ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ

Κάτω τα χέρια από το ασπρόμαυρο, επί τέλους.

Μετά τη πρώτη μετατροπή κλασσικού ασπρόμαυρου φιλμ (ψηφιακή επεξεργασία τη λένε τώρα), υπέθεσα πως κάποιοι θα καταλάβουν πως το έργο τέχνης είναι μοναδικό και δεν επιδέχεται καμιάς αλλοίωσης, προσθήκης, αποκοπής, βελτίωσης.

Αν μετά από οποιαδήποτε παρέμβαση προκύψει ένα άλλο έργο ποιο σημαντικό, τότε το αρχικό δεν ήταν έργο τέχνης, αλλά ένα ιστορικό ντοκουμέντο ίσως. ¨Όπως πχ τα επίκαιρα και τα φιλμάκια από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, τον εμφύλιο της Ισπανίας, την κατοχή της Ελλάδας από τους γερμανούς κλπ.

Αν το κλασσικό φιλμ «της κακομοίρας» , η ο γνωστός μας «μπακαλόγατος» από ασπρόμαυρος έγινε έγχρωμος, τότε είπα, θα δούμε κι άλλες ανάλογες δολοφονικές προσπάθειες εξόντωσης της κινηματογραφικής τέχνης.

Ήταν η πρώτη προσπάθεια επιχρωματισμού, και πέτυχε, ή απέτυχε, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Σημασία έχει πως άλλη μια ταινία παίχτηκε απόψε και από ατμοσφαιρική αναπαράσταση μιας μελαγχολικής και αισθαντικής περιόδου της Ελληνικής ιστορίας, έγινε ένα λαϊκό φολκλόρ για να μας προετοιμάσει για τον ύστατο αισθητικό ξεπεσμό μας.

Όσο κι αν μας έδωσε περισσότερη πληροφορία το χρώμα, η ατμόσφαιρα και η ποιότητα της ταινίας " η δε γυνή ίνα φοβείται τον άνδρα" πήγε περίπατο. Η φαντασία σταμάτησε να καλπάζει και τώρα περιορίζεται στην επιφάνεια των ελεεινών χρωμάτων και όχι στους όγκους και τις υφές του περιβάλλοντος από τους φωτισμούς.

Δεν ξέρω ποιανού την άδεια έλαβαν για να κάνουν αυτή την ταινία έγχρωμη, όμως αν ήταν τέχνη, τώρα έγινε λαϊκό ανάγνωσμα και pulp fiction.

Ο σκηνοθέτης αν ζούσε θα πάθαινε ανακοπή, και αν ζει θα προτιμούσε να μη ξαναδεί ποτέ.

Προσωπικά, απλά έβλεπα τη ταινία (και τις δυο) με αδιαφορία παλαιότερα. Αν είχε κάτι άλλο η τηλεόραση, θα προτιμούσα να δω μια άλλη ταινία ασπρόμαυρη κατά προτίμηση, δίχως πολλά εφέ. Ωστόσο, ο Αντωνάκης και η Ελένη μου ήταν εξαιρετικά συμπαθείς καθώς ήταν η γενιά των γονιών μου.

Ας αναφέρω μερικές ασπρόμαυρες Ελληνικές ταινίες – έργα τέχνης, που δεν βαριέμαι να βλέπω όπως: «το χώμα βάφτηκε κόκκινο» τη «Μανταλένα» τη θαυμάσια «μικρές Αφροδίτες», το «δράκο» «αυτός που πρέπει να πεθάνει», ή αλλιώς «ο Χριστός ξανά-σταυρώνεται», τον αξέχαστο «Αλέξη Ζορμπά», «τα κόκκινα φανάρια», «τι έκανες στο πόλεμο Θανάση», «Στέλλα», «ποτέ τη Κυριακή», «κάλπικη λύρα» και άλλες.

Στη συνέχεια σας έχω κάποιες ασπρόμαυρες ξένες ταινίες όπως: «Αμέρικα - Αμέρικα», «ο τρίτος άνθρωπος», «ταξιδιωτική άμαξα», « αγάπη μου Κλιμεντίνη», «ο πολίτης» Κέην», «η νύχτα των δολοφόνων», όλες οι ταινίες του Καρλ Ντράγερ,  όλες οι ασπρόμαυρες του Μπέργκμαν, το παλιό Βραζιλιάνικο καουμπόικο «καγκασέιρος», τις ταινίες του Αϊζενστάιν και ειδικά τον «Νιέφσκυ» και τον «Ιβάν», τους υπέροχους «εφτά σαμουράι»,  το «ονιμπάμπα», τη «γη» του Ντοβζένκο, τη « γυναίκα στους αμμόλοφους» (ποιο να πρωτοθυμηθώ από τα θαυμάσια Γιαπωνέζικα ασπρόμαυρα φιλμ;).

Μετά, το θαυμάσιο ουγγαρέζικο « μαγαζάκι της κεντρικής οδού», το βουλγάρικο «κέρατο της κατσίκας» το «la strada», τη «λίστα του Σίντλερ», «στάχτες και μαργαριτάρια», «ΣΟΣ, πεντάγωνο καλεί Μόσχα», το «κατάσκοπος που γύρισε από το κρύο», «η κραυγή», «the Bedford incident», « ο λόφος», ο «ενεχυροδανειστής» κλπ.

Εγώ ένα θα πω και πάρτε όπως θελήσετε αφού πλέον δεν σέβεστε τα έργα τέχνης.

Κάτω τα ξερά σας από τα ασπρόμαυρα φιλμ και τις ασπρόμαυρες ταινίες.

Ο εκχυδαϊσμός δεν πάει άλλο, η ασχετοσύνη σας το ίδιο. Η αισθητική σας; Ποια αισθητική; Μόνο εμετό προκαλείτε.

Οργισμένες αντιδράσεις δεν βλέπω από τους ειδικούς.

Όταν ο Κάρπεντερ γύρισε το πρώτο «το πράγμα», το έκανε ασπρόμαυρο και ήταν τρομακτικό και λιτό, ο κόσμος τρομοκρατήθηκε, δεν μίλαγε.

Όταν μετά από χρόνια το ξάνα-τράβηξε έγχρωμο, ήταν απλά εφετζίδικο και ο κόσμος σε πολλά σημεία γέλασε. Αλλά που τα ξέρετε εσείς όλα αυτά; Είστε κινηματογραφικά ανιστόρητοι μάλλον.

Τα χρώματα που βάλατε στα ρούχα της καημένης της κυρά Λένης αλήθεια, που τα βρήκατε; Μπεζ κοστούμι μονοφόρι φορούσαν τότε; Καημένε Αντωνάκη μου, είχες και άλλο κοστούμι; Ο κύριος Κωνσταντίνου όταν είδε την έγχρωμη κόπια δεν είπε τίποτα; Η κυρία Κοντού που πάντα μου άρεσε για τη σοβαρότητα που έβγαζε σε κάθε ρόλο (δεν θα τη ξεχάσω στη παράσταση με το Χορν που έκανε τη πόρνη και ο Χορν έκανε το παπά), αλήθεια, δεν της κόπηκε η μιλιά; Μάλλον δεν τους πέφτει πλέον λόγος.

Κι ο νόμος για τα πνευματικά δικαιώματα; Είμαι πολύ περίεργος ποιοι συμφώνησαν και για πόσα χρήματα ξεπούλησαν το δικαίωμα στο να μην είναι ασπρόμαυρες οι ταινίες πλέον, όπως γυρίστηκαν. Ο παραγωγός δηλαδή το αποφάσισε;

Τέτοιο φτύσιμο στους δημιουργούς δεν το περίμενα!

Τελικά, οι Ελληνικές ταινίες και οι κόπιες που από ασπρόμαυρες γίνονται έγχρωμες, δεν μας ανήκουν, σας τις χαρίζουμε. Με τις ασπρόμαυρες όμως πρωτότυπες, τα έργα τέχνης, τι θα κάνετε;

Αν τα βλέπετε όμως μόνο σαν εμπόρευμα, τότε όλα σας επιτρέπονται. Αλλά και εμείς θα αντιγράφουμε ότι ψηφιακό βρεθεί μπροστά μας μετά από αυτή την εξέλιξη, μπας και το σώσουμε.

Μιλάμε για την ιστορία της τέχνης ενός λαού που τσαλαπατήσατε με τρόπο αισχρό.

Το περίεργο είναι πως θα βρεθούνε και κάποιοι που από αυτό το κιτς θα μαγευτούν και θα βρουν αυτά τα έγχρωμα εκτρώματα πως είναι θαυμάσια!

Περαστικά, καλές εισπράξεις, αλλά κάτω τα ξερά σας από το ασπρόμαυρο.

Έως εδώ και μη παρέκει.

Γιάννης Γλυνός