τεχνολογία για τα μπάζα;

Έχουμε πάθει μια, τεχνολογία.

Με κομμένη σχεδόν την ανάσα ο κόσμος βλέπει το δημιούργημά μας να καταρρέει.

Ο "κόσμος" μας, από κόσμημα μετατρέπεται σε ένα έκτρωμα.

Μιλάμε για τόνους και βουνά από σκουπίδια και σκραπ, άχρηστα ίσως και μη ανακυκλώσιμα προϊόντα που κόστισαν περιουσίες.

Μιλάμε για λαούς που υποφέρουν από τη πείνα και τις αρρώστιες, απλά γιατί δεν κατάφεραν να ενσωματώσουν τις καινούριες τεχνολογίες.

Αυτ'η είναι μια αίσθηση όμως που κάποιοι αντιλαμβάνονται, κάποιοι όχι.

Οι αισιόδοξοι πχ, νομίζουν, πιστεύουν πως όλα καλά βαίνουν.

Οι αδιάφοροι, φυσικά αδιαφορούν.

Και οι απαισιόδοξοι και σκεπτικιστές, λένε πως οι αισιόδοξοι, δεν μπορεί παρά να είναι ηλίθιοι, τυφλοί, ή τρελοί για να μη αντιλαμβάνονται που πάει το "κόσμημά" μας.

Εγώ, σήμερα, βλέποντας το ημερολόγιο να πλησιάζει στο τέλος του Αυγούστου του 2013, και με βάση τα δεδομένα που έχω, πήρα "μολύβι και χαρτί", δηλαδή το πληκτρολόγιο, για να καταγράψω μερικά πράγματα που μας ταλανίζουν μα δεν παίρνουμε κάβο.

Όλα κι όλα, η τεχνολογία τρέχει και όλα τα ψηφιακά είναι άριστα και μονόδρομος, καθώς μας λένε οι τεχνοκράτες "παν τι ψηφιακόν = άριστον".

Προσέξτε κάτι, αυτή είναι μια άποψη διατυπωμένη από κάποιο "σοβαρό" τεχνοκράτη, δεν είναι δική μου.

Με τίποτα.

Ωραία λοιπόν, έτσι είναι αν έτσι νομίζετε.

Πάρτε όμως ένα σημερινό έξυπνο, και ένα ηλίθιο κινητό από τα πρώτα που κυκλοφόρησαν με μπαταρίες ιόντων λιθίου, ένα στο κάθε χέρι.

Πρώτη παρατήρηση, το κόστος είναι σημαντικά μεγαλύτερο, οι δυνατότητες τεράστιες πλην άχρηστες, κάνουν πολλά περισσότερα, αλλά ποτέ δεν είναι απλά και εύχρηστα, παίρνουν μόνα τους πρωτοβουλίες, ανοίγουν, μπαίνουν στο ιντερνέτ, καλούν, κλειδώνουν, ψάχνουν το πιν, "αρρωσταίνουν", κλπ.

Είναι τόσο καλά, που σας δίνουν και ένα κάθε χρόνο σε αντικατάσταση του παλιού. Απλά, ο χρόνος ζωής είναι 12 μήνες!

Τα παλιά τηλέφωνα τώρα. Ο κάτοχος είχε μόνο αυτός τη δυνατότητα χειρισμού. Λίγες σχετικά εφαρμογές και απλές.

Και στο κάτω -κάτω, ένα τηλεφώνημα θέλω να κάνω βασικά.

Ίσως εγώ να είμαι old fashion, αλλά εγώ είμαι ο αγοραστής και χειριστής.

Τελικά τα πέταξα όλα τα smartphone και πήρα ένα απλό που διπλώνει και έτσι ανοίγει και κλείνει μόνο όταν εγώ θελήσω. Απλά πράγματα.

Πάρτε τις φωτογραφικές μηχανές.

Λύσσαξαν να καταργηθεί το φιλμ, "θάνατος στο φιλμ" κραύγαζαν και έσκουζαν ήδη από την εποχή των 640Χ480 ιχνοστοιχείων.

Δε λέω κόστος και δυσκολίες στην εμφάνιση και επεξεργασία, όμως όπλιζες τη μηχανή, και περίμενες, και τραβούσες μόνο όταν ήθελες, και το φωτόμετρο μόνο ήθελε μια φορά το χρόνο μια μικρή μπαταρία.

Πήραμε πλήρως αυτόματες μηχανές, με 4, ή 8 μπαταρίες ΑΑ, μετά αλλάξαμε σε ειδικές λιθίου. Θυμάμαι κάποιους που πούλησαν σε εξευτελιστική τιμή θαυμάσιες φωτογραφικές για φιλμ για να αποκτήσουν μια από τις πρώτες ψηφιακές των 2 Mpixel!

Μετά, περάσαμε στις ψηφιακές κόμπακτ 3 Mpixel.

Η αυτονομία τους μόνο με ειδικές μπαταρίες μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν υποφερτή. Ας αφήσουμε την απόδοση απέξω.

Σήμερα, μια πολύ καλή ψηφιακή φωτογραφική των 4 εκατομμυρίων εικονοστοιχείων, που κόστιζε κάποτε 400€, χρειάζεται και μια ειδική μπαταρία που κοστίζει 100€ η αυθεντική.

Όμως, με 100€ ο καταναλωτής αγοράζει σήμερα μια σύγχρονη ψηφιακή κόμπακτ με τρομακτική ανάλυση 16 Mpixel, με δυνατότητα για λήψη βίντεο, σταθεροποιητή εικόνας, υψηλή ευαισθησία 3200 ISO , πάρα πολλά αλλά σχεδόν άχρηστα προγράμματα (για όσους γνωρίζουν), πλαστική και με τεράστια οθόνη σκόπευσης, δίχως όμως οπτικό σκόπευτρο, που είναι και το βασικό, νομίζω.

Και πάμε τώρα να βρούμε σήμερα μια ειδική μπαταρία για τη παλιά, καλή μας ψηφιακή κόμπακτ, με το μεταλλικό σκάφος και το οπτικό σκόπευτρο, την εξαιρετική ποιότητα κατασκευής και πολύ καλή ποιότητα φωτογραφίας με αισθητήρα μόλις 4 Mpixel.

Προβλήματα: υψηλό κόστος αγοράς αυθεντικής μπαταρίας.

Αναγκαστικά θα πάμε στη μαϊμού. Θέλουμε πάντα 2 μπαταρίες, έτσι δεν είναι; Όμως οι μπαταρίες πρέπει να είναι φρέσκιες, δεν μπορούν να αποθηκευτούν για πάνω από 3-4 μήνες, έστω κι αν δεν έχουν φορτιστεί ποτέ.

Συχνά θα χρειαστεί να περιμένουμε μέχρι να έρθει καινούργιο φορτίο. Η αυτονομία σε ηλεκτρική ενέργεια παραμένει πονοκέφαλος με τις ψηφιακές συσκευές, παρά τη τεχνολογία.

Βάλαμε δηλαδή στο κεφάλι μας μεγάλο μπελά. Παλιά αγοράζαμε ένα ή δυο φιλμ, τραβάγαμε λίγες και καλές, προσεγμένες φωτογραφίες και τώρα θέλουμε μερικές κάρτες με κάμποσα GBytes, και φυσικά μπαταρίες για πολλαπλάσιες όμως ανόητες φωτογραφίες.

Θα πει κάποιος ότι εγώ μπορώ να μείνω πίσω τεχνολογικά. Μα εγώ πάντα περίμενα να "ωριμάσει " η τεχνολογία, οι επεξεργαστές, το λογισμικό, κλπ.

Αλλά πάντα το πρόβλημα ήταν εκεί, όταν η τεχνολογία ήταν πλέον ώριμη, ήταν και παρωχημένη! Σήμερα βλέπουμε πως κάτι πάει να γίνει με τις μπαταρίες, αλλά σε όλα τα άλλα ο κίνδυνος τα αρχεία να μην είναι αναγνώσιμα από τις μελλοντικές συσκευές είναι πάντα προ των πυλών.

Και έχω πολλές τέτοιες ώριμες τεχνολογικά συσκευές που δεν ξέρω που να τις πετάξω. Και ποιός πλήρωσε όλη αυτή τη τεχνολογία;

Η απάντηση είναι πάντα μια: Σιγή ασυρμάτου.

Σήμερα όχι μόνο δεν βρίσκεις εύκολα φιλμ, όχι μόνο δεν βρίσκεις κάποιον να τα εμφανίσει, αλλά δεν υπάρχουν ούτε αξιόλογοι σαρωτές αν θελήσει κάποιος να γεφυρώσει το χάσμα των τεχνολογικών γενεών που μας ταλανίζει.

Ψηφιακές μηχανές σαν τη Canon G3 δεν υπάρχουν πλέον, οι μπαταρίες είναι ακριβές και δύσκολα βρίσκεις (εκτός από μαϊμούδες).

Η Olympus C5050, που λειτουργεί με 4 ΑΑ αλκαλικές, είναι πάντα μάχιμη. Ωστόσο τα 4 Mpixel μας φαίνονται πολύ λίγα και μόνο οι απίστευτοι φακοί τους με f/1,8 και f/2 και τα οπτικά σκόπευτρα μας κάνουν να καταλαβαίνουμε πως χάσαμε την αθωότητά μας.

Και να που φτάσαμε στα θαυμάσια μηχανάκια αναπαραγωγής ήχου MP3 με τις ενσωματωμένες ειδικές μπαταρίες τύπου i-pod.

 Όλα καλά, όλα ανθηρά, μόνο που κάποια στιγμή οι μπαταρίες που έχουν κολλημένες στα σωθικά τους,  τα "φτύνουν" ολοσχερώς. Οι συσκευές αυτές δεν ανοίγουν για να αλλαχθεί η μπαταρία, όπως όλες οι άλλες πχ κινητά τηλέφωνα. Κι αν ανοίξουν, είναι τόσο "περίτεχνα" μικρές και με κλωτσημένες μικρές βίδες, που δεν θα κλείσουν ποτέ ξανά.

Άρα, σε κάθε περίπτωση μιλάμε για ψηφιακή τεχνολογία με ημερομηνία λήξης.

Λήξης που έζησα πολλάκις περιχαρής όσο δεν περιγράφεται και σχεδόν πάντα, ένα απίστευτα μικρό διάστημα μετά την λήξη εγγύησης. Πχ δίσκος, μάνα, κάρτα γραφικών, 3 ημέρες μετά τη λήξη. Κι όχι μια συσκευή, αλλά πολλές.

Λες και έχουν φυτέψει κάποιο κύκλωμα αυτοκαταστροφής, πέρα από τις ειδικές μπαταρίες.

Μπορείτε να γελάσετε όσο θέλετε, να σκεφθείτε ό,τι θέλετε, όμως οι ζημιές έχουν πάντα να κάνουν με τη χρήση και σας εύχομαι να μη σας τύχουν. Τουλάχιστον να μη τύχουν μέχρι να περάσει η κρίση αυτή, που έχω ακούσει μερικούς να λένε:

-Μα, για ποια κρίση μιλάτε;

Ναι, πάντα υπάρχουν κάποιοι που δεν παίρνουν κάβο.

Αυτά.

Γιάννης Γλυνός