Κοινή η τύχη, και το μέλλον αόρατο…

  

Μπήκαμε και στο 2022!

Covid-19, Delta, Omicron & ΣΙΑ, κλιματική αλλαγή, lock-down, ανταγωνισμοί, εντάσεις, βία, ΔΕΗ, και άλλα τινά, μας αλλάζουν τα φώτα συνεχίζοντας  τη παράδοση.  

Επέλεξα ένα ασήμαντο θεματάκι, μια λεπτομέρεια, για να εκτονωθώ εγγράφως.

«Τέλος των dSLR»?

Αγάπησα και υπηρέτησα τη φωτογραφία ως samurai, έτσι ολίγη ιστορία δεν βλάπτει.

Είναι απογοητευτικό, ταπεινωτικό, εξουθενωτικό να ανανεώνουμε αναγκαστικά τον εξοπλισμό κάθε τόσο. Προφανώς είχε ωριμάσει η μετάβαση από το φιλμ και τα χημικά, στη ψηφιακή τεχνολογία.

To 1996 όμως, κάποιος φίλος φωτογράφος είχε πληρώσει 6.000.000 δραχμές για μια «πρωτόγονη» ογκώδη dSLR με ανάλυση 1,3 Mpixels (17.400 €).

Ένα χρόνο μετά, κάποιος σκότωσε μια κορυφαία ρεφλέξ 35 χιλιοστών με το φακό της. Την αντάλλαξε μπροστά μου, στον ίδιο έμπορο, με κόμπακτ best seller εποχής με ανάλυση 2 Mpixels (τιμή βιτρίνας 500.000 δραχμές).

Σήμερα, αρχές του 2022, θα βρείτε στις αλυσίδες ερασιτεχνικές μηχανές με αναλύσεις από 12 ~24 Mpixels και κόστος 400-1200€.

Ωφελημένοι από τη ψηφιακή φωτογραφία βγήκαν οι πελάτες των φωτογράφων, διότι όταν φωτογράφιζα με φιλμ μεσαίου φορμά, χρέωνα 10.000-15.000 δραχμές/ λήψη (29-43€ σήμερα). Άκουσα πως  για ανάλογες εργασίες, οι φωτογράφοι παίρνανε το 2020 από 5€ έως -10€! Δεν γνωρίζω όμως αν αληθεύει.

Θυμάμαι τις συμμετοχές στις εκθέσεις Photokina από το 1998 και μέχρι το 2008. Οι κατασκευαστές, οι εκθέτες, οι αίθουσες και τα τετραγωνικά λιγόστευαν σε κάθε επόμενη έκθεση. Μεγάλοι κατασκευαστές οπτικών και φωτογραφικών τελικά απορροφήθηκαν από μεγάλους εμπόρους. Άλλοι χάθηκαν εντελώς.

Από το 1998 παρουσιάστηκαν  δειλά-δειλά οι πρώτοι Κινέζοι κατασκευαστές. Σήμερα, στις περισσότερες ψηφιακές συσκευές  θα βρείτε κάπου το : made in PRC. Η  Photokina έγινε αναμνηστική φωτογραφία το 2018, ο Covid την ανέβαλε και δεν ξέρω αν θα τη δούμε ξανά. Αλλά και ποιος να πάει; Να δει ότι απόμεινε;

Μεγάλα σε κυκλοφορία φωτογραφικά περιοδικά έκλεισαν, ή συγχωνεύτηκαν (2006-2008).

Συγκριτικές δοκιμές με όλες τις μηχανές της τρέχουσας παραγωγής δεν περνάνε από το πάγκο του ειδικού τύπου, δεν γίνονται γιατί αυτός ο τύπος καταποντίστηκε. Τι πραγματικά κάνουν οι ερασιτεχνικές μηχανές κανείς δεν μπορεί να μάθει παρά μόνον όταν αγοράσει μια μηχανή. Η γνώση των τεχνικών χαρακτηριστικών δεν αρκεί αν θέλει κάποιος να εξαντλήσει την ποιότητα των φωτογραφιών της νέας του μηχανής.

 Ακόμη και τα ψηφιακά ΜΜΕ (W.W.W.) περιόρισαν δραματικά τις πληροφορίες για το imaging και τα προϊόντα του. Απόμειναν λιγοστές διαφημίσεις, οι έρευνες best price, και οι δήθεν «διαρροές».

Οι μεγάλες αλυσίδες δεν έχουνε ειδικούς για τα φωτογραφικά, αναγκαστικά έχουν πωλητές που ενημερώνουν τους χρήστες για τα τεχνικά χαρακτηριστικά.

Λίγοι φωτογράφοι έμειναν όρθιοι, άλλοι είναι στον άσσο από έλλειψη αναθέσεων, περιουσίες χάθηκαν σε εξοπλισμό (προβολείς, φλας, εκτυπωτές κλπ) που κανείς δεν θέλει πλέον. Από τα ειδικά καταστήματα φωτογραφικών ελάχιστα απόμειναν.

Η τραγωδία των φωτογράφων άρχισε με το πέρασμα στη ψηφιακή εποχή.

Η τεχνολογία αυτή έγινε ένα τέρας που τρέφεται από τους υποταγμένους στον ανταγωνισμό, την απληστία και τις προσταγές του marketing. Η φωτογραφία έγινε τμήμα του imaging, και προήχθη σε τέχνη, και με το νόμο. Ο φωτογράφος αναβαθμίστηκε σε χρήστη.  Η ανάλυση αισθητήρα έφτασε στα κινητά τηλέφωνα σε νούμερα απίστευτα αλλά και άχρηστα, παρασύροντας και τις ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές. Σήμερα τα προβλήματα μας δείχνουν πόσο τις είχαμε υπέρ-εκτιμήσει. Οι μπαταρίες πχ, έχουν ζωή το πολύ 3 χρόνια, τα ηλεκτρονικά και οι φακοί σε αφήνουν στη μέση της εργασίας. Οι μηχανές δεν μένουν από κλείστρο και πολλά κλικ, αλλά για λόγους «καθαρά συναισθηματικούς» και σκόνες στον αισθητήρα.

Έχω ήδη αρκετές  ψηφιακές μηχανές που τις έβαλα στην «ναφθαλίνη» λόγω ανάλυσης. Το τραγικό είναι πως οι περισσότερες μετά από 5-6 χρόνια «ύπνου» δεν ξύπνησαν ποτέ! .

Με το ότι «σκέπτονται» τώρα να μην εξελίξουν άλλο τις dSLR, γιατί είναι λένε, τέλειες, κάτι θέλουν να μας πούνε;

Για να μη μείνουν πίσω στη τεχνολογία όσοι samurai δεν αγόρασαν, ετοιμάζονται για mirorless. Κι ας μην είναι ιδανικές για όλες τις λήψεις.

Σε ένα επάγγελμα με τεράστια εξειδίκευση, με παράδοση στις ειδικές κατασκευές και τις ειδικές  φωτογραφίσεις, όλες οι φωτογραφικές μηχανές κάποια στιγμή θα χρειαστούν σε κάποια εργασία. Ακόμη και οι εντελώς χειροκίνητες για φιλμ θα έρθει ώρα που θα χρειαστούν σε κάποια ειδική φωτογράφιση.

Φωτογράφοι, Covid-19 και συναφή νέα

Η πρόσφατη διαμαρτυρία των φωτογράφων μας για την δραματική οικονομική κατάσταση και τους περιορισμούς λόγω του covid και μεταλλάξεων «διέφυγε της προσοχής» των ΜΜΕ.

Έχουν πληγεί σοβαρά όμως όλες οι επιχειρήσεις, όχι μόνο οι φωτογράφοι.

Οι εργαζόμενοι νέοι μας, είναι πλέον μια αδικοχαμένη γενιά με απρόβλεπτες συνέπιες για το μέλλον της χώρας.

Η λέξη αποταμίευση για τους νέους μας έχει διαγραφεί από το λεξιλόγιο.

Οι αισιόδοξοι θα πουν πως: όλα θα επανακάμψουν, υπάρχει αρκετός άδειος-έρημος χώρος σε αυτή τη γη για να ζήσουνε ακόμη αρκετά δις. Ας πάνε λοιπόν εκεί.

Ναι, αλλά τι θα τρώνε; Σόγια μόνον; Μιλάνε πλέον για σογιαλισμό!

Και με τις πρώτες ύλες τι θα γίνει;

Εμείς στην Ελλάδα, έχουμε υπογεννητικότητα, και λιγοστεύουμε κατ’ έτος. Θα μείνουμε για πάντα μακάριοι και large!

Εκδικείται η φύση λένε τώρα, αλλά θα σωθεί λέω εγώ μονάχα αν ο άνθρωπος περιορίσει τις δραστηριότητές του, ή μετακομίσει σε άλλο πλανήτη.

Τι νόημα έχει αν σταματήσει να παράγει και να λειτουργεί ο άνθρωπος κινητήρες εσωτερικής καύσης, όταν δεν θα έχει που να θάψει τις μεγάλες μπαταρίες  ηλεκτροκίνησης;

Όσο για τη φωτογραφία; Όταν ζητάνε ολοένα περισσότερα από αυτό που δεν  έχει και δεν είναι, επιταχύνουνε το τέλος της.

Το ποτάμι δεν επιστρέφει και εγώ συνεχίζω με τη φωτογραφία που έμαθα και αποδέχτηκα στα 18 μου χρόνια. Όμως σήμερα είμαι είδος προς εξαφάνιση.

Όχι, δεν θέλω mirorless. 'Ασπρη ημέρα ήθελα, αλλά όχι και έτσι. Πάει και η Ελπίδα...

 

Γιάννης Γλυνός

Τέλος χρόνου

 

Έχουμε μάθει όταν πλησιάζουν το τέλος του έτους και οι εορτές να ανταλλάσουμε ευχές.

Ωστόσο τις ευχές δείχνει να τις παίρνει ο άνεμος!

Η πραγματικότητα της φωτογραφίας σήμερα.

Έχω την άποψη πως η φωτογραφία έκανε το κύκλο της. Και αν δείχνει να έχει ακόμη λίγο δρόμο, χορεύει πλέον σε ρυθμό baroque.

Βαρετός είναι ο δρόμος της, κορεσμένος, δείχνει μοντέρνος εξ αιτίας των εφέ, και των υπερβολών της επεξεργασίας, αλλά δεν έχει πλέον πειθώ ως φωτογραφία. Η φωτογραφία που βλέπουμε κάθε ημέρα να γεμίζει σελίδες, οθόνες, αφίσες, έντυπα κλπ έχει πλησιάσει ή έχει ξεπεράσει την εικόνα ασχέτως του τρόπου ολοκλήρωσης. Ίσως και να έχει ολοκληρώσει το κύκλος της η κλασσική φωτογραφία.

Μπορεί να σωθεί κάτι από τη «πραγματική» φωτογραφία, αυτή που αρνείται να ενταχθεί στο imaging, δηλαδή στη κυριαρχία της εικόνας;

Γιατί αν έχουμε ολοκληρωτικά εισέλθει σε αυτή την εποχή, οι φωτογράφοι που απόμειναν να επιμένουν στις παλιές, καλές, ηρωικές ημέρες του Α.Μ φιλμ, παίζει να είναι λιγότεροι και από τους 300 του Λεωνίδα! Και δεν θα απομείνει κανένας.

Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αναζητούν,  εκτιμούν και υπηρετούν τη πραγματική φωτογραφία; Έχει νόημα αυτό σήμερα;

Δεν το γνωρίζω.

Αναρωτιέμαι όμως τι απόγινε η φωτογραφία που έμαθα. Αλλά γνωρίζω πως είμαι είδος προς εξαφάνιση!

Δεν μπορεί κανείς να με πείσει ότι φωτογραφία και imaging είναι το ίδιο. Για πολλά συνεχόμενα χρόνια οι φωτογράφοι προσπαθούσαν να πείσουν και να πειστούν οι ίδιοι πως το έργο τους είναι το ίδιο σημαντικό με αυτό των ζωγράφων. Σήμερα που η φωτογραφία έγινε ο δεκανέας στο λόχο imaging έχει κανένα νόημα αυτό;

Την άμεση σχέση της φωτογραφίας με τη πραγματικότητα θα τη βλέπουμε ολοένα ποιο σπάνια στις εικόνες που κυκλοφορούν, που αλλοιώνουν την αντίληψη, την αισθητική, την εμπιστοσύνη μας στο μέσον.

Μπορεί ο φωτογράφος να επιζήσει με όσα απόμειναν από τα αποκαΐδια, τους σεισμούς, τις καταστροφές, το χάλι της οικονομίας, τις ΜΕΘ της απελπισίας, της βίας εναντίον παιδιών και γυναικών;

Μπορεί να τα βάλει με τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα όταν αυτά μετατρέψανε τη φωτογραφία δρόμου σε αδίκημα;

Με τόση λογοκρισία που επιβάλλεται στις φωτογραφίες που δημοσιεύονται, απόμεινε δημιουργική και καλλιτεχνικής φωτογραφία στις «πολιτισμένες» χώρες; Τελικά «δεν υπάρχει τίποτα ποιο βάρβαρο από το πολιτισμό»!

Υπάρχει η εύκολη φωτογραφία δίχως καλούς φωτογράφους, αλλά η απουσία της διαφορετικής ματιάς είναι ολοφάνερη. Ο καθένας τραβάει φωτογραφίες ότι του έρθει με το κινητό του, κάνει τέχνη! Και εμείς που κάτι μάθαμε μετά από 45 χρόνια φωτογραφικών αναζητήσεων, τραβάμε τα μαλλιά που μας απόμειναν βλέποντάς τες.

Από όσα διαβάζω έχουν έρθει οι ακόμη χειρότερες φωτογραφικές ημέρες εδώ και κάμποσα χρόνια σε αρκετές χώρες.

Ολοένα ποιο συχνά ακούμε στα ΜΜΕ πως «μιλάνε μόνες τους οι εικόνες»! Η ικανότητα «ομιλίας»  σημαίνει πως υπάρχει φωτογραφική γλώσσα, μόνο που δεν ακούγεται. Αλλά προσέξτε, οι παρουσιαστές τι μας λένε;

-«Η εικόνα μιλάει μόνη της»!

Η εικόνα, όχι η φωτογραφία!

Και πώς να μιλήσει, σε ποιον;  μια θολή φωτογραφία, αφού δεν είναι τίποτα παρά μια τεχνητά αποτυχημένη θολή λήψη; Αν είχαμε εμείς ανάλογες λήψεις η μηχανή και ο φακός πηγαίνανε στο μάστορα για επισκευή!

Ποτέ μου δεν άκουσα φωτογραφία να μιλάει από μόνη της, ούτε και εικόνα. Ωστόσο διαβάζω και μελετάω τις φωτογραφίες, όπως κάθε κείμενο. Τι πραγματικά μπορεί όμως να μας πει μια στημένη, φτιασιδωμένη, πολλαπλά διορθωμένη φωτογραφία που δεν πείθει παρά τη φλυαρία της;

Όμως δεν φταίει η φωτιά, η ψηφιακή φωτογραφία στη δική μας περίπτωση, αλλά η χρήση της.

Ολίγη νεώτερη φωτογραφική ιστορία για να μη ξεχνάμε.

Φωνάζαμε σχεδόν όλοι οι φωτογράφοι μέσα από τους συλλόγους από το 1975 μας πως δεν αντέχουμε άλλους δασμούς και φόρους, και περισσότερη νέα τεχνολογία, και κανόνια, και αναβαθμίσεις, έκτακτες εισφορές, δυο υποτιμήσεις του νομίσματος.

Έγιναν όμως σημαντικές αλλαγές όπως: η πλήρης είσοδος στην ΕΟΚ (1979), η αναγκαστική εξίσωση των δασμών στα φωτογραφικά, ξεκίνησαν τα ΤΕΙ και το σημαντικότερο για εμάς, αυτό της φωτογραφίας.

Αποκτήσαμε μια κρατική εκπαίδευση που άφησε απέξω τους παλιάς κοπής, αυτοδίδακτους φωτογράφους!  Το κράτος υποχρεώθηκε από τη σύμβαση πλήρους ένταξης στην Ε.Ε. να θέσει τις βάσεις για μια γενικότερη τεχνική εκπαίδευση. Η καλλιτεχνική φύση της φωτογραφίας απόμεινε ελεύθερη στο «σύννεφο» (WWW), και τελικά ξεσάλωσε από την υπερβολική ασυδοσία των επεμβάσεων στη δομή των αρχείων. Θα συμφωνήσω πως ήταν τεράστια η πρόκληση, όχι όμως για τους φωτογράφους, αλλά για τους image makers.

Η εναπομένουσα φωτογραφική «ευημερία» κράτησε μέχρι τα 3 Mpixels των dSLR ( τέλος του 1999).  Ήρθε και το ενιαίο νόμισμα, το Ευρώ (2002). Δώσαμε 345 παλιές δραχμές για ένα Ευρώ.

Σήμερα, 22/11/2021, με 0,60 του Ευρώ παίρνεις ένα κουλούρι που πριν έκανε 2 δραχμές, το πολύ (για να μη ξεχνιόμαστε)!

Ήρθε και η εποχή που το φιλμ πήδηξε στη χαράδρα, κάπου εκεί γύρω από το Ζάλογγο. Ήρθε και αυτή η «υπέροχη» ψηφιακή φωτογραφία και σωθήκαμε, υποτίθεται. Δέκα χρόνια κράτησε η μετάβαση και φτάσαμε στα απίστευτα Mpixels των Smartphone και των drone.

Η φωτογραφική αγορά όμως ήταν καταδικασμένη το 2000  από τη τεχνολογική και οικονομική αλλαγή. Θυμάμαι πως το 2002, χτύπησε τελευταία φορά το τηλέφωνο, αλλά ήταν μόνο για μια προσφορά!

Φάνηκε προς στιγμή με τη πτώση του κόστους ψηφιακής φωτογράφισης πως θα αυξηθούν οι αναθέσεις και οι φωτογραφικές εργασίες. Ναι, καλά…

Η νέα ψηφιακή εποχή.

Ο καθένας θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ένα καλό και οικονομικό φωτογράφο για να προβάλλει τώρα τη παραγωγή του με μικρότερο κόστος, η να φωτογραφίσει μόνος του. Οι τιμές στις φωτοθήκες και στα αρχεία των φωτογράφων εξανεμίστηκαν.

Το λογικό ζητούμενο για την εφαρμοσμένη φωτογραφία είναι το χαμηλότερο δυνατό κόστος παραγωγής και προβολής των κάθε λογής προϊόντων (κατάλογοι, διαφήμιση, εκδόσεις κλπ). Και φυσικά οι φωτογράφοι ως μέλη της καταναλωτικής μας κοινωνίας συμμετέχουν στη μοιρασιά της πίτας, για να ζήσουν, ίσως και για να βγουν στη σύνταξη, πριν τα κλείσουν μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Αλλά και οι φωτορεπόρτερ που έχουν αναλάβει ως αποστολή και λειτούργημα τη φωτογραφική καταγραφή και μαρτυρία των όσων συμβαίνουν, και αυτοί ασκώντας με κίνδυνο της ζωής τους την εφαρμοσμένη φωτογραφία εξαρτώνται άμεσα από τις διαθέσεις των ΜΜΕ και την ευρωστία τους.  

Όλα αυτά, αν τα κάνουμε μια καλή σούμα, οδηγούν στο τέλος της φωτογραφίας όπως τη μάθαμε, την αγαπήσαμε, την ασκήσαμε, την υπηρετήσαμε, και δεν θα τη ζήσουμε ξανά.

Το ποτάμι, αν προσέξετε, κυλάει συνεχώς προς τα χαμηλά, και πίσω δεν γυρνάει.

Κάποτε, είχα διαβάσει, πως όλα τα επαγγέλματα κάθε 150 χρόνια , το πολύ, αλλάζουν, προσαρμόζονται, ή πεθαίνουν.

Επίσης είχα διαβάσει πως αν μια επιχείρηση δεν αναπτύσσεται με ρυθμό 15%~20% κάθε χρόνο, σύντομα θα πέσει έξω. Φυσικά και πάλι αυτό έπαψε να ισχύει μετά το κραχ των Αμερικανικών τραπεζών και των ακινήτων. Η απληστία στο μεγαλείο της έφερε το χάος στις αγορές! Ρίξανε δυο τέρατα στους δίδυμους πύργους, χάνεται κόσμος δίχως κήρυξη πολέμου, έγιναν τα παγκόσμια συνέδρια για το τραγικό μέλλον του πλανήτη μας, εκδηλώθηκε ο κύριος «κοξάκης», ο εμπολα, οι τρελές αγελάδες. Πέρυσι ο «κόβιντ», έφερε τα κλεισίματα της αγοράς.

Η εφιαλτική πρόβλεψη των επιστημόνων από το 2006  ήταν ξεκάθαρη:

- 80% λιγότερος πληθυσμός, η 80% λιγότερη κατανάλωση γιατί το διαστημόπλοιο γη ξεμένει από καύσιμα! Αυτά τα είπε ο Erick Pianka τότε.

Και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ξανά απελπισμένοι μετανάστες τρέχουν να σωθούν. Έρχονται στην άτεγκτη αλλά πλούσια Ευρωπαϊκή Ένωση, για να ζήσουν το καταναλωτικό όνειρο. Μήπως είναι οι εξαθλιωμένοι σταυροφόροι που επιστρέφουν;

Πρέπει να διαπλεύσουν το δικό μας Αιγαίο που είναι η ποιο σκληρή θάλασσα κατά τους ναυτικούς. Αυτό το πέλαγος δεν διασχίζεται με μπαλωμένα σωσίβια!

Να και η κρίση στα καύσιμα, ένταση στις διεθνείς σχέσεις, απειλές, βία. Πολιτείες και εκκλησίες κλονίζονται. Η κλιματική αλλαγή και ο υπέρ πληθυσμός που από το 2006 είχαν επισημανθεί ως επαπειλούμενες συμφορές, είναι τώρα εδώ.

Τέλος ενός ακόμη χρόνου!

Σταματήστε να δείχνετε τους φτιασιδωμένους υπέρ-ώριμους ως teenager.  Φτάνουν πια τα ψέματα και τα στημένα πλάνα της δήθεν νεότητας και της ψηφιακής ομορφιάς. Λιγότερο ή καθόλου ψηφιακό ρετουσάρισμα. Τραβήξτε σωστές φωτογραφίες εξ αρχής. Ο κόσμος μας δεν είναι ιδανικός, όμορφος, όπως τον προβάλλουν η διαφήμιση και τα ΜΜΕ.

Είναι όμως πραγματικός κόσμος (=κόσμημα), φυσικός, έχει εκπλήξεις, κι αν δεν το προσέξουμε; Θα τον χάσουμε για πάντα.

Ευχές δεν έχω λοιπόν.

Αν η φωτογραφία δεν πείθει για αυτό που δείχνει, δεν είναι καλή.

Αν ο πελάτης αναρωτιέται για αυτό που βλέπει στη διαφήμιση, ή στο κατάλογο, τότε η φωτογραφία δεν είναι καλή.

Αν το μοντέλο 75 ετών δείχνει στη φωτογραφία ετών 25, κάτι δεν πάει καλά. Ο πιανίστας ερμηνεύει το κομμάτι.

Αν το διαθέσιμο «προϊόν» είναι κατώτερο της φωτογραφίας, τότε ο παραγωγός καλά θα κάνει να το βελτιώσει. Το ποιο μεγάλο μυστικό στην εργασία, είναι να ξέρεις πότε να πεις:

- όχι , δεν θα το κάνω αυτό.

Μη φοβάστε. Η δράση δημιουργεί την υγιή αντίδραση που ίσως σώσει κάτι.

Τα βράδια βλέπω φωτογραφίες, δικές μου και άλλων συναδέλφων, και οι μνήμες επανέρχονται «τις μακριές, κρύες νύχτες του χειμώνα».

Μέσα από τη «τέχνη και τη τεχνική της φωτογραφίας» έμαθα να βλέπω, απόκτησα γνώση και σοφία, (ναι σοφία σε σχέση με τον έφηβο φωτογράφο του 1967), έζησα καλά.  

Ίσως όμως και να μη γράψω έτσι ποτέ ξανά, καθότι «τέλος χρόνου» και δικής μου εποχής.

Εύχομαι από ψυχής να ζήσετε όλοι καλά, να έχετε αγάπη, υπομονή ειρήνη και υγεία.

Καλή χρονιά και πάλι και βλέπουμε.....

 

Γιάννης Γλυνός