μια άσπρη ημέρα του 2022

 

Ιανουάριος 2022.

Η άσπρη ημέρα της Αττικής, η χαμένη κοινή λογική, το μέγα μπάχαλο και η κατάψυξη.

-«όπου λαλούν πολλά κοκόρια αργεί να ξημερώσει»

 

Αρκετές ημέρες πριν οι μετεωρολόγοι ήταν ξεκάθαροι πως έρχονται ισχυρές χιονοπτώσεις, ακόμη και μέσα στην Αθήνα. Πρόβλεψαν, το δήλωσαν δημόσια, πως θα χρειαστούν αλυσίδες ακόμη και μέσα στο κέντρο, πως ο κρατικός «μηχανισμός» θα πρέπει να προετοιμαστεί για πολύ χιόνι και μεγάλα προβλήματα.

Δεν νομίζω πως η κλιματική αλλαγή είναι κάτι έκτακτο καθώς κάθε κάποια χρόνια (κύκλος φαινομένου) οι χώρες, κι όχι μόνο η Ελλάδα, υποδέχονται πάρα πολλές βροχές και χιόνια πάνω από το μέσο όρο και τη κανονικότητα.

Εγώ πχ θυμάμαι ακόμη τρεις χρονιές με πάρα πολύ χιόνι ακόμη και μέσα στην Αθήνα. Αυτή είναι η τέταρτη φορά. Από μια χρονιά μάλιστα έχω και φωτογραφίες που μοιράστηκαν δωρεάν ως screen saver για υπολογιστές. 

Δεν χρειαζόταν να μας πει κανείς πως είναι χειμώνας. Πως είμαστε στη μέση της εποχής, το ξέρουμε. Αν δεν κάνει χιόνι το χειμώνα πότε θα κάνει; Το ξέραμε όλοι, όπως ξέραμε πως καλά θα κάνουμε να αποφύγομε τις άσκοπες μετακινήσεις, να προετοιμαστούμε όσο γίνεται και μπορούμε για κάποιες ημέρες αποκλεισμού, διακοπής ρεύματος, νερού, τροφής, αδυναμία μετακίνησης  ασχέτως οχήματος και εξοπλισμού.

Δεν παίζει κανείς ούτε με τη θάλασσα, ούτε με τις δυνάμεις της φύσης που της έχουμε αλλάξει τα φώτα. Έτσι είδα οχήματα με τετρακίνηση να μη μπορούν να πάνε ούτε  5 μέτρα κυριολεκτικά στο ίσιωμα από ασχετοσύνη οδηγών. Και τη στιγμή αυτή, στη περιοχή αυτή, δεν είχε ούτε 2 πόντους χιόνι. Ήταν πριν το στρώσει για καλά, φαντασθείτε τι έγινε μετά.

Ακόμη κι αν δεν υπήρχαν οι προειδοποιήσεις της ΕΜΥ, η κοινή λογική υπαγορεύει όλοι να μπουν σε επιφυλακή, να μη ρισκάρουν εκτός κι αν είναι απόλυτη ανάγκη (θέμα προσωπικής κρίσης).

Υπήρχαν ρεπορτάζ και διαβεβαιώσεις πως η κρατική μηχανή ήταν έτοιμη, αλατιέρες, εκχιονιστικά, οι δήμοι, οι κοινότητες, ο ΔΕΔΗΕ, οι διαχείριση των δρόμων ιδιωτικών και δημόσιων, όλοι και όλα ήταν έτοιμα.

Όμως καθώς φαίνεται στην Ελλάδα η εγκύκλιος είναι υπεράνω νόμων, η κοινή λογική απουσιάζει, η ανευθυνότητα μεγαλουργεί, όλα τα ρίχνουμε στη συλλογική ευθύνη των επιτροπών και μυαλό δεν βάζουμε. Είναι λάθος προφανώς η πολυφωνία τέτοιες στιγμές, τι να πω;

Καλή η δημοκρατία, όταν όμως αυτός που έχει βάρδια-επιφυλακή-υπηρεσία σε δύσκολες ώρες όπως: ένας υπάλληλος της Αττικής οδού στα διόδια και στη διαχείρηση, ένας δημόσιος υπάλληλος σε επιφυλακή, ένας αστυνομικός, ο περιφερειάρχης, ο αρμόδιος υπουργός, δεν ποιάνουν το τεύρο από τα κέρατε να τι ακολουθεί. Όταν βλέπουν τη καταστροφή που έρχεται ολοταχώς, και δεν κάνουν κάτι, τότε έχουμε αυτά που έγιναν.

Θα έπρεπε να αναλαμβάνουν άμεση δράση και πρωτοβουλίες όσοι είναι επιφυλακή και βάρδια στη πρώτη γραμμή. Κάτι σαν το στρατό, που έχουμε: διοικητή μονάδας, αξιωματικό επιφυλακής, υπαξιωματικό, και φτάνουμε στο τέλος σε όποιον έχει μείνει όρθιος. Η μηχανή δεν σταματάει καθώς υπάρχουν και άλλες επιφυλακές: 5 λεπτών, κλπ. Δεν μπορούν να εξαφανίζονται όλοι αυτοί που μπορούν να πάρουν αποφάσεις όταν τους χρειάζεται η κρατική μηχανή κι ο κοσμάκης.

Αντί αυτού, όταν όλοι περιμένουν άνωθεν εντολές γιατί φοβούνται να κάνουν κάτι, τελικά δεν κάνουν το αυτονόητο, και οδηγούμαστε στο χάος και τη ντροπή που καταγράψανε τα ΜΜΕ. Τι να τη κάνουμε τη δημοκρατία λοιπόν όταν οι ευθύνες πάνε μπαλάκι από επιτροπή σε επιτροπή;

Δεν είναι πρώτη φορά που γίνεται ανάλογη χιονόπτωση, αλλά τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα καθώς διαπιστώνουμε.

Τα λάθη αυτή τη φορά ήταν πάρα πολλά. Η πρωτοφανής χιονοθύελλα, μη το ξεχνάμε, έφερε το χάος που ακόμη απόψε Τετάρτη 26 Ιανουαρίου επικρατεί στους αποκρυσταλλωμένους δρόμους της Αθήνας, των προαστίων και περιοχών της Αττικής. Ακινητοποιημένα αυτοκίνητα κλείνουν τους δρόμους καθώς πολλοί  οδηγοί δεν μπορούν από το παγετό να πλησιάσουν, ούτε να βγουν από παγωμένα σπίτια τους.

Το αλάτι μάλλον δεν έπεσε, οι δήμοι ήταν αδύναμοι να περάσουν στους απροσπέλαστους δρόμους, οι κεντρικές αρτηρίες έκλεισαν, οι έξοδοι της Αττικής οδού, που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν έτοιμη παρά τις προειδοποιήσεις, έκλεισαν από τα ακινητοποιημένα. Δεν υπήρχε η δυνατότητα να κινηθούν τα προπορευόμενα οχήματα, που δεν είχαν αλυσίδες, ή αν είχαν δεν ήξεραν, ή δεν μπορούσαν να τις περάσουν οι οδηγοί, αλλά κι αν όλα ήταν σωστά, τα προπορευόμενα οχήματα είχαν κωλύσει και κλείσει το υπέρ- σύγχρονο «ασφαλή» δρόμο. Όταν ακούω πως όλα είναι υπό έλεγχο, ανατριχιάζω. Με πιάνει τρόμος επειδή γνωρίζω πάρα πολύ καλά τον τρόπο που έχουν εκπαιδευτεί οι δημόσιοι υπάλληλοι να υπακούουν, να υπηρετούν το κράτος αρχικά, και αν περισσέψει τους πολίτες. Κι αν το καμάρι των δρόμων μας έγινε παγίδα και παγοδρόμιο, τι να σκεφτεί ο πολίτης για τους άλλους δρόμους;

Ελπίζω να ενοχληθούν αρκετοί, ελπίζω και να καταλάβουν πως οι απλοί Έλληνες πολίτες (άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας) δεν είναι εχθροί του κράτους και των υπαλλήλων του. Αν τους έβλεπαν έστω ως πελάτες τους, τα πράγματα θα ήταν ποιο καλά. Αν υπάρχουν αντιρρήσεις για όλα αυτά, ας κοιτάξουν ξανά τα ρεπορτάζ των ΜΜΕ μπας και καταλάβουν και ξυπνήσουν γιατί η Ελλάδα μας δεν αξίζει τέτοια κατάντια που επηρεάζει όλους μας.

‘Άνθρωποι παγιδευμένοι στη κατάψυξη, χωρίς φάρμακα, τροφή, κουβέρτες, νερό, χωρίς τόπο να κοιμηθούν. Βρέθηκαν χώροι στο πάτωμα του Ελ. Βενιζέλου και σε ξενοδοχεία της περιοχής, το είδαμε το αίσχος! Παγκράτι, Νέα Σμύρνη, Δάφνη, Παιανία, Γλυκά Νερά, Σπάτα, τι να πω;

Όσο για δέντρα; Υπάρχει ντροπή για κράτος, δημόσιο, δασαρχείο, ΔΕΔΗΕ, δήμοι, ΟΤΕ, πολεοδομία; όλοι σε παραπέμπουν από τον ένα στον άλλο για να κοπούν τα δέντρα που ακουμπάνε στα καλώδια και στα σπίτια, λες και δεν έχουν πέσει ξανά από τον αέρα, ή το χιόνι. Λες και δεν κάηκε το Ντράφι, λες και ακόμη δεν ψάχνουν τι έγινε και γιατί. Η ανευθυνότητα στο μεγαλείο της. Για κάθε δέντρο που θα πέφτει σε περιουσία θα πρέπει αυτεπάγγελτα να επεμβαίνει εισαγγελέας. Ασχέτως αν ο πολίτης έχει, ή δεν έχει ζητήσει να κοπεί.

Είναι ευθύνη των δήμων και της πολιτείας επί τέλους η προστασία των περιουσιών απ τη πτώση δέντρων. Φταίμε και εμείς δεν λέω, κτίζουμε μέσα στο δάσος, βγαίνουμε στο χιόνι δίχως ετοιμασία, δίχως αλυσίδες στους τροχούς, αψηφούμε τους κανόνες κυκλοφορίας, δεν ξέρουμε τι σημαίνει χειμώνας, αστυνόμος, υποχρέωση, υπακοή στις υποδείξεις των τροχονόμων, δεν θέλουμε να κυβερνηθούμε από κανένα. Όλα τα ξέρουμε, δεν σεβόμαστε. Τελικά, όταν πάθουμε κάτι κλαίμε, φωνάζουμε και κατηγορούμε όλους τους άλλους, και το κράτος που το κλέβουμε σε κάθε ευκαιρία για αυτό και αυτό μας ανταποδίδει τα ίσια.  Να λοιπόν πάλι που έκλισαν οι δρόμοι όχι μόνο από το χιόνι αλλά και από πτώση δέντρων, και θα πέσουν ξανά και ξανά.

Οι φυσικές καταστροφές είναι απρόβλεπτες, ωστόσο η ΕΜΥ ήταν σαφής:

-«έρχεται μεγάλη χιονόπτωση, χιονοθύελλα». Και ήρθε!  

Είμαστε και πάλι απροετοίμαστοι όπως τόσες φορές. Να το θυμηθείτε ότι έγινε, όταν γίνει ξανά, γιατί θα ξαναγίνει. Εμείς σπάνια βλέπουμε τόσο χιόνι και λέμε πως δεν αξίζει ο κόπος για τόση προετοιμασία. Ε, κι αν χιονίσει πάρα πολύ, που θα πάει; Δεν θα λειώσει! Θα λειώσει σίγουρα.

 Μην αγωνιάτε όμως, απόψε άκουσα στα δελτία πως θα βρέξει σε δυο ημέρες και έτσι θα λειώσει το χιόνι, άρα: «λευτεριά στα γίδια»!

Κι αν δημιουργηθεί ακόμη ένα υπουργείο; Δίχως άνωθεν εντολή και ειδική εγκύκλιο δεν κουνιέται φύλο. Αυτό δεν το γνωρίζει ουδείς σε αυτό το τόπο και έτσι όλα γίνονται ένας κύκλος. Στη γλώσσα των υπολογιστών είναι αυτό που λέμε loop.

Το λιγότερο που μπορούσε να γίνει ήταν: απαγορεύσει εισόδου στην Αττική οδό, σε όλες μεγάλες αρτηρίες να μείνει μια λουρίδα ανοικτή, διαφορετικά; Απαγόρευση κυκλοφορίας αρχικά σε φορτηγά και στη συνέχεια για όλους πλην των οχημάτων κοινής ωφέλειας, από το πρωί, πριν κλείσουν οι δρόμοι. Όταν το χιόνι είναι τόσο πολύ, ακόμη και οι αλυσίδες δεν αρκούν καθώς το χιόνι σηκώνει το όχημα και οι τροχοί πλέον δεν έχουν πρόσφυση, άρα έχουμε ακινητοποίηση, όπως έχουμε και από τα άλλα οχήματα που δεν έχουν αλυσίδες. Γνωστά όλα αυτά, είναι κοινή λογική, αλλά χάθηκε στις επιτροπές και τις εγκύκλιους.

Όμως θα ερωτήσω και περιμένω μια τίμια απάντηση. Κοιτάξτε στο καθρεφτη, βάλτε το χέρι στη καρδιά.

Άντε κι ο υπάλληλος στα διόδια της Αττικής οδού σας έλεγε στις 9 το πρωί πως:

- «δεν επιτρέπεται να περάσετε και κάντε αναστροφή, αλλά μην το αφήσετε εδώ», θα το δεχόσαστε αδιαμαρτύρητα;

Θα φεύγατε το ταχύτερο δυνατό για να μη παγιδευτούν όσο καθυστερείτε περισσότερα οχήματα;

Δεν σας άκουσα….

27 01 2022, η επόμενη ημέρα, μετά την άσπρη ημέρα.

Επιβεβαίωσε το χάος ανακοινώσεων και ρεπορτάζ ότι χάθηκε η κοινή λογική. Ήταν μια αναμενόμενη καταιγίδα με μπόλικο χιόνι, χειμώνας γαρ, και όλα αυτά τα προβλήματα ήταν επόμενο να γιγαντωθούν με δεδομένη την νιρβάνα των Ελλήνων και το Μεσογειακό καλό κλίμα και το Ελληνικό φως! Είναι ένα φως που δεν μπορεί ατυχώς να μας φωτίσει τις δραματικές στιγμές. Το ρεύμα στις πρίζες χάθηκε για πολλές ώρες, σε αρκετές περιοχές, αλλά και μετά, το δράμα κορυφώθηκε, καθώς πήγαινε και ερχότανε απρόσμενα, στα καλά καθούμενα, καταστρέφοντας όποια συσκευή έβρισκε. Τι να τη κάνω τη συγνώμη που ποτέ δεν ακούστηκε από το ΔΕΔΗΕ; Τι να κάνω με τα δέντρα που δεν κόπηκαν, τι είδος ετοιμασία ήταν αυτή;

Ακόμη σήμερα υπάρχουν πολλά προβλήματα με απροσπέλαστους δρόμους, κρυσταλλωμένο χιόνι, αδυναμία μετακίνησης, τούμπες κλπ.

Το πιγκ-πογκ για την απόδοση ευθηνών οργιάζει, οι "έξυπνες" προτάσεις κατόπιν εορτής πέφτουν βροχή, ας ήταν να έπεφτε βροχή και στους δρόμους!

Από τη συλλογη ειδήσεων και δηλώσεων, καταλάβαμε πως φταίει: ο ΔΕΔΗΕ, ο περιφερειάρχης, η Αττική οδός, τα φθαρμένα λάστιχα, η τρέλα του Έλληνα, οι δήμοι, οι κοινότητες, οι στενοί δρόμοι, τα πολλά αυτοκίνητα, τα δέντρα. Ήτανε ανάγκη να πέσει και το χιόνι; Καιρός λοιπόν να σοβαρευτούμε λιγάκι, γιατί θα έρθει και άλλος χιονιάς.  Όσο για τις αποζημειώσεις; ωραία ημέρα σήμερα!

 

Γιάννης Γλυνός

26 01 2022

 

Κοινή η τύχη, και το μέλλον αόρατο…

  

Μπήκαμε και στο 2022!

Covid-19, Delta, Omicron & ΣΙΑ, κλιματική αλλαγή, lock-down, ανταγωνισμοί, εντάσεις, βία, ΔΕΗ, και άλλα τινά, μας αλλάζουν τα φώτα συνεχίζοντας  τη παράδοση.  

Επέλεξα ένα ασήμαντο θεματάκι, μια λεπτομέρεια, για να εκτονωθώ εγγράφως.

«Τέλος των dSLR»?

Αγάπησα και υπηρέτησα τη φωτογραφία ως samurai, έτσι ολίγη ιστορία δεν βλάπτει.

Είναι απογοητευτικό, ταπεινωτικό, εξουθενωτικό να ανανεώνουμε αναγκαστικά τον εξοπλισμό κάθε τόσο. Προφανώς είχε ωριμάσει η μετάβαση από το φιλμ και τα χημικά, στη ψηφιακή τεχνολογία.

To 1996 όμως, κάποιος φίλος φωτογράφος είχε πληρώσει 6.000.000 δραχμές για μια «πρωτόγονη» ογκώδη dSLR με ανάλυση 1,3 Mpixels (17.400 €).

Ένα χρόνο μετά, κάποιος σκότωσε μια κορυφαία ρεφλέξ 35 χιλιοστών με το φακό της. Την αντάλλαξε μπροστά μου, στον ίδιο έμπορο, με κόμπακτ best seller εποχής με ανάλυση 2 Mpixels (τιμή βιτρίνας 500.000 δραχμές).

Σήμερα, αρχές του 2022, θα βρείτε στις αλυσίδες ερασιτεχνικές μηχανές με αναλύσεις από 12 ~24 Mpixels και κόστος 400-1200€.

Ωφελημένοι από τη ψηφιακή φωτογραφία βγήκαν οι πελάτες των φωτογράφων, διότι όταν φωτογράφιζα με φιλμ μεσαίου φορμά, χρέωνα 10.000-15.000 δραχμές/ λήψη (29-43€ σήμερα). Άκουσα πως  για ανάλογες εργασίες, οι φωτογράφοι παίρνανε το 2020 από 5€ έως -10€! Δεν γνωρίζω όμως αν αληθεύει.

Θυμάμαι τις συμμετοχές στις εκθέσεις Photokina από το 1998 και μέχρι το 2008. Οι κατασκευαστές, οι εκθέτες, οι αίθουσες και τα τετραγωνικά λιγόστευαν σε κάθε επόμενη έκθεση. Μεγάλοι κατασκευαστές οπτικών και φωτογραφικών τελικά απορροφήθηκαν από μεγάλους εμπόρους. Άλλοι χάθηκαν εντελώς.

Από το 1998 παρουσιάστηκαν  δειλά-δειλά οι πρώτοι Κινέζοι κατασκευαστές. Σήμερα, στις περισσότερες ψηφιακές συσκευές  θα βρείτε κάπου το : made in PRC. Η  Photokina έγινε αναμνηστική φωτογραφία το 2018, ο Covid την ανέβαλε και δεν ξέρω αν θα τη δούμε ξανά. Αλλά και ποιος να πάει; Να δει ότι απόμεινε;

Μεγάλα σε κυκλοφορία φωτογραφικά περιοδικά έκλεισαν, ή συγχωνεύτηκαν (2006-2008).

Συγκριτικές δοκιμές με όλες τις μηχανές της τρέχουσας παραγωγής δεν περνάνε από το πάγκο του ειδικού τύπου, δεν γίνονται γιατί αυτός ο τύπος καταποντίστηκε. Τι πραγματικά κάνουν οι ερασιτεχνικές μηχανές κανείς δεν μπορεί να μάθει παρά μόνον όταν αγοράσει μια μηχανή. Η γνώση των τεχνικών χαρακτηριστικών δεν αρκεί αν θέλει κάποιος να εξαντλήσει την ποιότητα των φωτογραφιών της νέας του μηχανής.

 Ακόμη και τα ψηφιακά ΜΜΕ (W.W.W.) περιόρισαν δραματικά τις πληροφορίες για το imaging και τα προϊόντα του. Απόμειναν λιγοστές διαφημίσεις, οι έρευνες best price, και οι δήθεν «διαρροές».

Οι μεγάλες αλυσίδες δεν έχουνε ειδικούς για τα φωτογραφικά, αναγκαστικά έχουν πωλητές που ενημερώνουν τους χρήστες για τα τεχνικά χαρακτηριστικά.

Λίγοι φωτογράφοι έμειναν όρθιοι, άλλοι είναι στον άσσο από έλλειψη αναθέσεων, περιουσίες χάθηκαν σε εξοπλισμό (προβολείς, φλας, εκτυπωτές κλπ) που κανείς δεν θέλει πλέον. Από τα ειδικά καταστήματα φωτογραφικών ελάχιστα απόμειναν.

Η τραγωδία των φωτογράφων άρχισε με το πέρασμα στη ψηφιακή εποχή.

Η τεχνολογία αυτή έγινε ένα τέρας που τρέφεται από τους υποταγμένους στον ανταγωνισμό, την απληστία και τις προσταγές του marketing. Η φωτογραφία έγινε τμήμα του imaging, και προήχθη σε τέχνη, και με το νόμο. Ο φωτογράφος αναβαθμίστηκε σε χρήστη.  Η ανάλυση αισθητήρα έφτασε στα κινητά τηλέφωνα σε νούμερα απίστευτα αλλά και άχρηστα, παρασύροντας και τις ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές. Σήμερα τα προβλήματα μας δείχνουν πόσο τις είχαμε υπέρ-εκτιμήσει. Οι μπαταρίες πχ, έχουν ζωή το πολύ 3 χρόνια, τα ηλεκτρονικά και οι φακοί σε αφήνουν στη μέση της εργασίας. Οι μηχανές δεν μένουν από κλείστρο και πολλά κλικ, αλλά για λόγους «καθαρά συναισθηματικούς» και σκόνες στον αισθητήρα.

Έχω ήδη αρκετές  ψηφιακές μηχανές που τις έβαλα στην «ναφθαλίνη» λόγω ανάλυσης. Το τραγικό είναι πως οι περισσότερες μετά από 5-6 χρόνια «ύπνου» δεν ξύπνησαν ποτέ! .

Με το ότι «σκέπτονται» τώρα να μην εξελίξουν άλλο τις dSLR, γιατί είναι λένε, τέλειες, κάτι θέλουν να μας πούνε;

Για να μη μείνουν πίσω στη τεχνολογία όσοι samurai δεν αγόρασαν, ετοιμάζονται για mirorless. Κι ας μην είναι ιδανικές για όλες τις λήψεις.

Σε ένα επάγγελμα με τεράστια εξειδίκευση, με παράδοση στις ειδικές κατασκευές και τις ειδικές  φωτογραφίσεις, όλες οι φωτογραφικές μηχανές κάποια στιγμή θα χρειαστούν σε κάποια εργασία. Ακόμη και οι εντελώς χειροκίνητες για φιλμ θα έρθει ώρα που θα χρειαστούν σε κάποια ειδική φωτογράφιση.

Φωτογράφοι, Covid-19 και συναφή νέα

Η πρόσφατη διαμαρτυρία των φωτογράφων μας για την δραματική οικονομική κατάσταση και τους περιορισμούς λόγω του covid και μεταλλάξεων «διέφυγε της προσοχής» των ΜΜΕ.

Έχουν πληγεί σοβαρά όμως όλες οι επιχειρήσεις, όχι μόνο οι φωτογράφοι.

Οι εργαζόμενοι νέοι μας, είναι πλέον μια αδικοχαμένη γενιά με απρόβλεπτες συνέπιες για το μέλλον της χώρας.

Η λέξη αποταμίευση για τους νέους μας έχει διαγραφεί από το λεξιλόγιο.

Οι αισιόδοξοι θα πουν πως: όλα θα επανακάμψουν, υπάρχει αρκετός άδειος-έρημος χώρος σε αυτή τη γη για να ζήσουνε ακόμη αρκετά δις. Ας πάνε λοιπόν εκεί.

Ναι, αλλά τι θα τρώνε; Σόγια μόνον; Μιλάνε πλέον για σογιαλισμό!

Και με τις πρώτες ύλες τι θα γίνει;

Εμείς στην Ελλάδα, έχουμε υπογεννητικότητα, και λιγοστεύουμε κατ’ έτος. Θα μείνουμε για πάντα μακάριοι και large!

Εκδικείται η φύση λένε τώρα, αλλά θα σωθεί λέω εγώ μονάχα αν ο άνθρωπος περιορίσει τις δραστηριότητές του, ή μετακομίσει σε άλλο πλανήτη.

Τι νόημα έχει αν σταματήσει να παράγει και να λειτουργεί ο άνθρωπος κινητήρες εσωτερικής καύσης, όταν δεν θα έχει που να θάψει τις μεγάλες μπαταρίες  ηλεκτροκίνησης;

Όσο για τη φωτογραφία; Όταν ζητάνε ολοένα περισσότερα από αυτό που δεν  έχει και δεν είναι, επιταχύνουνε το τέλος της.

Το ποτάμι δεν επιστρέφει και εγώ συνεχίζω με τη φωτογραφία που έμαθα και αποδέχτηκα στα 18 μου χρόνια. Όμως σήμερα είμαι είδος προς εξαφάνιση.

Όχι, δεν θέλω mirorless. 'Ασπρη ημέρα ήθελα, αλλά όχι και έτσι. Πάει και η Ελπίδα...

 

Γιάννης Γλυνός

Τέλος χρόνου

 

Έχουμε μάθει όταν πλησιάζουν το τέλος του έτους και οι εορτές να ανταλλάσουμε ευχές.

Ωστόσο τις ευχές δείχνει να τις παίρνει ο άνεμος!

Η πραγματικότητα της φωτογραφίας σήμερα.

Έχω την άποψη πως η φωτογραφία έκανε το κύκλο της. Και αν δείχνει να έχει ακόμη λίγο δρόμο, χορεύει πλέον σε ρυθμό baroque.

Βαρετός είναι ο δρόμος της, κορεσμένος, δείχνει μοντέρνος εξ αιτίας των εφέ, και των υπερβολών της επεξεργασίας, αλλά δεν έχει πλέον πειθώ ως φωτογραφία. Η φωτογραφία που βλέπουμε κάθε ημέρα να γεμίζει σελίδες, οθόνες, αφίσες, έντυπα κλπ έχει πλησιάσει ή έχει ξεπεράσει την εικόνα ασχέτως του τρόπου ολοκλήρωσης. Ίσως και να έχει ολοκληρώσει το κύκλος της η κλασσική φωτογραφία.

Μπορεί να σωθεί κάτι από τη «πραγματική» φωτογραφία, αυτή που αρνείται να ενταχθεί στο imaging, δηλαδή στη κυριαρχία της εικόνας;

Γιατί αν έχουμε ολοκληρωτικά εισέλθει σε αυτή την εποχή, οι φωτογράφοι που απόμειναν να επιμένουν στις παλιές, καλές, ηρωικές ημέρες του Α.Μ φιλμ, παίζει να είναι λιγότεροι και από τους 300 του Λεωνίδα! Και δεν θα απομείνει κανένας.

Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αναζητούν,  εκτιμούν και υπηρετούν τη πραγματική φωτογραφία; Έχει νόημα αυτό σήμερα;

Δεν το γνωρίζω.

Αναρωτιέμαι όμως τι απόγινε η φωτογραφία που έμαθα. Αλλά γνωρίζω πως είμαι είδος προς εξαφάνιση!

Δεν μπορεί κανείς να με πείσει ότι φωτογραφία και imaging είναι το ίδιο. Για πολλά συνεχόμενα χρόνια οι φωτογράφοι προσπαθούσαν να πείσουν και να πειστούν οι ίδιοι πως το έργο τους είναι το ίδιο σημαντικό με αυτό των ζωγράφων. Σήμερα που η φωτογραφία έγινε ο δεκανέας στο λόχο imaging έχει κανένα νόημα αυτό;

Την άμεση σχέση της φωτογραφίας με τη πραγματικότητα θα τη βλέπουμε ολοένα ποιο σπάνια στις εικόνες που κυκλοφορούν, που αλλοιώνουν την αντίληψη, την αισθητική, την εμπιστοσύνη μας στο μέσον.

Μπορεί ο φωτογράφος να επιζήσει με όσα απόμειναν από τα αποκαΐδια, τους σεισμούς, τις καταστροφές, το χάλι της οικονομίας, τις ΜΕΘ της απελπισίας, της βίας εναντίον παιδιών και γυναικών;

Μπορεί να τα βάλει με τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα όταν αυτά μετατρέψανε τη φωτογραφία δρόμου σε αδίκημα;

Με τόση λογοκρισία που επιβάλλεται στις φωτογραφίες που δημοσιεύονται, απόμεινε δημιουργική και καλλιτεχνικής φωτογραφία στις «πολιτισμένες» χώρες; Τελικά «δεν υπάρχει τίποτα ποιο βάρβαρο από το πολιτισμό»!

Υπάρχει η εύκολη φωτογραφία δίχως καλούς φωτογράφους, αλλά η απουσία της διαφορετικής ματιάς είναι ολοφάνερη. Ο καθένας τραβάει φωτογραφίες ότι του έρθει με το κινητό του, κάνει τέχνη! Και εμείς που κάτι μάθαμε μετά από 45 χρόνια φωτογραφικών αναζητήσεων, τραβάμε τα μαλλιά που μας απόμειναν βλέποντάς τες.

Από όσα διαβάζω έχουν έρθει οι ακόμη χειρότερες φωτογραφικές ημέρες εδώ και κάμποσα χρόνια σε αρκετές χώρες.

Ολοένα ποιο συχνά ακούμε στα ΜΜΕ πως «μιλάνε μόνες τους οι εικόνες»! Η ικανότητα «ομιλίας»  σημαίνει πως υπάρχει φωτογραφική γλώσσα, μόνο που δεν ακούγεται. Αλλά προσέξτε, οι παρουσιαστές τι μας λένε;

-«Η εικόνα μιλάει μόνη της»!

Η εικόνα, όχι η φωτογραφία!

Και πώς να μιλήσει, σε ποιον;  μια θολή φωτογραφία, αφού δεν είναι τίποτα παρά μια τεχνητά αποτυχημένη θολή λήψη; Αν είχαμε εμείς ανάλογες λήψεις η μηχανή και ο φακός πηγαίνανε στο μάστορα για επισκευή!

Ποτέ μου δεν άκουσα φωτογραφία να μιλάει από μόνη της, ούτε και εικόνα. Ωστόσο διαβάζω και μελετάω τις φωτογραφίες, όπως κάθε κείμενο. Τι πραγματικά μπορεί όμως να μας πει μια στημένη, φτιασιδωμένη, πολλαπλά διορθωμένη φωτογραφία που δεν πείθει παρά τη φλυαρία της;

Όμως δεν φταίει η φωτιά, η ψηφιακή φωτογραφία στη δική μας περίπτωση, αλλά η χρήση της.

Ολίγη νεώτερη φωτογραφική ιστορία για να μη ξεχνάμε.

Φωνάζαμε σχεδόν όλοι οι φωτογράφοι μέσα από τους συλλόγους από το 1975 μας πως δεν αντέχουμε άλλους δασμούς και φόρους, και περισσότερη νέα τεχνολογία, και κανόνια, και αναβαθμίσεις, έκτακτες εισφορές, δυο υποτιμήσεις του νομίσματος.

Έγιναν όμως σημαντικές αλλαγές όπως: η πλήρης είσοδος στην ΕΟΚ (1979), η αναγκαστική εξίσωση των δασμών στα φωτογραφικά, ξεκίνησαν τα ΤΕΙ και το σημαντικότερο για εμάς, αυτό της φωτογραφίας.

Αποκτήσαμε μια κρατική εκπαίδευση που άφησε απέξω τους παλιάς κοπής, αυτοδίδακτους φωτογράφους!  Το κράτος υποχρεώθηκε από τη σύμβαση πλήρους ένταξης στην Ε.Ε. να θέσει τις βάσεις για μια γενικότερη τεχνική εκπαίδευση. Η καλλιτεχνική φύση της φωτογραφίας απόμεινε ελεύθερη στο «σύννεφο» (WWW), και τελικά ξεσάλωσε από την υπερβολική ασυδοσία των επεμβάσεων στη δομή των αρχείων. Θα συμφωνήσω πως ήταν τεράστια η πρόκληση, όχι όμως για τους φωτογράφους, αλλά για τους image makers.

Η εναπομένουσα φωτογραφική «ευημερία» κράτησε μέχρι τα 3 Mpixels των dSLR ( τέλος του 1999).  Ήρθε και το ενιαίο νόμισμα, το Ευρώ (2002). Δώσαμε 345 παλιές δραχμές για ένα Ευρώ.

Σήμερα, 22/11/2021, με 0,60 του Ευρώ παίρνεις ένα κουλούρι που πριν έκανε 2 δραχμές, το πολύ (για να μη ξεχνιόμαστε)!

Ήρθε και η εποχή που το φιλμ πήδηξε στη χαράδρα, κάπου εκεί γύρω από το Ζάλογγο. Ήρθε και αυτή η «υπέροχη» ψηφιακή φωτογραφία και σωθήκαμε, υποτίθεται. Δέκα χρόνια κράτησε η μετάβαση και φτάσαμε στα απίστευτα Mpixels των Smartphone και των drone.

Η φωτογραφική αγορά όμως ήταν καταδικασμένη το 2000  από τη τεχνολογική και οικονομική αλλαγή. Θυμάμαι πως το 2002, χτύπησε τελευταία φορά το τηλέφωνο, αλλά ήταν μόνο για μια προσφορά!

Φάνηκε προς στιγμή με τη πτώση του κόστους ψηφιακής φωτογράφισης πως θα αυξηθούν οι αναθέσεις και οι φωτογραφικές εργασίες. Ναι, καλά…

Η νέα ψηφιακή εποχή.

Ο καθένας θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ένα καλό και οικονομικό φωτογράφο για να προβάλλει τώρα τη παραγωγή του με μικρότερο κόστος, η να φωτογραφίσει μόνος του. Οι τιμές στις φωτοθήκες και στα αρχεία των φωτογράφων εξανεμίστηκαν.

Το λογικό ζητούμενο για την εφαρμοσμένη φωτογραφία είναι το χαμηλότερο δυνατό κόστος παραγωγής και προβολής των κάθε λογής προϊόντων (κατάλογοι, διαφήμιση, εκδόσεις κλπ). Και φυσικά οι φωτογράφοι ως μέλη της καταναλωτικής μας κοινωνίας συμμετέχουν στη μοιρασιά της πίτας, για να ζήσουν, ίσως και για να βγουν στη σύνταξη, πριν τα κλείσουν μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Αλλά και οι φωτορεπόρτερ που έχουν αναλάβει ως αποστολή και λειτούργημα τη φωτογραφική καταγραφή και μαρτυρία των όσων συμβαίνουν, και αυτοί ασκώντας με κίνδυνο της ζωής τους την εφαρμοσμένη φωτογραφία εξαρτώνται άμεσα από τις διαθέσεις των ΜΜΕ και την ευρωστία τους.  

Όλα αυτά, αν τα κάνουμε μια καλή σούμα, οδηγούν στο τέλος της φωτογραφίας όπως τη μάθαμε, την αγαπήσαμε, την ασκήσαμε, την υπηρετήσαμε, και δεν θα τη ζήσουμε ξανά.

Το ποτάμι, αν προσέξετε, κυλάει συνεχώς προς τα χαμηλά, και πίσω δεν γυρνάει.

Κάποτε, είχα διαβάσει, πως όλα τα επαγγέλματα κάθε 150 χρόνια , το πολύ, αλλάζουν, προσαρμόζονται, ή πεθαίνουν.

Επίσης είχα διαβάσει πως αν μια επιχείρηση δεν αναπτύσσεται με ρυθμό 15%~20% κάθε χρόνο, σύντομα θα πέσει έξω. Φυσικά και πάλι αυτό έπαψε να ισχύει μετά το κραχ των Αμερικανικών τραπεζών και των ακινήτων. Η απληστία στο μεγαλείο της έφερε το χάος στις αγορές! Ρίξανε δυο τέρατα στους δίδυμους πύργους, χάνεται κόσμος δίχως κήρυξη πολέμου, έγιναν τα παγκόσμια συνέδρια για το τραγικό μέλλον του πλανήτη μας, εκδηλώθηκε ο κύριος «κοξάκης», ο εμπολα, οι τρελές αγελάδες. Πέρυσι ο «κόβιντ», έφερε τα κλεισίματα της αγοράς.

Η εφιαλτική πρόβλεψη των επιστημόνων από το 2006  ήταν ξεκάθαρη:

- 80% λιγότερος πληθυσμός, η 80% λιγότερη κατανάλωση γιατί το διαστημόπλοιο γη ξεμένει από καύσιμα! Αυτά τα είπε ο Erick Pianka τότε.

Και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ξανά απελπισμένοι μετανάστες τρέχουν να σωθούν. Έρχονται στην άτεγκτη αλλά πλούσια Ευρωπαϊκή Ένωση, για να ζήσουν το καταναλωτικό όνειρο. Μήπως είναι οι εξαθλιωμένοι σταυροφόροι που επιστρέφουν;

Πρέπει να διαπλεύσουν το δικό μας Αιγαίο που είναι η ποιο σκληρή θάλασσα κατά τους ναυτικούς. Αυτό το πέλαγος δεν διασχίζεται με μπαλωμένα σωσίβια!

Να και η κρίση στα καύσιμα, ένταση στις διεθνείς σχέσεις, απειλές, βία. Πολιτείες και εκκλησίες κλονίζονται. Η κλιματική αλλαγή και ο υπέρ πληθυσμός που από το 2006 είχαν επισημανθεί ως επαπειλούμενες συμφορές, είναι τώρα εδώ.

Τέλος ενός ακόμη χρόνου!

Σταματήστε να δείχνετε τους φτιασιδωμένους υπέρ-ώριμους ως teenager.  Φτάνουν πια τα ψέματα και τα στημένα πλάνα της δήθεν νεότητας και της ψηφιακής ομορφιάς. Λιγότερο ή καθόλου ψηφιακό ρετουσάρισμα. Τραβήξτε σωστές φωτογραφίες εξ αρχής. Ο κόσμος μας δεν είναι ιδανικός, όμορφος, όπως τον προβάλλουν η διαφήμιση και τα ΜΜΕ.

Είναι όμως πραγματικός κόσμος (=κόσμημα), φυσικός, έχει εκπλήξεις, κι αν δεν το προσέξουμε; Θα τον χάσουμε για πάντα.

Ευχές δεν έχω λοιπόν.

Αν η φωτογραφία δεν πείθει για αυτό που δείχνει, δεν είναι καλή.

Αν ο πελάτης αναρωτιέται για αυτό που βλέπει στη διαφήμιση, ή στο κατάλογο, τότε η φωτογραφία δεν είναι καλή.

Αν το μοντέλο 75 ετών δείχνει στη φωτογραφία ετών 25, κάτι δεν πάει καλά. Ο πιανίστας ερμηνεύει το κομμάτι.

Αν το διαθέσιμο «προϊόν» είναι κατώτερο της φωτογραφίας, τότε ο παραγωγός καλά θα κάνει να το βελτιώσει. Το ποιο μεγάλο μυστικό στην εργασία, είναι να ξέρεις πότε να πεις:

- όχι , δεν θα το κάνω αυτό.

Μη φοβάστε. Η δράση δημιουργεί την υγιή αντίδραση που ίσως σώσει κάτι.

Τα βράδια βλέπω φωτογραφίες, δικές μου και άλλων συναδέλφων, και οι μνήμες επανέρχονται «τις μακριές, κρύες νύχτες του χειμώνα».

Μέσα από τη «τέχνη και τη τεχνική της φωτογραφίας» έμαθα να βλέπω, απόκτησα γνώση και σοφία, (ναι σοφία σε σχέση με τον έφηβο φωτογράφο του 1967), έζησα καλά.  

Ίσως όμως και να μη γράψω έτσι ποτέ ξανά, καθότι «τέλος χρόνου» και δικής μου εποχής.

Εύχομαι από ψυχής να ζήσετε όλοι καλά, να έχετε αγάπη, υπομονή ειρήνη και υγεία.

Καλή χρονιά και πάλι και βλέπουμε.....

 

Γιάννης Γλυνός