Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

50 χρόνια φωτογράφος



Ακόμη σε θυμάμαι, δεν σε ξεχνώ.

Από κεκτημένη ταχύτητα, από συνήθεια, για το έθιμο που να πάρει ευχόμαστε καλή χρονιά αυτές τις άγιες ημέρες.
Κάθε χρόνο κάνουμε τη βασική ευχή. Ας είναι αυτός ο νέος χρόνος κλπ, κλπ.
Ωστόσο, κάθε χρόνο γυρνάμε και στα παλιά.
Το χρόνο αυτό, τη φορά αυτή, εγώ γύρισα πίσω για τα καλά.
Πήγα λοιπόν 50 χρόνια όπισθεν το χρόνο όταν απόκτησα τη πρώτη μου μονοοπτική φωτογραφική μηχανή. Ήταν μια σοβιετικής κατασκευής Ζenit 3m, με φακό Helios 58 mm f 2 που αντικατέστησε την μόλις λίγους μήνες πριν αγορασμένη smena που όμως «έλιωσε» κυριολεκτικά στα τραβήγματα.
Η «μηχανή» αυτή, η smena, ήταν ένας πλαστικός καθαρόαιμος καταστροφέας φιλμ δίχως φωτόμετρο, ή τηλέμετρο έστω. Όλα μηχανικά, εντελώς ερασιτεχνική. Χαμένος χρόνος και κόπος. Δεκαεπτά μπομπίνες φιλμ τράβηξε ωστόσο η smena αλλά δεν σώθηκε τίποτα. Ούτε μηχανή, ούτε αρνητικά. Μόνο ένα καρέ με κάτι δίχτυα που τα παίρνει ο άνεμος βρήκα και αυτό κάπου κρύβεται.
Η Zenit 3m, είχε ποιο καλή τύχη, ήταν και heavy metal.
Με αυτή έμαθα κάποια πράγματα για το κάδρο, το νετ και το φλου, τα βασικά. Τράβηξε πάρα πολλές μπομπίνες 17 και 30 μέτρων, αλλά κόλλησε στα χιόνια σε μια εκδρομή στο Όλυμπο γιατί πήρε υγρασία το φιλμ και έγινε ένα σχεδόν με τη πλάτη της μηχανής!
Τελικά έπεσε σε κατάθλιψη η μηχανή κοιτάζοντας τις άλλες των άλλων που κρατούσαν Nikon Minolta, Pentax, Exacta κλπ. Σε μια αυτοφωτογράφιση αυτοκτόνησε πρωί-πρωί στο Εθν. κήπο θυμάμαι γιατί δεν άντεχε να με βλέπει να τη κοιτάζω από μακριά και να μη είμαι πίσω από το σκόπευτρο. Έπεσε μόνη της από 1,7 μέτρα ύψος και έγινε κομμάτια. Η πλάτη στράβωσε, γδάρθηκε ανεπανόρθωτα το κομμάτι που πίεζε το φιλμ και τελικά δεν μπόρεσε κανείς να την επισκευάσει.
Είχε γίνει κολλητή μου και έσκασα! Δεν είχα και λεφτά να την αλλάξω άμεσα.
Ήταν όμως η πρώτη μου SLR!


Επίσημα σήμερα, κλείνω πενήντα χρόνια που φωτογραφίζω με κάποια SLR, θυμάμαι τις όμορφες φωτογραφίες που πήρα, ή που δεν κατάφερα να πάρω όπως έπρεπε με τη zenit 3m. Θυμάμαι το βάρος και τη μυρουδιά της, τη πλαστικότητα του φακού της, το κάδρο που με βία κάλυπτε το 85% του θέματος που έγραφε στο φιλμ. Ήταν και 58 χιλιοστών ο φακός οπότε είχες μόνιμα την αίσθηση πως βλέπεις με φακό 75-80 χιλιοστών! Ήταν πολύ δύσκολη μηχανή με τα σημερινά δεδομένα, αλλά η πρώτη αγάπη είναι και η μοναδική, λένε.
Μετά πέρασα στις χλιδάτες καπιταλιστικές γιαπωνέζικες, πήρα μια Minolta SR1s δίχως φωτόμετρο φυσικά λόγο πενίας, και με ένα φακό 50mm f2. Τόσο μπορούσα.
Πενήντα χρόνια φωτογραφίζω και σας εύχομαι να δείτε τις ομορφιές που έχω δει μέσα από τους φακούς.
Καλή χρονιά.