Για το φίλο μου Στέφανο

Για το φίλο μου το Στέφανο

Σήμερα, απόψε, 12 Φεβρουαρίου, πέρασαν κι όλα σαράντα ημέρες που δεν ξύπνησε οριστικά ο φίλος μου.

Είχε η ΕΡΤ3 μια εκπομπή το μεσημέρι με ηπειρώτικα παραδοσιακά, μουσική και πολυφωνικά τραγούδια που τα λάτρευε ο «Γιαννιώτης φωτογράφος» που έφυγε τη 2^η ημέρα του 2017. Ούτε αφιέρωμα να σου είχανε Στέφανε! Κι ας μη σε ανάφερε κανείς.

Πολύ γρήγορα σε ξέχασε το σύστημα φίλε, καμιά αναφορά σήμερα, ούτε χτες, ούτε προχθές. Φαίνεται πως τα μνημόσυνα πλέον δεν μπορεί να τα αντέξει η κοινωνία μας, ή απλά, ξεχνά πολύ γρήγορα. Και καλά το έργο σου, το ποιος ήσουν όμως;

Ούτε ένας από τους επισκέπτες του blog δεν έστειλε ένα σχόλιο.

Όμως εγώ δεν σε ξεχνώ.

Δεν ξεχνώ πχ τη πόρτα που έκλεισες με μια θριαμβευτική και τέλεια μετρημένη κίνηση στο σχολείο, ούτε που μου έδειξες πώς να εμφανίζω φιλμ και  να τυπώνω φωτογραφίες, ούτε τις ατέρμονες συζητήσεις που κάναμε για το κινηματογράφο και τη φωτογραφία, την αεροπορία, τις ημέρες στο Άγιο Όρος κλπ.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα.

Εύχομαι να ζήσουν να σε θυμούνται αυτοί που αγάπησες και σε αγάπησαν.

Ένα μόνο σκέφτομαι πως δεν προλάβαμε να βρεθούμε, να σε δω λίγο πριν φύγεις.

Ήμουν ένας φίλος από τα παλιά, πριν τη φωτογραφία τη πουνε "τέχνη", και έτσι θα μείνω, μέχρι να γίνω μια γκρίζα σκιά και εγώ.

Γιάννης Γλυνός