε, για να μη στα δώσει στο χέρι.

Ένας προσπάθησε να κάνει πουλήσει τσαμπουκά σε μια παλιά, με μανιβέλα, και ξέρεις εσύ τι έγινε.

-Με το μαλακό πάντα με τη μανιβέλα φίλε, μη πάρει ανάποδες!

Όμως υπήρχαν και μερικές εξαιρέσεις με άγρια μοτεράκια, σύχρονα, όπως πάντα.

Λίγο ζέσταμα αφού πάρει μπρος, λίγο λαδάκι, λιγάκι καύσιμο και φύγαμε.

Η ζωή μου, η μηχανή μου. Πολλά θέλει ο Έλληνας; Το του ζητάει η μηχανή;

desmo, ducati

Ένα παλιό δίχρονο ανατολικού μπλοκ, που ακόμη αναπνέει λαδάκι και μπενζίνα

Λίγα χιλιόμετρα από τη Λούτσα, είχε και εμπορική έκθεση σύγχρονων μοτοσικλετών, αλλά τι να πας να δεις εκεί;

η ζωή είναι όμορφη και μετά θάνατο!

Περί της ιδέας της μηχανής γενικά.

Να μια κλιμάκωση αξιών για παράδειγμα από κάτω, προς τα επάνω.

1) Μοτοποδήλατο (έχει και πεντάλ και μηχανή μέχρι 50 κυβ),

2) Μοτοσακό δίχρονο συνήθως πενηνταράκι mobilet, είδος προς εξαφάνιση!

3) Μηχανάκι, οτιδήποτε με δυο ρόδες και μηχανή από 50 μέχρι 75 κυβ, ή όσο άνοιγμα επιτρέπει ο «κύλινδρας».

4) Βέσπα από 125-250 (δίχρονη με μανιβέλα), όλα τα άλλα είναι αντίγραφα!

5) Μοτοσικλετάκι από 100 μέχρι 150 κυβ,

6) Μοτοσικλέτα-αγάπη μου, από 175 κυβ και βάλε, ας πούμε 1300 κυβ καλά είναι; Να τα αφήσω;
Λειτουργία: δυο χρόνοι, ή τέσσερις,
με ένα κύλινδρο, δυο, τρεις, ή τέσσερις. Τώρα αν κάποιος βρει μηχανή και με 6 κυλίνδρους, τι να πω;

Μηχανή μια άλλη άποψη.

Εγώ θεωρώ μηχανή ότι έχει δυο ρόδες και κινητήρα από 250-650, ασχέτως αριθμού κυλίνδρων. Η κλασσική μηχανή-μοτοσικλέτα για εμένα έχει 2 κυλίνδρους άσχετα με τους χρόνους λειτουργίας (δυο η τέσερις).
Η μηχανή πρέπει να είναι απλή αξιόπιστη, εύκολη στην επισκευή και συντήρηση, οικονομική στην οδήγηση, ελαφριά, δυνατή και σχεδιασμένη για τη χρήση που τη θέλουμε.
Η δίχρονη μηχανή και με ένα κύλινδρο θα τα καταφέρει μέσα στην Αττική με λίγο κούνημα παραπάνω (κραδασμό),
η τετράχρονη τα βολεύει ποιο καλά, αλλά είναι ποιο απαιτητική σε γνώσεις συντήρησης.

Και για μηχανάρα, βάλτε της επάνω ό,τι κυβικά προαιρείστε αρκεί ο σκελετός να αντέχει και τα φρένα να τη κρατήσουν.
Προσωπική πείρα

Τι έχει περάσει από τα χέρια μου;

Με χρονολογική σειρά.

Ariel πριν βγάλω όλα μου τα δόντια, με έβαζε ο πατέρας στο ντεπόζιτο, για να μαθαίνω!

Yamaha fs1 50cc από 22 ετών και πάμε…

Yamaha rd 50cc

Honda cd 50cc (όλο μου έμενε από ρύθμιση πλατινών, απαίσιο τιμόνι)

Honda bobos 50cc ( μεγάλη πλάκα, με πέταξε δυο φορές κάτω)

Gilera 125cc (έσπαγε με θρησκευτική ευλάβεια κάθε 4500 χιλιόμετρα το εξάρτημα που έσπρωχνεz τους δίσκους ταχυτήτων), στα 15.000 την έδωσα. Ωραία μηχανή όμως για τη κατηγορία της.

Moto Guzzi 250cc/4cyl (απίστευτη μηχανή, φρένα, σκελετός, μοτέρ και απίστευτες επιταχύνσεις), αλλά: τραγωδία τα φλοτέρ που κόλαγαν, τρομερά μικρή αυτονομία, αδύνατο να βγάλεις το καπάκι για να ρυθμίσεις βαλβίδες, ουδεμία υποστήριξη, σπάσανε ότι ήταν πλαστικό στο συνεργείο. Όμως όταν καθάριζε στις 12.000 στροφές, κατάπινε τις στροφές σαν, τι να πω; Κρίμα τη φίρμα.

Suzuki X7 250cc, μηχανή δίχρονη καλή, αλλά σκελετός, λάστιχα και αναρτήσεις κόλαση, δηλαδή χάλια, τα άλλαξα αμέσως. Μου την έκλεψαν με 32.000 χιλιόμετρα. Έσκασα.

Suzuki GSX 250cc τετράχρονο μοτέρ, τα ίδια με λάστιχα, αναρτήσεις με το Χ7. Άλλαξα και εξάτμιση που τρύπησε στο χρόνο επάνω. Θόρυβος και κάψιμο, βαρύς κινητήρας και σκελετός για τα κυβικά του, παρά το διπλό στροβιλισμό ήταν λίγα τα κυβικά και μεγάλο το βάρος.

Montesa Cota treil 348, δίχρονη, με ένα κύλινδρο, μανιβέλα για ήρωες. Αυτό ήταν το όνειρο που απόχτησα στα 26, αλλά δεν τη χάρηκα για πολύ. Την έδωσα μετά από 3 χρόνια και με μόλις 3.000 χιλιόμετρα. Ήτανε η μοτοσικλέτα! Απίστευτη για δυσκολίες και χώμα και πέτρες κλπ, αλλά για τελική σε ανοικτό δρόμο πήγαινε σκασμένη μέ 90 χιλιόμετρα. Άριστη ανάρτηση και ισοροπία.

Yamaha QT 50 cc ήταν το ποιο πρακτικό και αξιόλογο μηχανάκι που χρησιμοποίησα αλλά με τε΄λική μόλις 45 χιλιόμετρα!

Suzuki 50cc το πήρα μεταχειρισμένο το μοσικλετάκι με 7.500 χιλιόμετρα, έκανα άλλα 35.000 και το έδωσα γιατί το έτρεχα στο τέλος πολύ. Κανένα μηχανικό πρόβλημα, απλά ήταν βαρύ και αργό.

Astrea 100cc, κάτι ανάμεσα σε μηχανάκι, καρέκλα με ρόδες και μηχανή, αλλά ήταν εργαλείο για όλες τις δουλειές μέσα στην Αθήνα. Στα φρένα, το πιρούνι και τις στροφές, έλεγες το «πάτερ υμών». Η ποδιά με προφύλαξε από όλες τις βροχές.

Είχα τελικά μια προτίμηση στις μικρές μηχανές τώρα που το σκέφτομαι.

Μετά, το βράδυ, έβαλα στο DVD το «Easy rider» και έφυγα…