Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2016

Όχι άλλο κάρβουνο!



Σεμινάρια φωτογραφίας;

Πριν από αρκετά χρόνια, ήμουν νιός, μα τώρα γέρασα!
Πριν από αρκετά χρόνια, δεν είχα χρήματα να αγοράσω μια φτηνή φωτογραφική μηχανή, ούτε πλαστική, της πλάκας που λένε.
Πριν από μερικά χρόνια, δεν υπήρχε στην Ελλάδα ούτε σχολή, ούτε λέσχη, ούτε βιβλίο για να μάθει κανείς ούτε καν τα βασικά και στοιχειώδη για τη φωτογραφία. Για παράδειγμα επεξεργασία, χημικά, συνταγές, εμφάνιση και εκτύπωση, ήταν όλα μαγικές γνώσεις που ελάχιστοι γνώριζαν, και λιγότεροι ακόμη μετέδιδαν σε άλλους.
Είμαι αυτοδίδακτος φωτογράφος, δηλαδή «έμαθα» άνευ διδασκάλου, δεν κόστισα στο κράτος ούτε πεντάρα τσακιστή μέχρι να αρχίσω να πληρώνομαι για τις φωτογραφίες που τραβούσα. Ίσως έχασα μερικά χρόνια, αλλά κέρδισα σε προσωπική ικανοποίηση πως ότι έγινα, έγινα μόνος μου.

 Προσθέτουμε μερικά στο «πριν μερικά χρόνια» και είμαστε στο 1995, ή 1996 νομίζω. Αρχίζω να γράφω κείμενα για τη φωτογραφία, κι όχι μόνο απλά κείμενα πώς να κάνετε αυτό ή εκείνο, αλλά και θεωρητικά, σκέψεις, απόψεις κλπ. Έγραψα πολλά, με διάβασαν πολλοί, μέχρι και το 2011 την άνοιξη που έμεινα δίχως αναγνώστες και δίχως εργασία κι όχι από δικό μου σφάλμα σίγουρα.
Για να αποφύγω τη κατάθλιψη, έστησα ένα blog με τίτλο σεμινάρια φωτογραφίας για να πω και εγώ μερικά πράγματα στους νέους. Λίγοι το έμαθαν, λίγοι το έβλεπαν μέχρι πριν από λίγες ημέρες. Θυμάμαι, μια κοπέλα μου έγραψε, μια ζήτησε βοήθεια σε κάποια θέματα, μια μικρή από τη Πολωνία μου έγραψε επίσης, ένας με ρώτησε τι να κάνει, και ένας επίσης αναζητούσε πληροφορίες για το UV, κάτι πέρα από τις δικές μου γνώσεις.
Από καιρό αισθάνομαι πίκρα και απογοήτευση για τη κατάντια των φωτογράφων (αναδουλειά-ανταγωνισμός-χρέη) και της φωτογραφίας στη χώρα μας αλλά και διεθνώς.
Αισθάνομαι το άδικο και το παράλογο του «τέλους επιτηδεύματος» για κάτι που δεν διδάχτηκα ούτε καν ιδιωτικά. Αισθάνομαι οργή και αγανάκτηση για όλη αυτή τη ψηφιακή ανακατωσούρα της δήθεν φωτογραφίας, της δήθεν τέχνης, του imaging και της φωτοσουπιάς, του όλοι έχουμε άποψη απλά για να έχουμε, της πλήρους απαξίωσης της φωτογραφικής τέχνης ακόμη και από εντελώς άσχετους δημοσιογραφίσκους που συνιστούν να μην αποτείνονται οι μελλόνυμφοι σε επαγγελματίες φωτογράφους! Ακούω και βλέπω ψηφιακές μακακίες κάθε μορφής και κάθε παρεκτροπής απλά και μόνο για το στυλ και τη πρωτοτυπία, κι ας είναι μακακίες. Οι περισσότεροι ρωτάνε μόνο πάει το μυστήριο και πόσο η δεξίωση! Τραβάνε 2.000-3.000 και τελικά χρειάζονται μόνο 150-200, και πολλές είναι! Χάθηκε το μέτρο! Χιλιάδες μαγικές στιγμές και τελικά δεν απομένει ούτε μια άξια λόγου. Λες κι οι φωτογράφοι εφαρμόζουν πλέον τυφλό σύστημα. Όσο για τους ερασιτέχνες; Τι να λέμε; Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε.
Αφού λοιπόν είμαι είδος προς εξαφάνιση, αφού οι απόψεις μου και οι γνώσεις μου για τη φωτογραφία που πολύ αγαπώ, δεν συμφωνούν με τα σύγχρονα ρεύματα πχ selfies, facebook, κλπ, αποφάσισα να μη ξαναπώ κουβέντα για όλα όσα έμαθα. Αποφάσισα να μη κοινοποιήσω πλέον απόψεις και να μην ξανακάνω κατάθεση ψυχής για ότι έχει σχέση με τη φωτογραφία. Ούτε καν και επί πληρωμή δεν θα ασχοληθώ ξανά. Ούτε καν σε συζητήσεις δεν θα μπλεχτώ.
Αυτή η απόφαση σημαίνει απλά πως βάζω τέρμα στα φωτογραφικά σεμινάρια με τη βοήθεια του διαδικτύου και του υπολογιστή. Είμαι σίγουρος πως «δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι» και δεν θα λείψω σε κανένα. Αλλά κι αν λείψω, έχει πήξει ο κόσμος σήμερα από δάσκαλους και από φωτογραφικές συμβουλές, δεν θα υπάρξει πρόβλημα. Καιρός να πρωτοτυπήσω και να αποσυρθώ πλήρως. Όπως ακριβώς έκανα όταν κάποια εποχή εγώ έγραψα πρώτη φορά για ψηφιακή λήψη, όταν δεν υπήρχε ψηφιακή φωτογραφική διαθέσιμη, κι όταν όλοι έγραφαν μόνο για φιλμ (πριν το 1990).
Και στο κάτω-κάτω, μάθετε να βλέπετε, εκατομμύρια φωτογραφίες έχουν αναρτηθεί, ακολουθείστε τη μόδα, το ένστικτο, ή το δικό σας αισθητήριο κι όπου βγει. Καλό θα σας κάνει να μάθετε να φιλτράρετε ότι σας σερβίρουν.
Να είστε καλά και σας  ευχαριστώ όλους και για όλα….

Γιάννης Γλυνός

Δεν υπάρχουν σχόλια: