Στις 22 του Σεπτέμβρη μάθαμε από
τα ΜΜΕ ότι ο εμπνευστής της “Σπίθας”,
έφυγε από τη ζωή. Ωστόσο ο Μίκης θα μείνει ως ανεξίτηλη εγγραφή στη μνήμη του
κόσμου κυρίως για τη μουσική του. Λίγοι
νομίζω θα θυμούνται το συγγραφικό του έργο.
Δεν είναι μόνο οι Έλληνες που ενθουσιάζονται με τη μουσική του, είναι και η παγκόσμια κοινότητα που τον
λάτρεψε ακούγοντας δίσκους και συναυλίες. Είναι και οι ταινίες στις
οποίες είχε τη μουσική επένδυση.
Ποιος πχ δεν θυμάται το Ζορμπά και
το συρτάκι, το Ζ, τη κατάσταση πολιορκίας, τον άνθρωπο με το γαρύφαλλο, Φαίδρα,
Σέρπικο, κλπ.
Αισθάνομαι πολύ μικρός σήμερα. Όταν λοιπόν κάποιος δεν έχει κάτι σημαντικό να πει, ποιο καλά θαρρώ, είναι να
σωπαίνει. Η φωτογραφία που υπηρέτησα όπως
πάντα σιωπά!
Ούτε τη πολιτική σκέψη του Μίκη,
ούτε τη θαυμάσια μουσική του τέχνη μπορώ να περιγράψω με τον αδύναμο λόγο μου, και τις βουβές μου φωτογραφίες.
Φωτογραφία και μουσική.
Η τέχνη της μουσικής σε σύγκριση με τη τέχνη της φωτογραφίας
σαφώς υπερέχει στα σημεία καθώς ως γνωστό καμιά φωτογραφία δεν φωνάζει, δεν
ενθουσιάζει, δεν συγκινεί και δεν προτρέπει το κόσμο σε ανώτερα έργα.
Και τώρα τι ζητάω; Να αφήσω αυτό το κόσμο λιγάκι ποιο καλό
από ότι το βρήκα!
Τη μουσική μονάχα να την ακούω μπορώ, δεν κατέχω πως να γράψω
ή να παίξω μουσική. Μπορώ μόνο να την ακούω ως τα βάθη της ψυχής μου.
Έχασα πολύτιμο χρόνο από τη ζωή μου χάρη σε ένα εκπαιδευτικό
σύστημα βάρβαρο και ανούσιο. Έμαθα μόνος μου να φωτογραφίζω, να βλέπω, και να
ακούω μουσική χάρη σε μερικούς θαυμάσιους δημιουργούς, όπως ήταν ο Μίκης.
Τώρα (2021) νιώθω προστατευόμενο είδος, προς εξαφάνιση και το
ποτάμι πίσω δεν γυρνά! Όμως υπάρχουν άνθρωποι που ακόμη νομίζουν πως η γη μας είναι
επίπεδη! Ίσως ο κόσμος μας χρειάζεται
επειγόντως επανεκκίνηση με ποιο καλούς όρους, λιγότερη βλακεία και δίχως
απληστία.
Θα ήθελα λοιπόν εφόσον και πάλι καήκανε τα δάση μας και τα
βουνά μας, να θυμίσω πως η τέχνη λειτουργεί αυτόνομα από τη πραγματικότητα, από
αυτό που νομίζουμε όμορφο, αρμονικό, κλασσικό, άσχημο, αποκρουστικό κλπ.
Η φωτογραφία, ή οι φωτογραφίες που θα αναρτηθούν όπως τα
καμένα πεύκα: συνθετικά, φωτογραφικά, σημαντικά, δείχνουν αυτό που πάντα
φοβόμουν.
Πως δηλαδή, ακόμη και η καταστροφή, η βία, το θανατικό, η
φωτιά μπορούν να οδηγήσουν τα μυαλά μας να δημιουργήσουν ¨τέχνη από το
μηδέν¨. Εκ της στάχτης γεννιέται η τέχνη. Για το λόγο αυτό καίνε τα μυαλά
και την αισθητική μας με κάθε διαθέσιμο μέσον. Μήπως ίσως και ξυπνήσουμε μιαν ημέρα.
Φόβος υπάρχει να μας αρέσει το αποτέλεσμα ξεχνώντας τη κόλαση
που προηγήθηκε. Να για παράδειγμα ο Νέρων και οι επόμενοι πυρομανείς!
Αυτό δεν είναι καμιά δικαιολογία για να κάψουμε ότι απόμεινε
προκειμένου να δημιουργήσουμε έργα τέχνης.
Ο Μίκης έφυγε, η Σπίθα που άναψε θα καίει κυρίως με τη
μουσική του όσο υπάρχουμε ως έθνος για να φωτίζουμε της γης τους κολασμένους. Τα κείμενά του λίγοι θα τα θυμηθούνε, κι αν τα έχουνε διαβάσει.
Σχετικά με αυτό το μικρό βήμα που ορίζω είναι πλέον στιγμές ολοένα ποιο πολλές που
κάτι μου λέει πως: αρκεί μέχρι εδώ.
Ίσως δηλαδή και να σας
λείψω, να με αναζητήσετε, αλλά να μη με δείτε ξανά.
Να το κάνω λοιπόν σαν τον ερυθρόδερμο αρχηγό;:
-ο αυτοδίδακτος μίλησε.
Γιάννης Γλυνός
