Ο Νέστωρας δεν είναι πλέον μαζί μας....

 

Αρχές Δεκεμβρίου 2022, έμαθα από το διαδίκτυο αυτό που κατά βάθος γνώριζα, αλλά φοβόμουν  να διασταυρώσω.

Ο φίλος μου Νέστωρας  Παπανικολόπουλος, δεν ζούσε πλέον. Είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο αρχές, ή μέσα Οκτωβρίου. Η φωνή του έβγαινε με δυσκολία…Όσες φορές προσπάθησα να τον ακούσω ξανά από τότε στάθηκε αδύνατο, Άρα; 

        ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ 

Αθήνα 25/11/2022  Δ.Τ. 75

Έφυγε από τη ζωή ο χαράκτης και ζωγράφος Νέστωρ Παπανικολόπουλος.

Είχε γεννηθεί στην Αθήνα το 1928. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1953-1958) με δασκάλους τον Γιάννη Μόραλη, τον Σπύρο Παπαλουκά και διδάχτηκε βυζαντινή αγιογραφία από τον Αγήνωρα Αστεριάδη και το Φώτη Ζαχαρίου. Συνδέθηκε από μικρή ηλικία με τον χαράκτη Τάσο Αλεβίζο και μαθήτευσε δίπλα στο γλύπτη Θανάση Απάρτη. Ασχολήθηκε με τα διαθέσιμα μηχανικά μέσα της εποχής (1965-1967) και δημιούργησε video και animation. Το 1967 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και το 1980 επέστρεψε στην Ελλάδα παρουσιάζοντας συγκεντρωτικά τη δουλειά του στην πρώτη του ατομική έκθεση (Νέες Μορφές 1980). Ήταν από τους πρώτους που δημιούργησε εικαστικές συνθέσεις χρησιμοποιώντας ψηφιακά μέσα από το 1983, παίζοντας πρωταρχικό ρόλο στην εισαγωγή της computer art στην Ελλάδα. Δίδαξε στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο (1961-1967), στα ΤΕΙ εφαρμογές κινουμένου σχεδίου και στην ΑΣΚΤ (1983-1986). Δημιούργησε ψηφιακά εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά στον τομέα της αρχαιολογίας. Είχε δημοσιεύσει άρθρα σχετικά με την ψηφιακή επεξεργασία των εικαστικών έργων. Υπήρξε ενεργό μέλος της Ομάδας Τέχνης Α του ΕΕΤΕ για την επικοινωνία και την τέχνη. Ήταν σύζυγος της αγωνίστριας και εικαστικού Βιργινίας Βασιλείου. Παρουσίασε το έργο του σε περιορισμένο αριθμό εκθέσεων στην Ελλάδα και τη Γαλλία και σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις.

 Περισσότερα σχετικά από τις προσωπικές συζητήσεις μας με το Νέστωρα με σεβασμό πάντα στη μνήμη του και την ανθρωπιά του.

Όσα δηλαδή θυμάμαι.

Τον γνώρισα την εποχή Amstrad, Amiga, PC, VGA 640X480 (1983 μάλλον, εγώ είχα ένα MSX2 Philips). Βρεθήκαμε πρώτη φορά σε μια έκθεσή του, όταν επέστρεψε από τη Γαλλία. 

Αργότερα, ένα ίσως χρόνο μετά, είχε ετοιμάσει μια παρουσίαση σχετικά με τις δυνατότητες των υπολογιστών να χειριστούν γραφικά, εικόνες, πίνακες, ζωγραφική, ήταν δυνατότητα που τον είχε ενθουσιάσει, αλλά και προβληματίσει. Ήταν μέχρι τέλους της ζωής του οραματιστής, ένας έφηβος με μορφή παιδική και σώμα γέροντα, του σοφού Νέστωρα.  

Ωστόσο η ένταση για την ομαλή και επιτυχημένη παρουσίαση σε ότι αναλάμβανε του στοίχισε σοβαρά προβλήματα με τη καρδιά του. 

Το 2000 μου μίλησε και για τη καλή του τη Βίργω και τα προβλήματα υγείας της. Τελικά δεν τη γνώρισα, δεν πρόλαβα. Έμαθα ωστόσο πως είχε δημοσιεύσει δυο βιβλία και τα απόκτησα. Το  «ένα κλωνάρι ανθισμένο ρείκι»  και το βιβλίο με τα υπέροχα σχέδια με μολύβι από το «Τρίκερι». Είναι βιβλία που αξίζει να υπάρχουν στις βιβλιοθήκες μας το λιγότερο ως ντοκουμέντα αναφοράς και ως έργα τέχνης μιας εποχής σημαντικής. Η Βιργινία, (Βίργω για τους φίλους), δεν έζησε πολύ, μας «άφησε» το 2001.

Πληροφορίες για τη κυρία Βασιλείου από τον παγκόσμιο ιστό.

 Η Βιργινία Βασιλείου ήταν η σύντροφος του Νέστωρα γεννήθηκε στην Αθήνα. Είχε από μικρή το όνειρο να γίνει ζωγράφος. Στα χρόνια της Κατοχής, φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής και στρατευμένη στην εαμική Αντίσταση, περνούσε με δέος μπροστά από τη Σχολή Καλών Τεχνών.
Σχεδίαζε, ζωγράφιζε, δοκίμασε τις ικανότητες της στη γλυπτική, στη μικροτεχνία, στην εικονογράφηση.
Μετά την απελευθέρωση έζησε τις περιπέτειες του κόσμου της εαμικής αριστεράς.
Δικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο με ανυπόστατες κατηγορίες, με πολλούς συγκατηγορούμενους.

Ο εγκλεισμός στους ασφυκτικά γεμάτους θαλάμους των φυλακών Αβέρωφ ήταν γι' αυτήν οδυνηρή και τραυματική εμπειρία.
Όταν εξέτισε την ποινή της, δεν απελευθερώθηκε αλλά εκτοπίστηκε στο Τρίκερι. Μετά την εξορία δούλεψε πλάι στον χαράκτη Τάσσο στο εργοστάσιο γραφικών τεχνών ΕΛΚΑ και μαθήτευσε κοντά του στη χαρακτική. Δούλεψε επίσης ως ζωγράφος στον "Κεραμεικό" και αργότερα σε τοιχογραφίες εκκλησιών και σε αποκατάσταση πινάκων, στην Ελλάδα και στη Γαλλία.
Για τον εαυτό της έκανε ζωγραφική, τέμπερες, λάδια, ψηφιδωτά κ.λπ. Δεν επιδίωξε ποτέ να προβάλει τη δουλειά της. Η συμμετοχή της με λίγα έργα της σε ομαδικές εκθέσεις στη Μόσχα και στο Παρίσι οφείλεται σε προσπάθειες άλλων, μεταξύ των οποίων ο άντρας της, ζωγράφος Νέστωρας Παπανικολόπουλος.

Το τέλος του ζωγράφου κι αγιογράφου Νέστωρα.

Έχω από το Νέστωρα όμορφες αναμνήσεις από τα έργα του, από συζητήσεις σχετικά με: τη τέχνη, το πολιτισμό, τη πολιτική, τους υπολογιστές, την οικονομία και το εμπόριο της τέχνης, Τα 2-3 τελευταία χρόνια είχε σοβαρά προβλήματα κινητικότητας και όρασης, ωστόσο ανάλωνε πολλές ώρες σχεδιάζοντας ακόμη και με κλειστά μάτια! Και έχω δει σχέδια του σε χαρτί που μπορεί κάποιος να επιλέξει τμήματα με τεράστιο ενδιαφέρον. Μετά την επιδρομή του Covid απέφευγα να τον δω για να μη του μεταφέρω πρόβλημα υγείας πέρα από τα δικά του.  Μετά τη πτώση και νοσηλεία του ο Νέστωρας δεν άνοιξε ξανά υπολογιστή καθώς μου είπε. Ένα μήνα περίπου πριν "φύγει" πρέπει να ήταν η τελευταία συνομιλία μας.

Ακόμη ένας θαυμάσιος άνθρωπος, ζωγράφος, αγωνιστής με το δικό τρόπο, δάσκαλος, και φίλος απαλλάχθηκε από τα βάσανα της ζωής.

Ήδη μου λείπει ο Νέστωρας, θυμάμαι ως φωτογράφος που είμαι τη μορφή του.

-Σαν βρεθούμε ξανά, θα σου πω νεότερα Νέστωρα.

Εμείς οι άλλοι να έχουμε καλή χρονιά να τον θυμόμαστε.

Σπάτα 31 Δεκεμβρίου 2022