Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Η ηθική της πινέζας




 Ποιός θα μας σώσει από τους φύλακες;

Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε που η βασική διασκέδαση για τους σινεφίλ, αλλά και για ολόκληρη την οικογένεια ήταν ο κινηματογράφος της γειτονιάς.
Υπήρχαν εποχές (1966) και αιθουσάρχες όπου νωρίς τη Κυριακή, 2-4, με ένα συμβολικό εισιτήριο, 3-7 δραχμές, έδειχναν δυο έργα. Πχ, κινηματογράφος Ορφέας του κυρίου Σκλάβου στην Δάφνη. Το βασικό, και ένα ακόμη που συχνά ήταν «ακατάλληλο» για ανήλικους. Η «μαρίδα», έμπαινε μετά, στο κατάλληλο, ή αντίθετα έβγαινε στο ακατάλληλο.
Οι ζόρικες-ακατάλληλες ταινίες κυριαρχούσαν από Δευτέρα, έως και Τετάρτη, συνήθως.
Θυμάμαι πως ακόμη και οι ταινίες του Μπέργκμαν, ήταν στη κατηγορία των «αυστηρώς ακατάλληλων». 
Για να καταλάβετε το πνεύμα της εποχής, αρκούσε και η υπόνοια ερωτικής σκηνής για να χαρακτηριστεί «ακατάλληλο» το έργο.
ΠΧ κανονική ταινία για όλη την οικογένεια ήταν: «το σημάδι του Ζορό», ή «ο Μασίστας», και η ταινία-κράχτης ήταν: «ο κόσμος τη νύχτα» (οδοιπορικό στα night club με στριπτίζ κλπ) , ή «το σοφεράκι με τη σιδερένια γροθιά» με ατέλειωτη κλοτσοπατινάδα αλλά και μια σκηνή με στριπτίζ σε κάποιο night club. Σημασία έχει πως δεν έπεφτε καρφίτσα για να δούμε και τα δυο έργα με ένα εισιτήριο. Μετά ίσως να έβρισκες θέση πολύ μπροστά. Ταυτότητα θυμάμαι, βγάζαμε για να μπαίνουμε στα ακατάλληλα έργα!
Στις προθήκες των κινηματογράφων τότε, κρεμούσαν, καρφίτσωναν, φωτογραφίες –κράχτες για να προσελκύσουν τους θεατές.
Όλα τα σημεία των φωτογραφιών που πιθανόν να έθιγαν τα «χρηστά μας ήθη» ήταν επιμελώς προστατευμένα από τα βλέμματα μικρών και μεγάλων με ένα χαρτάκι που το κρατούσε μια πινέζα, ή μόνο μια πινέζα καρφωμένη επάνω στη φωτογραφία.
Απίστευτη προστασία!
Αυτή η καημένη, η διάσημη εκτίζιαστ για την εποχή της, η Ρίτα Κάντιλακ, είχε φάει τόσες πινέζες στο φωτογραφημένο κορμί της που συντηρούσε τη βιοτεχνία που τις έφτιαχνε!
Ήτανε λοιπόν αυτή η περιβόητη «ηθική της πινέζας».
Συχνά, στη τελευταία παράσταση, οι φωτογραφίες έκαναν φτερά από τους πίνακες ανάρτησης, και συχνά, λίγο αργότερα, κάποιες τις έβρισκες στα κουτιά στο μοναστηράκι. ‘Άλλες πάλι καταλήγανε στα σπίτια συλλεκτών που αδιαφορούσαν για την ηθική αλλά στενοχωριόντουσαν για τις τρύπες από τις πινέζες και μάζευαν τις φωτογραφίες. Γιατί και τότε, η φωτογραφία ασκούσε τη δική της γοητεία ως ταπεινό έργο τέχνης.
Η ηθική της πινέζας ήταν εξαρτημένη από το νόμο προστασίας της δημόσιας αιδούς και των θεαμάτων.
Τα περισσότερα θύματα-φωτογραφίες τα βρίσκαμε στις βιτρίνες των night club, στη Τρούμπα αλλά και σε άλλες περιοχές όπου αν και χίλιο- τρυπημένες, σαν σουρωτήρια, έκαναν την δουλειά τους… αυτή της πληροφόρησης ντε για το τι περίπου θα δει ο θεατής μέσα, στο σκοτάδι. 
Εξ ου και night club!
Σήμερα τηλεόραση και τύπος δεν έχουν που να τρυπήσουν με τις πινέζες, δεν βρίσκεις καν πινέζες. Τα ΜΜΕ αναπαράγονται ψηφιακά.
Τα ήθη μας έχουν χαλαρώσει είναι αλήθεια.
Καρφί δεν μας καίγεται για τα στρινγκ και τα καυτά οπίσθια.
Έχουμε πήξει στο μάτι στις παραλίες, στους δρόμους, και στη πορνογραφία μέσα από τις ιστοσελίδες του διαδικτύου. Το γυναικείο σώμα δεν κρύβει πλέον «μυστικά και ντοκουμέντα», είναι όλα στη φόρα. Που πρωτοβάζεις πινέζα σήμερα;
Πινέζες, βάζανε και στα σημεία που οι φωτογραφίες είχαν όπλο. Αυτό πάει, το ξεπεράσαμε.
Όμως ένα άλλος πονοκέφαλος μας βρήκε με τη φωτογραφία και το βίντεο. Τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα!
Αντί πινέζας, κυριαρχεί σε όλα τα πιθανά και απίθανα πλάνα, κοντινά, ή απομακρυσμένα, το φλουτάρισμα της φωτοσούπας. Για να μη μπλέξει κανείς με το νόμο, κάνει ότι του κατέβει. Ακόμη και παλιές, Ελληνικές ταινίες τύπου "Β", έχουν υποστεί βάρβαρη λογοκρισία προκειμένου να βγουν στη τηλεόραση.
Σβησμένα πρόσωπα, θολά ευαίσθητα σημεία που προεξέχουν, "σκοτεινές δασώδεις περιοχές", όλα χαμένα.
Έτσι υποτίθεται ότι η πληροφόρηση δεν προκαλεί αναταράξεις στο γενετήσιο σύστημα, αλλά και τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα προστατεύονται.
Χάθηκαν και τα ονόματα μαζί με τις μπρούτζινες πινέζες. Όνομα καθενός τώρα έγινε η ηλικία του! Πχ, η τριανταδιάχρονη.
Όλα κι όλα, ζούμε «σε ένα κόσμο όμορφο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο»!
Τελικά, η ηθική της πινέζας, είναι σαν…τη γραφειοκρατία. Ποτέ δεν πεθαίνει!
Ευχαριστώ για την υπομονή σας.
Γιάννης Γλυνός

Δεν υπάρχουν σχόλια: