Olympus Pen F

Μια φορά ήτανε, και ένα καιρό, 

ένας φωτογράφος που φωτογράφιζε μόνο με πλάκες και φιλμ νο 120.

Μα δεν ήτανε κι ο μοναδικός τότε.

Ωστόσο, αυτός για τον οποίον ο λόγος, χρησιμοποιούσε μόνο rollei, hasselblad, linhof.

Είχε και μια Nikon F στη βιτρίνα με τις μηχανές, αλλά δεν μας άφηνε να τη χρησιμοποιήσουμε.

Δεν πίστευε στο φιλμ 35 χιλιοστών.

Ήταν πριν το 1967, θυμάμαι όταν εργάστηκα εκεί πρώτη φορά σαν αμούστακος βοηθός του.

Μια φορά και ένα καιρό, είπαμε.

Μετά από κάποιο ταξίδι του στη Γερμανία (fotokina), γύρισε με μια Olympus Pen F μισού καρέ. Ούτε καν 24Χ36 χιλιοστά!

Μας την έδειξε σαν κάτι αξιοθαύμαστα μικρό, που ίσως τραβούσε και φωτογραφίες! Έβγαλε από μια μικρή τσάντα δυο ακόμη φακούς.

Αυτό το F, τραβούσε το μάτι, δεν λέω. Αλλά τόσο μικρή μηχανή ρεφλέξ;

Μας την έδειξε, δεν την αγγίξαμε!

Εδώ δεν μας άφηνε να τραβήξουμε ούτε με τη Nikon, την Pen F θα μας έδινε;

Pen F/ vs Nikon; Το "κόσμημα έμοιαζε με Δαβίδ και Γολιάθ σε σχέση με τη Nikon, πόσο μάλλον με τις άλλες μηχανές 6Χ6.

Δεν πέρασαν λίγες ημέρες και μας έφερε μερικά φιλμ τραβηγμένα με την Pen.

Ζήτησε να κάνουμε τη ποιο καλή λεπτόκοκκη εμφάνιση και να τυπώσουμε δείγματα εργασίας εξ επαφής.

Μετά την εμφάνιση, βρήκαμε 72 καρέ τραβηγμένα σε κάθε φιλμ.

Επέλεξε ίσαμε 40 καρέ από όλα και του τυπώσαμε φωτογραφίες 13Χ18.
 Έπαθε φωτογραφικό σοκ για δυο λόγους. Πρώτος λόγος, η καλλιτεχνική ποιότητα των ΑΜ φωτογραφιών και το γράψιμο σε κάθε είδος φωτισμού. Δεύτερο σοκ, ήταν ο κόκκος που ήταν ορατός με λίγη προσοχή αλλά ευχάριστος στο μάτι.

Κατά καιρούς παίρναμε κλεφτά τη μηχανή στα χέρια και θαυμάζαμε τη ποιότητα κατασκευής, μας έπιανε ζήλεια που δεν είχαμε μια αφού εδώ δεν υπήρχε αντιπροσωπεία, δεν την ήξεραν παρά μόνο από φήμες. Όταν μεγαλώσαμε κάποια καρέ σε μέγεθος 18Χ24 και 30Χ40, μείναμε όλοι κάγκελο.

Ανατροπή.
Πάνω που ο άνθρωπος από φανατικός της παντελούς απουσίας κόκκου άρχισε να καταλαβαίνει πως όσο μεγάλωνε τα μισά καρέ, τόσο ποιο πολύ έβλεπε τις δημιουργικές υπερβάσεις που του έδινε το μέσο, επάνω που όλοι είχαμε ζηλέψει και θαυμάσει τις δυνατότητες της Pen F, ήρθε η ανατροπή σε λιγότερο από ένα χρόνο.

Του την έκλεψαν μαζί με τους φακούς σε ένα συνεργείο μέσα από το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου. Εγώ μόνο που δεν έκλαψα και δεν ήταν και δικιά μου!

Ποτέ πλέον δεν προσπάθησε να βρει άλλη, του κόστισε όπως κόστισε σε όλους μας.

Όμως, ήταν μια αρχή η επαφή με την Olympus και τα φωτογραφικά της που άρχισε να κτίζεται αργά, αλλά σταθερά.
 Ήταν αυτό το F που στοίχειωσε.
 Την εποχή από το 1967 μέχρι και το 1980  αν ήθελες ένα φωτογραφικό σύστημα αγορασμένο από εδώ, που να έχει δυνατότητα επέκτασης για κάθε είδος φωτογράφισης, οι επιλογές ήταν σχεδόν μόνο Nikon για φιλμ 35 χιλιοστών και Hasselblad 6Χ6 ή Pentax 6Χ7. Αργότερα, αν θυμάμαι ήδη από το 1975 βρέθηκαν άνθρωποι που έφεραν μηχανές και φακούς όλων των κατασκευαστών, όπως πχ minolta, Canon, Yashica, Meopta κλπ.

Αντιπροσωπεία απόκτησε στην Ελλάδα η Olympus αρκετά καθυστερημένα και ήταν πρώτη η fotomatic που ανέλαβε με σχέδιο, όραμα και πολύ διάθεση να φέρει τις μηχανές και τους φακούς στη χώρα μας.
 Ήταν θυμάμαι, ένας νέος με γαλανά μάτια, γελαστός και λίγο αινιγματικός ως προς το μέλλον της Olympus στην χώρα μας. Σαν να έλεγε:

-περιμένετε λίγο ακόμη, και θα δείτε!

Η πρώτη μου πραγματική επαφή με φωτογραφική μηχανή Olympus ήταν όταν μου την εμπιστεύτηκε μια φίλη που την είχε φέρει από την Αγγλία, την είχε με ένα φακό νορμάλ μόνο, της έδωσα τη δική minolta srt 101 και μου έδωσε την ΟΜ-1, για λίγες ημέρες μόνο. Δεν θυμάμαι και πάλι χρονιά, αλλά θυμάμαι πως τράβηξα γύρω στα 10 φιλμ. Μου άρεσαν πολύ το γράψιμο και η καθαρότητα, το κράτημα της μηχανής, και το σχέδιό της. Ήταν κάτι διαφορετικό από τις μηχανές που είχα κρατήσει, αλλά δεν υπήρχε τρόπος να αποκτήσω μια καινούρια εδώ.

Ακόμη την Olympus την ήξεραν τότε ελάχιστοι και δεν υπήρχε αντιπροσωπεία.

Από τη fotomatic άρχισε η διάθεση των μηχανών και στην Ελλάδα.

Έτσι πρώτη επαφή με μηχανές της γραμμής παραγωγής έγινε με την Camedia C-1400-L (ψηφιακή από τις πρώτες που ήθαν εδώ) και με μια OM 2000 με δυο φακούς που πήρα για όλες τις λήψεις του περιοδικού RAM.
 

Και τις δυο μηχανές τις έλιωσα στις λήψεις. Με τη ψηφιακή έκανα όλη τη φωτογραφική παραγωγή για τους δίσκους CD-ROM και μιλάμε για χιλιάδες λήψεις και αντιγραφές. Τότε η μέγιστη ανάλυση ήταν 1024Χ768 και ήταν αρκετή.

 

Με την μηχανή για φιλμ, την ΟΜ 2000, τράβηξα από το 1998 μέχρι το 2002 μερικές χιλιάδες τριανταεξάρια έγχρωμα θετικά (3-5000 φιλμ/χρόνο τραβούσα). Όλα τα τεστ και τα προϊόντα, εκτός από τα εξώφυλλα και τα ανοίγματα (σαλόνια) έγιναν με τη ΟΜ 2000. Ένα χρόνο μετά, το 1998 βρήκα από δεύτερο χέρι μια ΟΜ-10 με 3 φακούς, και φυσικά την πήρα σε τιμή ευκαιρίας αφού είχαν αρχίσει να πουλάνε ότι έκαιγε φιλμ. Βρήκα και ένα σαρωτή του εργοστασίου και τον αγόρασα και αυτό σε τιμή προσφοράς. Ήταν όμως το τέλος του φιλμ πολύ κοντά και το τελευταίο μοντέλο του εργοστασίου ήταν το θαυμάσιο ΟΜ4Τ.

Για τις φωτογραφικές ανάγκες των περιοδικών μας πήρα και 3 κομμάτια C-3030 και μια C-4040 που τράβηξαν χιλιάδες κλικ (3-5 χιλιάδες ψηφιακές λήψεις σε κάθε έκθεση). Τελικά χάθηκαν τα ίχνη τους το 2008, αλλά μέχρι τότε δεν χρειάστηκε να πάνε στο μάστορα. Ήταν η πρώτη τεκμηριωμένη επιβεβαίωση της αξιοπιστίας αυτή καθώς οι μηχανές αυτές πέρασαν από πολλά χέρια.

  

Αργότερα κράτησα μια C 5050 και μια C770.

Μετά τα πράγματα σοβάρεψαν, ήρθαν οι πρώτες dSLR, και φυσικά κράτησα μια Ε 330. Λίγο μετά απόκτησα μια θαυμάσια Ε3 που θεωρώ ότι ποιο οριακό και καλό μπόρεσε να δώσει η τεχνολογία 4/3 στις ρεφλέξ με καθρέφτη.

Και η επόμενη η Ε5 καλή ήταν, είχε λίγο περισσότερο θόρυβο όμως. Αλλά εγώ έμεινα με την Ε3 που δεν την αλλάζω με τίποτα. Το μόνο πρόβλημα είναι πως η Olympus διέκοψε από τη γραμμή παραγωγής τα θωρακισμένα αυτά "θηρία" (Ε3, Ε5) και πέρασε στην εποχή της μινιατούρας δίχως καθρέφτες. Από τις συγκριτικές δοκιμές, την αρχική παρουσίαση στη Κων/πολη, τις φωτογραφίες με βροχή, με σκόνη, τις εργαστηριακές λήψεις που έχω κάνει και εγώ και η κόρη μου στη σχολή της, δεν θυμάμαι άλλη ψηφιακή με τόσο καθαρά και πιστά, φυσικά χρώματα με ρύθμιση στα 100 ISO. 

Τα οπτικά της Olympus είναι από τα πλέον αξιόλογα που έχω χρησιμοποιήσει, δεν θυμάμαι να έχασα φωτογραφία από σφάλμα φακού, από έκθεση μπορεί αλλά από διαβάθμιση και χρώματα κανένα πρόβλημα.

 Ένας τομέας όμως που δεν θα άλλαζα ποτέ και με τίποτα τις μηχανές του εργοστασίου, ειδικά τις ψηφιακές σήμερα, είναι το εκπληκτικό ασπρόμαυρο και το πως αποδίδουν όλα τα μοντέλα από τα πλέον ταπεινά των 3 και 4 megapixel.

3D system
Κάποια στιγμή κι όταν το φιλμ δεν ήταν πρόβλημα ως κόστος, πήρα δυο ίδιες μικρές πλήρως αυτόματες κόμπακτ με σταθερό φακό σειρά μ[mju:] (διαβάζεται μιού), πήγα στο service της  Olympus που τότε το είχε η fotomatic, τις συγχρονίσαμε και κάναμε το πρώτο Ελληνικό φωτογραφικό σύστημα 3D το οποίο τραβάει με το πάτημα ενός κουμπιού αυτόματα και πλήρως συγχρονισμένες δυο λήψεις σε φιλμ 35 χιλιοστών. Με ειδικό σκόπευτρο που επίσης κατασκεύασα με ευτελή υλικά, έφτιαξα και ένα view master για να βλέπω έγχρωμες - τρισδιάστατες τις λήψεις μου. Το έχω ακόμη το σύστημα αυτό. Και μαντέψτε τι έγινε μετά από δυο χρόνια. Πήγα σε μια φωτογράφιση και ο φίλος του οικοδεσπότη είχε κάνει ακριβώς το ίδιο αλλά με άλλο μοντέλο μηχανών αφού η δική μου μιού είχε αντικατασταθεί. Να τι σημαίνει να έχεις αναγνώστες.

Όλα όσα έχω περιγράψει τα έχω κρατήσει και δεν θα τα δώσω καθώς το ότι δεν απόκτησα μια Pen F (δεν τα κατάφερα βασικά να τη βρώ καινούρια) το φέρω βαρέως!

Τώρα που το σκέφτομαι ξανά, ήταν η Pen F του αφεντικού και οι φωτογραφίες του Ευγένιου Σμιθ που με έκαναν να ακολουθίσω τη φωτογραφία.
 

Κάθε μια από τις συσκευές αυτές αποκτήθηκε για συγκεκριμένες δυνατότητες, όπως ζουμ 10Χ (C770), λήψη με δυο μόνο τόνους Α/Μ και αδιάβροχη θήκη( C5050), επαγγελαμτική ποιότητα και αντοχή (E3), η πρώτη μου dSLR Olympus, (E330), εξαιρετικά προσιτή slr (OM2000) ευκαιρία σώμα (ΟΜ10) με φακούς, σύστημα 3D, κλπ.

Γιάννης Γλυνός