Κυριακή 9 Απριλίου 2017

ο "αμνός"



Πήραμε τη ζωή μας λάθος;

Πάνε κάποια χρόνια όταν για πρώτη φορά έμαθα για τις απόψεις του «διάσημου» Αμερικανού ερπετολόγου Eric Pianka.
Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς, αλλά αν δεν ήταν το 2001, άντε να ήταν το 2006.
Έγινε, όπως και να έχει, ένα διεθνές επιστημονικό συνέδριο για το μέλλον της γης και εκεί είπε κάποιες «βαριές κουβέντες».
Μπορεί εσείς να μη τον γνωρίζετε, αλλά είναι πολύ γνωστός ο Πιάνκα σε όσους ασχολούνται με τον υπερπληθυσμό (και τα παρελκόμενα προβλήματα) του πλανήτη μας.
Πολλοί είναι αυτοί που τον σέβονται και κατανοούν όσα λέει αυτός και αρκετοί ομονοούντες.
Άλλοι πάλι, τον μισούν για δικούς τους λόγους. Θεωρούν βάρβαρη και απάνθρωπη τη λογική του καθώς επικαλέστηκε ακόμη και τη λύση embola για τη μείωση του πληθυσμού. Ωστόσο οι αριθμοί και η επιστήμη είναι ψυχροί και δεν έχουν αισθήματα.
Εμείς, οι πολιτισμένοι, ειδικά οι φανατικοί, είμαστε σίγουροι πως οι βόμβες, οι πύραυλοι, τα χημικά και η πείνα είναι ποιο τίμια, δίκαια και καθαρά μέσα εξόντωσης!
 Αλλά και η λογική μας πολλές φορές φτάνει στα άκρα, και στον παραλογισμό ίσως. Είναι όμως μόνο αυτό; Ή μήπως γαυγίζουν μερικοί ως αγέλη σκύλων για να στρέψουν αλλού τη προσοχή και τη συζήτηση; Και όχι στα υπερκέρδη των μονοπωλίων υγείας και τροφίμων και τη καταστροφή του περιβάλλοντος;
Κατάλαβα πως απασχολούσε ο υπερπληθυσμός  τη επιστημονική κοινότητα πολύ σοβαρά και σε βάθος χρόνου, πριν, και μετά το 2001, και δεν ήταν μόνο δική μου η ανησυχία.
Σε αυτό το συνέδριο και στην ομιλία του δήλωσε ο Πιάνκα με σαφήνεια, αλλά κεκλισμένων των θυρών και στο τέλος, είπε πως έχουμε τεράστιο πρόβλημα υπέρ-πληθυσμού.
Μίλησε σε εμπιστευτικό κύκλο και ζήτησε την ηρεμία, ψυχραιμία και κατανόηση των παρευρισκομένων καθώς πέρα από τα δεδομένα, εξέφρασε και «περίεργες» απόψεις. Έτσι ζήτησε από τα παρευρισκόμενα ΜΜΕ να προσέξουν πως θα τις αναπαράγουν. Προφανώς ξέρει καλά το πώς λειτουργούν τα ΜΜΕ. Είπε και για τις τρομακτικές λύσεις που θα έπρεπε να εφαρμοστούν προκειμένου όσοι ζήσουν μετά το δραματικό έλεγχο του πληθυσμού, να επιζήσουν  απολαμβάνοντας τους διαθέσιμους πόρους του πλανήτη που θα απέμεναν.
Μίλησε για έναν θανατηφόρο υιό που θα έπρεπε ίσως να εφευρεθεί, που θα μεταδίδεται με τον αέρα, και θα σκοτώσει σίγουρα και ανώδυνα όσους πλεονάζουν! Διαφορετικά, τη ζωή και τα καταναλωτικά πρότυπα που έχουμε θα πρέπει να τα ξεχάσουμε πολύ γρήγορα. Μερικά χρόνια αργότερα έκανε το λάθος και μίλησε για τον embola, και έγινε φυσικά ο κακός χαμός. Τα θύματα του καπιταλισμού όμως κανείς δεν θυμάται και έτσι δεν μου κάνει εντύπωση η «αναταραχή» των ευαίσθητων φωνακλάδων.
Δηλαδή αν το σκεφτούμε λιγάκι, με λίγα λόγια, ο θάνατος για τους μη έχοντες θα είναι η ζωή για τους έχοντες! Άνεργοι, φτωχοί, γέροι, άρρωστοι, «υπερκαταναλωτικά» άτομα θα πρέπει να αφήσουν θέση στους άλλους.
Αλλά και όσο ζουν, θα πρέπει να καταθέτουν τον οβολό τους για να διατηρηθούν στη ζωή.
Ένα θέμα είναι ποιοι μένουν, και ποιοί φεύγουν, και με ποιο τρόπο.
Αν αληθεύουν όσα αναμεταδόθηκαν αυτό το πρόβλημα είναι τεράστιο και τραγικό. Ωστόσο, με τη κατρακύλα των ΜΜΕ, δεν είμαι σίγουρος για το τι ακριβώς είπε και πως το είπε. Τι ακριβώς μετάδωσαν δηλαδή και τι αναμασάνε;
Σημείωση:
Κατρακύλα στα ΜΜΕ και μάλιστα μεγάλη, επήλθε από την απόλυση και αντικατάσταση πολλών παλιών και έμπειρων, ικανοποιητικά αμειβόμενων δημοσιογράφων, από λίγους νέους, άπειρους, πενιχρά αμειβόμενους και ελεγχόμενους από την εργοδοσία που ελέγχεται σαφώς από τις τράπεζες μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, σε κάθε χώρα. Πρόσφατα, σε επιτροπή της βουλής μας για τον έλεγχο του δανεισμού είπανε οι εκδότες της διαπλοκής πως δανειζόντουσαν με εγγύηση μόνο προσωπική! Φταίει ο καπιταλισμός; Ή φταίνε οι τραπεζίτες για τα μνημόνια λοιπόν; Που πήγανε όλα αυτά τα δανεικά που δώσανε οι τράπεζες δίχως πραγματική-χειροπιαστή εγγύηση και που τώρα όλοι πληρώνουμε; Και όχι μόνο στην Ελλάδα για να βάλλουμε το πρόβλημα σε γήινη βάση. Σκορπίστηκαν-χαρίστηκαν τεράστια ποσά, αλλά η πείνα και η καταστροφή δεν σταμάτησαν.
Πέρασαν και μερικά χρόνια από τότε, η κατάσταση χειροτέρεψε και ο πληθυσμός αυξήθηκε, άρα;
Μόνο στην Ελλάδα λιγοστεύουμε. Γιατί;
Άσχημα και δύσκολα θέματα, βάρβαρες λύσεις και σκέψεις. Ποιος θέλει να ακούει τις πικρές αλήθειες; Ποιος θέλει να στερηθεί την άνεση και τη πολυτέλεια, την χλιδή; Και τη καλοπέραση; Τι σόι ζωή θα είναι αυτή που μας περιμένει; Η μήπως θα βρεθεί τρόπος να ζήσουμε όλοι καλά, και αυτοί καλύτερα;
Έκανε ο επιστήμονας στην ομιλία του μια ιστορική αναδρομή στους πολέμους και τις μεγάλες επιδημίες, τις θανατηφόρες αρρώστιες και τους υιούς, τα προγράμματα ελέγχου γεννήσεων. Έδωσε με αριθμούς τα αποτελέσματα ως προς τον αριθμό των ζώντων παγκοσμίως.
Τα νούμερα ήταν αμείλικτα. Μίλησε για τα θύματα από τις ατομικές βόμβες. Για τις άλλες, δεν είχε στοιχεία, ή ίσως δεν ήθελε. Πχ οι περισσότερες πόλεις της Γερμανίας ισοπεδώθηκαν το 1945, στη μέση Ανατολή χαμός, στο Βιετνάμ; Στη Γιουγκοσλαβία;
Ότι κι αν έγινε, ότι κι αν κάνουμε, ο πληθυσμός αυξάνεται σύμφωνα με την ευχή αλλά και κατάρα : «αυξάνεστε και πληθύνεστε και κατακυριεύσατε της γης»!
Ας αναρωτηθούμε λιγάκι.
Να αυξανόμαστε αλλά δίχως ποιότητα ζωής;
Τροφές υπάρχουν αλλά έχουν πλέον γεύση και άρωμα; Είναι καθαρές; Τα προϊόντα αντέχουν;
Θα βρούμε εγκαίρως τροφές και καύσιμα για όλους;
Είναι εφικτό να αυξανόμαστε διαρκώς; Ποιοι; οι πλούσιοι ή οι φτωχοί; Όλοι μήπως;
Είναι εφικτό να καταναλώνουμε όλοι έστω τα απαραίτητα για να ζούμε στοιχειωδώς καλά; Θα αρκεστούμε σε αυτό;
Είναι εφικτό να μοιρασθεί ο πλούτος ισόποσα ώστε όλοι να έχουν τα βασικά; Κι αν συμβεί αυτό οι ζάπλουτοι πως θα το αντέξουν να κατέβουν από τον θρόνο; Και τις βρώμικες εργασίες, ποιοι ακριβώς θα τις κάνουν;
Να κατακυριεύσουμε τη γη. Ναι αλλά ποια γη;
Ακόμη και τις ερήμους, τους παγετούς που απόμειναν; Τις θάλασσες; Το νερό;
Η μήπως να μάθουμε να ελέγχουμε και να εκμεταλλευόμαστε τη γη έτσι ώστε να μας αντέξει και να μας θρέψει; Θα βρεθεί λύση από επιστήμη, τεχνολογία, μηχανές;
Και μέχρι πότε; Πόσους θα αντέξει αυτή η γη;
Πάντα το πόσους και μέχρι πότε θα πρέπει να μας απασχολεί σε βάθος χρόνου πλέον το λιγότερο 100-200 ετών, και λίγα είναι. Μετά το σημείο δίχως επιστροφή τι θα συμβεί όταν όλα θα γίνουν όπως η «αποκάλυψη του ευαγγελιστή Ιωάννη»; Η μήπως δεν θα γίνει κάτι ανάλογο ή ακριβώς ίδιο;
Τι νόημα θα έχει πλέον να πουν ότι: ο Πιάνκα είχε δίκιο, ο Ιωάννης είχε δίκιο, και τώρα ο Χόγκινς; Και αυτοί είναι μόνο οι πολλοί γνωστοί. Τους άλλους δεν τους ξέρει και δεν τους ακούει κανείς!
Όμως υπάρχουν και άλλοι διάσημοι συγγραφείς που έχουν ασχοληθεί και έχουμε έργα όπως: «1984», «ο θαυμαστός καινούριος κόσμος», «η μηχανή που ταξιδεύει στο χρόνο», «τα σταφύλια της οργής», «η φάρμα των ζώων», έχουμε και τα κείμενα των οικονομολόγων που ο καθένας με το δικό του τρόπο προσπαθεί να βρει λύση εφόσον όλα είναι οικονομία πριν φτάσουμε στη κορυφαία επιλογή που είναι η πολιτική.
Σήμερα 10 χρόνια μετά το συνέδριο (αν ήταν το 2006) και παρά τους συνεχείς τοπικούς πολέμους, το aids, τις γρύπες, τα πυρηνικά απόβλητα, τους πνιγμούς των προσφύγων, παρά τη πείνα και τις καταστροφές ο πληθυσμός μεγαλώνει. Η κατανάλωση του καθαρού αέρα, του νερού, των καυσίμων, των φυσικών πυγών και των τροφίμων παρά την οικονομική ανέχεια από την κρίση των πολυεθνικών, παρά τα προβλήματα ο πληθυσμός μεγαλώνει και ξοδεύει/ουν αλόγιστα αυτός, ή αυτοί που έχουν.
Σκουπίδια, απόβλητα, πλαστικά, μπαταρίες κλπ  μας πνίγουν.
Όλα γίνονται με τρόπο ανατρεπτικό, δίχως αποτελεσματικό έλεγχο. Αυξάνουν οι υπερήλικες και μειώνονται σταθερά οι νέοι (σε ηλικίες αναπαραγωγής), αλλά το σύνολο του πλήθους αυξάνεται. Μεγαλώνει το προσδόκιμο ζωής διαρκώς.
Η γη σύντομα θα είναι ένας πλανήτης γερόντων. Αναλογικά στις αναπτυγμένες χώρες θα είναι ποιο μεγάλη η διαφορά. Εκεί θα καταναλώνουν όσοι μπορούν σαν βρικόλακες, την εργασία και το αίμα των νέων.
Από την άλλη, φτωχοί γέροντες ήδη βρίσκονται βρώμικοι, μόνοι και ξυλιασμένοι στις γωνίες.
Τα νούμερα δείχνουν πως είμαστε τόσοι πολλοί που καμιά γνωστή καταστροφή δεν είναι αρκετή για να λιγοστέψουμε κατά 80%!
Παγκόσμιο είναι το πρόβλημα και αν δεν υπάρχει σχέδιο, όλα δείχνουν πως τελικά οι λίγοι, αυτοί δηλαδή που έχουν το χρήμα και τον έλεγχο, που είναι οι ελάχιστοι σε σχέση με το συνολικό πλήθος, θα επιβάλλουν στους άλλους αναγκαστικά την μείωση ζήτησης και κατανάλωσης μέσα από το περιορισμό της ροής του χρήματος, του ελέγχου των πρώτων υλών και των φυσικών πηγών του πλανήτη, όπως είναι: αέρας, νερό, ρεύμα, συχνότητες, εργασία, αποταμίευση κλπ. Ήδη, ό,τι δεν μπορούν να ελέγξουν για την εκμετάλλευση και το κέρδος , το καταστρέφουν!
Το πρόβλημα είναι πάρα πολύ παλιό και αρχίζει από τη στιγμή που κάποιος, ή κάποιοι, παράγουν περισσότερα από όσα μπορούν να καταναλώσουν. Έτσι αρχίζει η αποθήκευση για μελλοντική χρήση, που γίνεται αποταμίευση, που γίνεται αξία κινητή = χρήμα. Αδικημένοι θα είναι, και είναι, όσοι δεν μπορούν να παράγουν για όποιους λόγους δεν μπορούν να το κάνουν (άγονη γη, άγνοια, φυσικές αντοχές, αντίξοες φυσικές συνθήκες, έλλειψη μέσων κλπ).
Το χρήμα, το νόμισμα δηλαδή, είναι μια ιδέα που αποδίδεται μετά από συμφωνία των ανθρώπων σε ένα κομμάτι μέταλλο συνήθως, ή σε ένα τυπωμένο χαρτί, πάντα μετά από κάποιο σχετικό υπολογισμό και συμφωνία για την αξία ανταλλαγής εργασίας και αγαθών. Είναι το χρήμα-νόμισμα, μια κινητή πλασματική αξία που προκύπτει ως μέσο ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών για τη διευκόλυνση της ζωής. Αυτό το χρήμα μεταβάλλεται προοδευτικά στο μέγιστο, διαβολικό, κακό για τη ζωή τον άνθρωπο και τη γη. Από ευχή =κατάρα!
Αναγκαίο κακό είναι η άμεση μείωση του πληθυσμού της γης για να ζήσουν πολύ καλά οι έχοντες. Οι άλλοι, έτσι κι αλλιώς ζουν χάλια.
Όμως οι σοφοί λένε πως άντε να έχουμε γη άλλα 1000 χρονάκια! Μπορεί να κάνουν λάθος; Μήπως έχουν συγγένεια με τη Κασσάνδρα;
Ο Πιάνκα είπε πως:
Πρέπει να μείνουμε το 20% του πληθυσμού. Δηλαδή 80% πρέπει να εξαφανισθεί από τη γη.
Πρέπει να λιγοστέψουμε τα ταχύτερο δυνατό, αλλά με τους ζωντανούς τι θα γίνει; Πρέπει να περιορίσουμε τις καύσεις και τη κατανάλωση κατά 80%. Εγώ λέω πως δεν υπάρχει καμιά προοπτική να δούμε ποιο καλές ημέρες γιατί ποιος θα κάνει την αρχή και από πού; Τι εξουσίες θα πρέπει να έχει; Αυτό θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια, όταν υπήρχε χρόνος, αν είναι σωστά όλα αυτά.
Ούτε τα τρόφιμα αρκούν πλέον, ούτε τα καύσιμα, ούτε οι πρώτες ύλες, ούτε  θα μείνει γη για να ταφεί το 80% ούτε και άνθρωποι για να σκάψουν να τους θάψουν, ή να τους κάψουν.
Δεν αρκεί δηλαδή η μόλυνση της γης, φαντασθείτε να προστεθούν και τα εκατομμύρια πτώματα! Κόλαση! Απλά μαθηματικά, μετρήσεις, καμπύλες, ποσοστά, παρατηρήσεις, λογική κυρίως, και λίγος κοινός νους.
Λογική παρατήρηση.
Άντε και βρέθηκε λύση και μειώσαμε το πληθυσμό 80% ανώδυνα και δίχως επί πλέον μόλυνση. Αυτό δεν σημαίνει πως η κατανάλωση θα μειωθεί 80% για τον απλό λόγο ότι το 80% του πληθυσμού σήμερα γίνεται ολοένα φτωχότερο, στερείται ήδη τα βασικά, δεν έχει χρήματα και επομένως φυτοζωεί, ή πεθαίνει.
Πέρασαν τα χρονάκια από το συνέδριο και όλα τα κράτη χροστάνε πλέον τεράστια ποσά που τα πληρώνουν όπως πάντα οι μάζες που πρέπει να τραφούν. Αν όλο το χρέος πήγαινε σε τρόφιμα, κοινωνικές παροχές, έρευνα, υγεία κλπ θα ζούσαμε όλοι καλά. Ωστόσο, αυτό το τεράστιο χρέος το δημιούργησαν οι τράπεζες (φούσκες γης, χρηματιστήρια, πηγές ενέργειας, τεχνολογίες, κλπ).
Για να σωθούν οι τράπεζες, πρέπει οι μέτοχοι να βάλλουν τα χρήματα, αλλά οι μετοχές εξανεμίστηκαν. Επειδή η ύλη δεν χάνεται, μένει ο χρυσός και τα κέρματα. Αν τηρηθεί η συμφωνία –νόμισμα, τα χαρτονομίσματα ίσως αντέξουν, αλλά οι μετοχές πάνε στα σκουπίδια, εκεί που ήταν η θέση τους δηλαδή. Αν όμως η επαναλαμβανόμενη αγορά-πώληση μετοχών πλήρωνε το φόρο της σαν όλα τα εμπορεύματα και υπηρεσίες δεν θα είχαμε αυτή την αισχροκέρδεια, ίσως.
Τα χρέη θα έπρεπε να πληρώσουν αυτοί που δανείστηκαν. Αλλά τις ποιο πολλές φορές ποτέ δεν είχανε πραγματικό αντίκρισμα, ούτε καν «πρόσωπο» όπως οι μεγαλοεκδότες μας. Έτσι στο τέλος, τα σπασμένα πληρώνουν πάντα τα υποζύγια: εργάτες, συνταξιούχοι, υπάλληλοι, μικροί αποταμιευτές για τα γεράματα, αυτοί δηλαδή που κάνουν χρήση κι όχι κατάχρηση η αποθήκευση χρήματος.
 Ο άνθρωπος όμως θέλει και καταναλωτικά αγαθά, όπως: tablets, Smartphones, μοντέρνα ρούχα, αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, ψυγεία, υπολογιστές και άλλα τινά που του μοστράρει η διαφήμιση. Η μείωση της κατανάλωσης επομένως πρέπει να επέλθει και μετά από ευαισθητοποίηση των καταναλωτών.
Ήδη μεγάλος αριθμός του παγκόσμιου πληθυσμού δεν μπορεί να βρει εργασία και να τραφεί, και ένα σύστημα που δεν μπορεί να θρέψει τα παιδιά του δεν έχει λόγο να διαιωνίζεται, νομίζω.
Ο καπιταλισμός φταίει ή μήπως οι τραπεζίτες; Δίχως καπιταλισμό η καταστραμμένη ανθρωπότητα από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, που ο ανταγωνισμός, ο καπιταλισμός και ο πολιτικός αναβρασμός έφεραν, ποτέ δεν θα είχε δει ανάκαμψη, ειδικά στην Ευρώπη. Κάτι στράβωσε. Αν και ποτέ ο καπιταλισμός εξ ορισμού δεν μπορεί να αναδιανέμει τα αγαθά του δίχως το μέγιστο δυνατό κέρδος, πριν τους δυο πολέμους ήταν ποιο «ανθρώπινος», αν μπορεί να πει κανείς έτσι. Τώρα που τα είδαμε όλα μήπως ήρθε ώρα να βρούμε κάτι άλλο; Σίγουρα σήμερα οι πολιτικοί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα μπροστά στον τρομακτικό έλεγχο των τραπεζών και το απίστευτο ύψος του παγκόσμιου χρέους. Αυτό θα μας καταπιεί όλους! Και το πλανήτη.
Νοιώθω τώρα πως η «αποκάλυψη» είναι απλά μια προβολή καμπυλών των δεδομένων με αγνώστους: πληθυσμό, πρώτες ύλες, ζήτηση, κατανάλωση. Ή είναι μια εξίσωση με τους ίδιους αγνώστους όπου υπάρχει μονάχα μια «σταθερά», η γη. Ένα διαστημόπλοιο είναι γη δίχως δυνατότητα ανεφοδιασμού. Και εμείς εδώ τι κάνουμε;
Μπορεί όλα αυτά να είναι μαύρα, όπως η μαύρη Παρασκευή για τα μαγαζιά, αλλά το θέμα είναι ξεκάθαρο. Θα κάνουμε τα πάντα στη κυριολεξία για «τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας» κατά τον Οδυσσέα Ελύτη, «αλλά, θα είναι όλα πλέον, ωραία ερείπια»!
Η σταματάμε άμεσα να καταναλώνουμε αλόγιστα, ή μειώνουμε το πληθυσμό.
Διαφορετικά ο καθείς ας αναλάβει τις ευθύνες του.
Όμως καμιά λύση δεν θα είναι ευχάριστη. Το αντίθετο.
Ειδικά η απότομη και αναγκαστική μείωση του πληθυσμού θα είναι φρικιαστική σαν τις φωτογραφίες και τα ρεπορτάζ που βλέπουμε.
Μια ματιά κάθε ημέρα στις θλιβερές-τρομακτικές ειδήσεις, τις δηλώσεις των μεγάλων και τις ερμηνείες των ΜΜΕ, αρκεί για να καταλάβουμε (αν έχουμε λίγο αλλά ανοικτό μυαλό και ιστορική μνήμη) ότι τα μακαρόνια μας, αν θα υπάρχουν, είναι λίγα και μόνο μαύρα!
Αυτό που οι πολλοί δεν θέλουν να δουν ούτε να συζητήσουν τάχα από ευαισθησία αγάπη και ενδιαφέρον για τον ΑΝΘΡΩΠΟ, θα είναι ένα τέλος όπου οι άνθρωποι θα πεθαίνουν σαν τις μύγες, δεν έχει σημασία από τι και πώς. Θα σφάζονται για τα λίγα καταναλωτικά αγαθά, για τα λίγα ψίχουλα τροφής, για λίγο νερό και αυτό μολυσμένο.
Οι πλούσιοι, νομίζουν θα γλυτώσουν, ψάχνουν για καταφύγια από τώρα. Αλλά θα παραταθεί ο ρόγχος του θανάτου τους. Ίσως είναι πολύ μαύρα όλα αυτά, αλλά λίγο-λίγο, κάθε ημέρα οι ειδήσεις δείχνουν πως τίποτα από όλα αυτά δεν είναι πλέον επιστημονική φαντασία ή κάποια υστερική ιδέα του δόκτορα Πιάνκα και της Doom Day, όπως αποκαλούν όσους φωνάζουν εδώ και χρόνια για τα προβλήματα υπερπληθυσμού και υπερκατανάλωσης.
Αργεντινή, Ελλάδα, Ιταλία, Συρία, Αφρική, ΗΠΑ, Χιλή, φαβέλες, στρατόπεδα, κάδοι σκουπιδιών, πείνα, αρρώστιες, πρόσφυγες, άστεγοι, πόλεμοι , βία, και από την άλλη;
Το 1/0000 του πληθυσμού κατέχει το 99% του πλούτου! Θαυμάστε τους κυβερνήτες και τις θεωρίες τους! Θαυμάστε οικονομολόγους, θεωρητικούς, ανθρώπους του πνεύματος!
Εμείς, οι υπεράριθμοι, ο υπερπληθυσμός, έχουμε τις δημοκρατίες μας, τις θρησκείες μας, τις περιουσίες μας (όσοι έχουν), τις ιερές μας αγελάδες, τους αρχαίους μας προγόνους. Πρόσφατα πήραμε και προαγωγή, γίναμε και νεόπτωχοι!
Ποιοι καταναλώνουν και καταστρέφουν το πλανήτη; Αυτοί μόνο που έχουν τη δυνατότητα, δηλαδή οι πλούσιοι. Τα κράτη με «αναπτυγμένη» οικονομία πρωτοστατούν. Όλοι καταναλώνουν και επομένως μολύνουν, μόνο που όσοι καταναλώνουν περισσότερο μολύνουν και περισσότερο. Απλά πράγματα! Τι δεν καταλαβαίνετε; Και πώς να σας το πει ο ερπετολόγος;
Οι άλλοι, φτωχοί, αγρότες, άνεργοι, εξαθλιωμένοι, τι να καταναλώσουν όταν στερούνται τα βασικά; Αν όμως τους δινόταν η δυνατότητα και η ευκαιρία τι θα έκαναν; Το σύνδρομο στέρησης όταν βλέπουν γύρω τους πως καλοπερνάν οι πλούσιοι θα τους οδηγήσει στο να αρπάξουν ότι βρουν μπροστά τους. Αγώνας για την επιβίωση. Και τελικά όσοι πεθάνουν θα είναι τυχεροί μπροστά σε αυτό που θα πάθουν όσοι κρυφτούν και γλυτώσουν αρχικά από τη καταστροφή του πλανήτη.
Μπορεί όσα είπε ο Πιάνκα να μην άρεσαν, να μην αρέσουν γιατί ακόμη φωνάζει. Όμως η πραγματικότητα που ζούμε με την δραματική μείωση της κατανάλωσης στις πυκνοκατοικημένες περιοχές λόγω κρίσης, κυρίως στον αιώνα της παγκοσμιοποίησης, δείχνει πως έχει δίκιο.
Το μότο που κυριαρχεί για μια επιτυχημένη επιχείρηση είναι:
Ελάχιστο κόστος παραγωγής, μέγιστο κέρδος, πάντα με δανεικά, και τελικά μονοπώλιο.
Ποιος θα νοιαστεί αν 80% του πληθυσμού εξαφανιστεί; αρκεί οι έχοντες να μην απολέσουν τον πλούτο και τα αγαθά τους;
Ένα πράγμα τους κόφτει: τα κέρδη να μη μειωθούν. Η κατανάλωση ας περιοριστεί όσο χρειαστεί.
Το να μειωθεί η κατανάλωση και επομένως και τα κέρδη 80%, αυτό θα πονέσει πολύ, μα πάρα πολύ!
Ο Πιάνκα δεν μίλησε για κέρδη, μίλησε μόνο για κατανάλωση όμως. Μίλησε για αποφάσεις και δράση πριν είναι πάρα πολύ αργά.
Είναι τρελός και βάρβαρος ο Πιάνκα, αλλά και όποιος άλλος προτείνει λύσεις και μέτρα για να υπάρχει ζωή και επόμενη γενιά στο πλανήτη! Είναι όμως;
Και ο ευαγγελιστής (ιστορικό πρόσωπο); Και αυτός ψέματα ονειρεύτηκε, ψέματα μας είπε ότι του αποκάλυψε ο θεός;
Κι ο Στήβεν Χόγκινς τρελός κι αυτός;
Κι όποιος λέει την αλήθεια τρελός κι αυτός; Η δεν θέλουμε να ακούσουμε πως από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια;
Ο πρόσφατα συγχωρεμένος πρώην πρόεδρος της δημοκρατίας μας  (Κ. Στεφανόπουλος) είπε μόνο αλήθειες που ο πολύς κόσμος δεν ήθελε να ακούσει. Τελικά αυτός ο κόσμος ούτε βουλευτή δεν εξέλεξε αυτό τον αξιόλογο άνθρωπο.
Κάποιος είπε πως οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν, αλλοίμονο.
Είμαστε άξιοι της τύχης μας και μην αναρωτιέστε ποια θα είναι αυτή.
Θα πει κάποιος πως η ιστορία κάνει κύκλους και πως ανάλογες ημέρες έχει ξαναπεράσει η ανθρωπότητα. Ναι αλλά τώρα είμαστε πάρα πολλοί και όλοι θέλουμε να περνάμε από πολύ καλά, έως πάρα πολύ καλά.
Το παγκόσμιο χρέος έφτασε σε απίστευτο ύψος! Και λοιπόν; Υπάρχει περίπτωση να βρεθεί τόσο χρήμα τυπωμένο και να πέσει στην αγορά; Υπάρχει περίπτωση να ξεχρεώσουν τα κράτη στα επόμενα 100-200 χρόνια; Και από πού θα τα βρουν; Και το κυριότερο, σε ποιούς τα χρωστάνε;
Ονόματα, διευθύνσεις κλπ., Όχι απλά τα χρωστάνε εκεί και εκεί.
ΟΝΟΜΑΤΑ, τράπεζες, δανειστές παρακαλώ, να δούμε όλοι που πάνε τα λεφτά που δανειζόμαστε, ποιος μας δανείζει, και ποιοι πληρώνουν σε ποιους και πόσα.
Γιατί αν είναι για το κόστος μιας σφαίρας στο κεφάλι να γλυτώσουμε από τα χρέη, ακόμη και μερικοί που δεν χρωστάνε τώρα σε κανένα κ…..  ίσως να τους ενδιαφέρει για να γλυτώσουν την αγωνία και τους εξευτελισμούς.
Το πόσο αποτιμάται σήμερα η ζωή, τα δελτία ειδήσεων μιας εβδομάδας αρκούν για να κάνουμε ένα περίπου λογαριασμό, και από το 2001 και εδώ το πράγμα είναι ξεκάθαρο. Η φυγή από τη ζωή δεν κοστίζει τίποτα απολύτως, η διατήρηση όμως;
Ρωτείστε ένα συνταξιούχο Έλληνα των 300€ να σας πει. Κι αν δεν μπορεί, υπάρχουν τα υπολείμματα της μεσαίας τάξης. Όλο και κάποιος θα βρεθεί μέσα σε κανένα χαρτοκιβώτιο σαν νέος Διογένης.
Αν όλα αυτά είναι μπούρδες, τότε παρακαλώ εσείς που έχετε το χρήμα κρατείστε το, αλλά δώστε δουλειές στους φτωχούς και μην τους αφήνετε να πεθαίνουν στους δρόμους από πείνα και αρρώστιες.
Αν πάλι δεν σας περισσεύουν, πέστε το ανοιχτά, να βρούμε τρόπο να εξασφαλίσουμε τα έξοδα προς τον άλλο κόσμο.
Βγάλτε ψεύτες παρακαλώ τον Πιάνκα, τον Ιωάννη, το Χόγκινς κι όλους τους άλλους τους αιθεροβάμονες.
Καλές γιορτές, άλλη μια φορά ξανά-σταυρώστε το Χριστό, σουβλίστε και κανένα αρνάκι αν είναι να νοιώσετε καλά.


Γιάννης Γλυνός
                                                                    

Κόλαση ο Παράδεισος



τα αρνάκια κι ο λύκος

Εδώ και χρόνια, δηλαδή από καταβολής κόσμου, ο σοφός άνθρωπος (homo sapiens τρομάρα μας) κάνει πάντα τα ίδια λάθη. Αν και οι παράμετροι αλλάζουν, όλα είναι ένας κύκλος. Από πολιτική σκοπιά, πάντα υπάρχει εκμετάλλευση του ασθενέστερου από τον ισχυρότερο.
Η ισχύς που αφήνει ελεύθερο τον ισχυρό να επιβάλλει τα πάντα στον ασθενέστερο ευρίσκεται: στη φυσική δύναμη, την εξυπνάδα, το χρήμα, τη περιουσία, τη κοινωνική θέση, τη πολιτική θέση, την ιεραρχία, τις τεχνικές δυνατότητες, τη βιομηχανία κλπ.
Η ισχύς σε μεγαλύτερη κλίμακα, πηγάζει επίσης από το φυσικό πλούτο μιας χώρας και τη διαχείριση αυτού του πλούτου προς όφελος του λαού της.
Έτσι ήταν τα πράγματα τουλάχιστον στο βάθος της ιστορίας όταν άρχισαν να σχηματίζονται τα κράτη και σωρεύεται ο πλούτος.
Κάποιες χώρες, κάποιοι λαοί, τα καταφέρνουν πολύ καλά και δημιουργούν ισχυρές αυτοκρατορίες με: βιομηχανία, πολιτισμό, επιστήμες, κοινωνική πρόνοια, σταθερά πολιτικά συστήματα που οδηγούν σε κατακτήσεις και επεκτάσεις (αγορές) σε βάρος άλλων χωρών.
Οι άλλες χώρες, μπορεί να μη στερούνται φυσικών πηγών, αλλά να μη διαθέτουν τα απαραίτητα για να αρχίσουν να τα εκμεταλλεύονται προς όφελος δικό τους. Κάποιοι επικαλούνται ανωτερότητα φυλής, εργατικότητα, πειθαρχία, αντοχή. Ωστόσο, κάθε λαός έχει εφοδιαστεί από τη φύση για να αντέξει στο περιβάλλον που βρέθηκε.
Μια χώρα, ένα κράτος, είναι φυσικά ο λαός στο σύνολό του, κι αν ο αλός μείνει πίσω κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά, και η χώρα – κράτος θα μπει σε καθεστώς εξάρτησης.
Έτσι η συσσωρευμένη ισχύς και πλούτος κάποιων κρατών στρέφεται με κάθε τρόπο σε βάρος των άλλων (σύμμαχοι και δορυφόροι, κοινοπολιτείες) και  (αποικίες, κατακτήσεις).
Δημιουργείται ένας κύκλος από: πολέμους, κατακτήσεις, επεκτάσεις, χρεοκοπίες, οικονομικούς πολέμους, θρησκευτικούς πολέμους, βία, εγκλήματα και ότι άλλο καταγράφεται καθημερινά ανά τους αιώνες.
Όλοι οι ισχυροί του κόσμου  έχουν ένα ισχυρό άλλοθι για τις πράξεις τους.
Ό, τι κι αν κάνουν, το κάνουν για το καλό της χώρας τους και του λαού της! Έστω κι αν οι πράξεις του ισχυρού οδηγούν σε ολοκαυτώματα, γενοκτονίες, σκλαβιά και κάθε είδους καταστροφή του ασθενέστερου, ακόμη και αν φτάσουν σε κάποιο διεθνές δικαστήριο ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, πάντα θα επικαλεστούν πως ό,τι έπραξαν το έκαναν οδηγούμενοι από το καθήκον προς τη πατρίδα τους (πχ δίκη της Νυρεμβέργης).
Συχνά η συγκεντρωμένη ισχύ πηγάζει νόμιμα από τη δημοκρατική πλειοψηφία, αλλά όταν αυτή η ισχύς γίνεται κοινοβουλευτικός φασισμός, και στη συνέχεια καθαρόαιμος φασισμός, τότε καταγράφονται παγκόσμιοι πόλεμοι όπως ο πρώτος και ο δεύτερος.
Είναι ελάχιστες οι φορές και τα παραδείγματα λιγοστά όπου η συγκέντρωση πολιτικής ισχύος σε ένα πρόσωπο έδωσε καλά αποτελέσματα άνω του μέσου όρου σε ένα λαό, σε ένα κράτος. Ωστόσο αυτή η ισχύς δεν ωφέλησε και τους γείτονες, ή τους φόρου υποτελείς του κράτους αυτού. Το αντίθετο. Ίσως στο βάθος της έρευνας και μετά από πολλά χρόνια αποδειχτεί πως η συγκέντρωση όλης της διαθέσιμης πολιτικής και διοικητικής ισχύος σε ένα άτομο (τυραννία) για μια συγκεκριμένη περίοδο να ήταν μονόδρομος λόγο και διεθνών συνθηκών. Ωστόσο, τίποτα δεν δικαιολογεί το άδικο, τους φόνους, τη σκλαβιά, τη τυραννία και τις ιδεολογικές διώξεις των πολιτών για το καλό ενός κράτους που κάποιοι διαχωρίζουν εντελώς από την ελευθερία του λαού του.
Αυτοί οι κύκλοι της ιστορίας, επηρεάζουν το πλανήτη, το περιβάλλον, την εξέλιξη των λαών και της ανθρωπότητας. Καταγράφεται ανησυχητική κλιματική αλλαγή, ασθένειες, άνιση κατανομή πλούτου που διαρκώς μεγαλώνει. Το αποτέλεσμα είναι η ζωή στη γη που θα μπορούσε να είναι παράδεισος παρά τις περιστασιακές φυσικές καταστροφές, να γίνεται κόλαση από κάθε άποψη.
Μόνο οι έχοντες συγκεντρωμένο πλούτο και δύναμη φαινομενικά περνάνε ποιο καλά. Αλλά αν τους ρωτήσεις θα αποκριθούν πως και αυτοί υποφέρουν καθώς δεν μπορούν να αποκτήσουν όλα όσα θα ήθελαν, κι ας μη ξέρουν τι έχουν και που το έχουν.
Στη κυρά μάνα μας, μη δίνετε βοήθεια.
Συγκεκριμένα τώρα, με τη δική μας υπόθεση των μνημονίων.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η χώρα αν και καταστραμμένη οικονομικά, χρεωμένη και σε τρομακτικό κίνδυνο, αντί να μαζεύει όλες της τις δυνάμεις και να ετοιμάζεται για να δώσει ακόμη μια μάχη μπας και τη κερδίσει, βλέπουμε πως και πάλι οι πολιτικοί της επιζητούν ισχυρές αυτοδυναμίες, εκλογές με ενισχυμένη αναλογική, υπέρ-εξουσίες,  οδηγούν και πάλι σε πόλωση και εμφύλιο. Αντί να αποδεχτούν οι πολιτικοί το αποτέλεσμα των εκλογών και το σύνταγμα, την επόμενη των εκλογών αμφισβητούν εδώ και χρόνια την κάθε κυβέρνηση, τον εκλεγμένο αρχηγό του κράτους (πρωθυπουργό), αναζητούν καθημερινά το χρόνο που θα γίνουν οι επόμενες εκλογές το ταχύτερο δυνατό πάντα για να μας σώσουν! Και πάντα η αντιπολίτευση εννοεί να υποδεικνύει στη κυβέρνηση τι να κάνει, λες είναι αυτή η κυβέρνηση που εξέλεγε ο λαός.
Και πάντα έρχονται τα χειρότερα.
Τα ψέματα είναι επόμενο να μας πνίγουν, όπως και η ακρίβεια. Η ανακολουθία προγραμμάτων πριν τις εκλογές, και της πραγματικότητας λίγο μετά είναι πλέον δεδομένη. Και πάντα εδώ και χερόνια οι νέοι μας φεύγουν και μένουν εδώ οι γέροι, και πάντα οι φυσικές πηγές πλούτου ξεπουλιούνται από κυβερνήτες κάθε κέντρο - δεξιάς παράταξης. Γιατί αυτές ήταν οι επιλογές του λαού (γιατί άραγε;). Και όταν ο λαός στρέφεται λίγο ποιο αριστερά, και πάλι συμβαίνουν τα ίδια, όπως τώρα με κυβέρνηση που έχει σχηματισθεί σίγουρα όχι από δεξιούς. Οι περισσότεροι ίσως, ή κάποιοι όχι και λίγοι , ήταν μέλη του ΠΑΣΟΚ!. Για όλους τους άλλους (σχεδόν) ισχύει πως είναι τουλάχιστον ότι δηλώσουν και απομένει να αποδείξουν δια των έργων κι όχι μόνο δια των προεκλογικών υποσχέσεων τι πραγματικά είναι. Και πάντα βλέπουμε και ακούμε ο νόμος είναι ιδιαίτερα αυστηρός για τα υποζύγια, και πάντα κομμένος και ραμμένος για τους βουλευτές. Να ένα πρόσφατο παράδειγμα για γέλια, οργή και κλάματα.
Για κάθε συνταξιούχο ισχύει πως χάνει το 70% της σύνταξής του, ή και όλη τη σύνταξη αν βρεθεί να εργάζεται και μετά τη συνταξιοδότηση.
Αυτό για τους βουλευτές μας δεν ισχύει. Ακόμη κι αν λαμβάνουν μισή σύνταξη, πήραν ίσως από λάθος, και την έκτακτη βοήθεια. Αλλά τη πήραν παρά τα 5.000 € βουλευτικής αποζημίωσης!
Αλλά και οι πλούσιοι και όλοι όσοι είχαν και έχουν τον τρόπο τους να βγάζουν χρήματα αφορολόγητα, πάντα έκαναν τα πάντα για να βγάζουν χρήματα εκτός Ελλάδος, για ακριβά αφορολόγητα είδη και μοντελάκια, ακίνητα, δερμάτινα από τη Πόλη μας, παίξιμο στα καζίνο της γειτονιάς, κοσμήματα, γλέντια στα σκυλάδικα, ακριβά αυτοκίνητα που αν μη τι άλλο προκαλούν το λαό και αυξάνουν την ανάγκη για δανεικά.
Ακόμη ένα πάρα πολύ σοβαρό θέμα είναι αυτό της υπογεννητικότητας. Όλοι γνωρίζουν από το 1970 πως λιγοστεύουμε. Και λοιπόν τι έκαναν;
Τελικά στην Ελλάδα έπρεπε να γίνουν πολλές και βαθιές αλλαγές που ποτέ δεν έγιναν ούτε καν επί της χαραυγής του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ (σοσιαλιστικό τουλάχιστο κατά την διακήρυξη). Να θυμίσω πως 20 χρόνια είχαμε κυβερνήσεις σοσιαλιστικές, που παρά τη πλειοψηφία, δεν κατάφεραν να κάνουν την Ελλάδα μια σύγχρονη χώρα. Το αποτέλεσμα ήταν μια χώρα βολεμένων, σπάταλων, που έφτασε στην χρεοκοπία με την συνέχεια και συνέπεια των άλλων…Όλοι μα όλοι, παρέλαβαν καμένη γη και άδεια ταμεία. Οι επόμενοι, άφησαν μόνο χρέη! Μοναδική εξαίρεση ήταν η χρονιά που εγκατέλειψε τη πολιτική ο συχωρεμένος Κ. Καραμανλής.
Η διαφθορά των κρατικών υπαλλήλων, αιρετών και διορισμένων, οι μίζες, η απληστία, η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, ο αυταρχισμός μεγάλου μέρους των δημόσιων υπαλλήλων, το απαράδεκτο τραπεζικό σύστημα που δάνειζε σε όποιο να είναι δίχως εγγύηση και μόνο επειδή είχε πρόσωπο! Αμ το ασφαλιστικό; (άλλη τραγωδία και αυτή), οι απίθανα πάρα πολλοί νόμοι, η δικαιοσύνη που ακόμη καθυστερεί είτε γιατί δεν μπορεί, είτε γιατί δεν θέλει, η υγεία, η παιδεία, η παραγωγή κάθε είδους, το ξεπούλημα εκτάσεων (σύμβαση Litton επί χούντας), το Κυπριακό, οι «χαρισματικοί» μας ηγέτες, το δημόσιο χρέος που πάντα μεγάλωνε και έγινε τέρας που μας τρώει, εμάς, αλλά θα κατασπαράξει και τα παιδιά μας, και τα παιδιά τους, και τα παιδιών των παιδιών τους!
Είμαστε ένας λαός παραδομένος σε ένα κράτος τέρας, άσπλαχνο, αυταρχικό, σπάταλο, αναξιόπιστο, διεφθαρμένο, άδικο.
Κι όμως αυτή τη ξεχαρβαλωμένη κρατική μηχανή όλοι σχεδόν οι πολιτικοί ήθελαν και θέλουν να τη βάλλουν στο χέρι. Και εμείς πλέον είμαστε άξιοι της τύχης μας, λένε.
Και έρχεται ο άλλος σήμερα, 31 Μαρτίου 2017 και σου λέει να κοπούν κι άλλο οι δαπάνες για την περαιτέρω ξεχαρβαλωμένη υγεία, να κάνουμε οικονομίες και αποταμίευση (από ποιες αμοιβές;), και να παίρνουμε σύνταξη στα 70!
Μάλλον ξέχασε να μας πει με τις νεκρόκασες τι να κάνουμε! Οικονομολόγος σου λέει ο άλλος!
Ότι δεν μπόρεσε να ξεπουλήσει και να αλλάξουν η χούντα, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μαζί, θα το υπογράψει και θα το αλλάξει, αν προλάβει, ο ΣΥΡΙΖΑ. Όχι γιατί είναι κακός, η προδότης, ή μνημονιακός, αλλά γιατί έτσι έχουν το προγραμματίσει οι φίλοι μας της Ε.Ε. για να μας σώσουν από τους κακούς μας εαυτούς και τους άχρηστους πολιτικούς.
Γιατί εμάς τους Έλληνες όλοι θέλουν να μας σώσουν, αλλά εμείς δεν θέλουμε;
Από χρόνια τώρα αναρωτιέμαι γιατί;
Μήπως είχαμε στήσει ένα δικό μας ουτοπικό παράδεισο μέσα στο χρέος, το υπέροχο Ελληνικό φως, τα παραμύθια της αρχαίας μας ιστορίας που όλοι οι άλλοι ζήλευαν;
Και ολίγη ιστορία πάλι, δεν βλάπτει.
Θυμάται κανείς γιατί το πάλαι ποτέ «καλό» και «κραταιό» χριστιανικό Βυζάντιο υποδουλώθηκε στους «βάρβαρους» Οθωμανούς;
Θυμάται κανείς πως ξεπούλησε η αυτοκρατορία ένα προς ένα τα έσοδά της στους Ενετούς και τους Γενουάτες;
Θυμάται κανείς τη διαφθορά των Βυζαντινών λίγο πριν καταρρεύσει η βασιλεύουσα; Και μη πεις κανείς πως οι Βυζαντινοί ήταν οι άγιοι και οι Οθωμανοί ήταν οι διάολοι!
Γιατί θα υπάρχει ακόμη ένα πρόβλημα λογικής καθώς, ότι έκαναν οι Χριστιανοί Βυζαντινοί καταλαμβάνοντας όλες σχεδόν τις χώρες που είχαν πρόσβαση στη Μεσόγειο ήταν καλό και σωστό και δίκαιο. Οι πόλεμοι έγιναν τότε με χαδάκια και αγάπη προς το πλησίον! Και ότι έκαναν μετά οι Οθωμανοί, ήταν πολύ κακό!
Υπάρχουν δηλαδή και κατακτητές άγιοι;
Οι πόλεμοι ποτέ δεν σταμάτησαν και ήταν πάντα ο ισχυρός που έκανε το ντου στον ασθενέστερο. Το μυστικό ανά τους αιώνες είναι νη μην αφεθεί ένας λαός να πέσει ποτέ σε ανάλογη ανέχεια ώστε να χρειαστεί δανεικά. Και φυσικά εκτός από τους πολέμους με όπλα, υπάρχουν και οι οικονομικοί που είναι το ίδιο καταστροφικοί, συχνά δε κάποια στιγμή γίνονται και πόλεμοι με όπλα. Αυτός που δανείζει, θα κάνει τη δουλειά του, εμείς που τα παίρνουμε τι κάνουμε; Δεν είναι κουτόφραγκοι οι άλλοι.
Και τώρα που έχουν μπει οι υπογραφές και έχουμε πάρει τα δανεικά για να πληρώσουμε τις δόσεις κι όχι για να πάρει μπρος η οικονομία (σιγά να μη  θέλουν τους Έλληνες ανταγωνιστές), ο άλλος μας κουνάει το δάχτυλο! Και κάθε που πάει να μπει το νερό στο αυλάκι, μας πετάνε μια δήλωση και το χρηματιστήριο καταποντίζεται! Και εμείς τι κάνουμε; Αναζητούμε τρόπους να μη πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας.
Μα λαός λέει:
-«το όργανό σου και την υπογραφή σου να προσέχεις που τη βάζεις»!
Κι όμως εμείς οι Έλληνες μετά το πόλεμο που πολεμήσαμε με δυο θεριά, που νικήσαμε το πρώτο και χάσαμε από το δεύτερο (1940), που παραλίγο να χάσουν και οι σύμμαχοι από τους ναζί, που μας ρήμαξαν οι κατακτητές, που μας υποσχέθηκαν ότι θα «φάμε με χρυσά κουτάλια», πέσαμε στην ανέχεια με τρομακτικό πληθωρισμό, και κανείς δεν βοήθησε μέχρι που ξέσπασε ο εμφύλιος.  Όσο για το χρυσό της Ελλάδας, χάθηκε όπως και ο χρυσός των ναζί! 
Για να τιμωρηθούν όμως οι «αναρχοκομουνιστές» βρέθηκαν και λεφτά και βοήθεια! Για να σωθεί ο λαός και να πάρει εμπρός η οικονομία στην μετά τη κατοχή Ελλάδα μας, έκαναν το κορόιδο!
Και μετά; Θαύμα! Θαύμα!
Να το σχέδιο Μάρσαλ και η Αμερικάνικη βοήθεια που μεγάλο της μέρος κατάληξε στη μαύρη αγορά! Και οι επανορθώσεις του κατακτητή που και πάλι η φτωχή Ελλάδα βοήθησε κατά δύναμη να ανακάμψει που είναι; Και τα αναγκαστικά δανεικά και αγύριστα της χώρας (Γερμανία) που αιματοκύλισε δυο φορές το πλανήτη που είναι; Και από τη χώρα αυτή σήμερα μας κουνάει το δάχτυλο ο «κύριος»!
Και ο Οθωμανός, ο Τούρκος γείτονας που δεν πολέμησε στους δυο παγκόσμιους τι κάνει;
Καλά, ευχαριστώ.
Τώρα βλέπουν δήθεν τι σημαίνει ιστορικά η Οθωμανική αυτοκρατορία. Γιατί ότι και αν λένε, θα τα βρουν και πάλι με το Τούρκο. Αυτοί βλέπετε πεντοβολάνε, είναι μεγάλη αγορά, δεν είναι σαν και εμάς.
Αναρωτιέμαι όμως, μήπως τελικά θέλουν οι της Ε.Ε. και ειδικά οι Γερμανοί πραγματικά να μας σώσουν; Αφού εμείς με τους δικούς μας πολιτικούς μονίμως τα κάνουμε μπάχαλο, μήπως πρέπει και πάλι οι «μεγάλες δυνάμεις» να μας σώσουν όπως έγινε στην επανάσταση του 1821;
Αν έτσι είναι, τότε ποιος λέει αλήθεια;
Τι να θυμηθώ πλέον και να μη δακρύσω;
Να μη θυμηθώ πως πριν καλά γίνει η Ελλάδα κράτος και τελειώσει ο πόλεμος με τους Τούρκους, εμείς ξεκινήσαμε εμφύλιο πόλεμο για την εξουσία! Μήπως γι αυτό οι οργισμένοι νεαροί γράφουνε στους τοίχους στα Εξάρχεια:
-«όχι στα λιγούρια της εξουσίας»;
Πριν κάποιος επικαλεστεί τα σχετικά περί αναρχίας, θα πρέπει να βρει γερά παραδείγματα πως δεν ήταν έτσι ποτέ οι πολιτικοί μας. Και να τα πει αυτά όχι σε μένα, αλλά στους νεαρούς που τα σπάνε και τα καίνε, λες και κάτι θα αλλάξει, πέρα από τα κράσπεδα και τους κάδους.
Αλλά οι όποιες καταστροφές μεγαλώνουν το τεράστιο και ασήκωτο χρέος της χώρας. Εκτός κι  όλα είναι ψέματα και δεν χρωστάμε ούτε μονόλεπτο, και άρα σπάστε και κάψτε ότι απόμεινε όρθιο. Ωστόσο είναι αυτός ένας ακόμη εμφύλιος στην ουσία.
Να μη πω πως αυτοκτονήσαμε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο;
Πως φυλακίσαμε το Θ. Κολοκοτρώνη;
Πως δολοφονήσαμε τον πρώτο μας κυβερνήτη το Ι. Καποδίστρια;
Πως πολιτικοί υποσχέθηκαν στο λαό τη διακοπή του πολέμου για να εκλεγούν και στη συνέχεια, σε λίγους μήνες φτάσαμε στη καταστροφή στη Μικρασία;
Ένα είναι σίγουρο. Θέλουν τους Έλληνες απλούς καταναλωτές της βιομηχανίας της Ε.Ε, όλα τα άλλα δεν τους ενδιαφέρουν. Διαφορετικά, απλά μας αγαπάνε τόσο πολύ που μας πνίγουν με την αγάπη τους!

Αυτά και καλή Ανάσταση και λευτεριά στα γίδια!

Φωτογραφία.





 Σκέψεις και οράματα

Μια λέξη είναι η φωτογραφία που αποδίδεται ως ορισμός και ως είδος σε χιλιάδες- χιλιάδων φωτογραφίες.
Φυσικά και δεν είναι μετρήσιμες οι φωτογραφίες, είναι μυριάδες, και αυξάνουν.
Ακόμα κι αν προσμετρήσουμε μόνο τις αριστουργηματικές φωτογραφίες, και πάλι οι χίλιες είναι ελάχιστες.
Οπότε θα μπορούσαμε να πούμε πως μια λέξη = χίλιες φωτογραφίες; Κατά το: μια φωτογραφία = χίλιες λέξεις;
Κάποια στιγμή, προσπάθησα να συγκεντρώσω αντιπροσωπευτικές ψηφιακές φωτογραφίες ανεξαρτήτως ποιότητας και αισθητικής, έτσι ώστε να δείξω σε μερικούς μαθητές μου, φίλους και γνωστούς τι είναι φωτογραφία. Ε, λοιπόν δίχως να το καταλάβω ξεπέρασα τις 1000!
Από όσα ξέρω, καμιά φωτογραφία δεν μιλάει, δεν έχει στόμα, δεν εκφράζει , αλλά δείχνει.
Αν κρίνουμε μια έγχρωμη φωτογραφία, και ακριβώς την ίδια σε ασπρόμαυρη έκδοση, σίγουρα θα έχουμε να πούμε πολλά περισσότερα ως μετάδοση πληροφορίας «διαβάζοντας» τη χρωματιστή. Υπάρχουν άνθρωποι που βλέποντας μια φωτογραφία πραγματικά μπορούν να γράψουν , ή να πουν χίλιες λέξεις κάνοντας αναλύσεις και βγάζοντας συμπεράσματα δικά τους. Σίγουρα με μια έγχρωμη στα χέρια, η διάλεξη θα είναι πολύ ποιο εύκολη.
Ωστόσο, η λέξη φωτογραφία, το είδος έστω μόνο του αντικείμενου κι όχι και της ασχολίας ή της τέχνης της, δεν καλύπτεται ούτε με χίλιες λέξεις.
Μετά από αυτή την εισαγωγή, να δω τώρα τι έχετε να πείτε όλοι εσείς που αναμασάτε και τσαμπουνάτε:
-«μια φωτογραφία = χίλιες λέξεις».




Ο αριθμός των φωτογραφιών που ταιριάζει γάντι στον ορισμό «φωτογραφία» είναι απλά ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ, και φυσικά αυξάνει καθημερινά.
Εγώ έχω δει αμέτρητες φωτογραφίες, (σημαντικές, ασήμαντες, ουδέτερες, αριστουργήματα), θυμάμαι μερικές χιλιάδες από αυτές. Έχω τραβήξει πάνω από 100.000 φωτογραφίες επειδή έτσι μου άρεσαν σε φιλμ (από 1967 μέχρι και το 2000). Και ψηφιακές φωτογραφίες έχω πάρα πολλές, ίσως και περισσότερες. Έχω γεμίσει 3 ΤΒ (από το 1998 και μετά), και συνεχίζω.
Αρκετές φωτογραφίες, αλλά δεν είναι ούτε οι μισές, έχουν τραβηχτεί για καθαρά επαγγελματικούς λόγους και τις έχω κρατήσει σε ξεχωριστά αρχεία.
Γιατί όμως γράφω σήμερα και πάλι για φωτογραφία;
Διαβάζω εδώ και χρόνια σκέψεις και φιλοσοφικά δοκίμια σχετικά με το τι είναι φωτογραφία. Πέρα από τη τεχνική ανάλυση της λέξης, υπάρχει τεράστιος προβληματισμός ακόμη, πράγμα που δείχνει πως η φωτογραφία ως ιδέα και τέχνη είναι ακόμη νέα, ζωντανή, και υπό διαμόρφωση. Σαν να μην έφτανε όμως όλο αυτό μπέρδεμα, ήρθε και ο όρος «imaging», που μεταφράζεται σε «εικόνα». Αν εντάξουμε τη φωτογραφία στην εικόνα, τότε δεν θα έχουμε ένα όρο για τη φωτογραφία ως αυτόνομη έννοια, ασχολία, τέχνη κλπ. Και δεν υπάρχει λόγος η εικόνα να είναι ανώτερη της φωτογραφίας, ή κατώτερη ίσως. Μιλάμε για διαφορετικά πράγματα και έτσι πρέπει να μείνει, νομίζω.
Διαβάζω επίσης απόψεις και σκέψεις για το ύφος, το στυλ, τη σύνθεση, το θέμα, το κάδρο, αν το ασπρόμαυρο ή το έγχρωμο είναι τέχνη, λιγότερο, ή περισσότερο ίσως.

Είναι τέχνη;
Το μέγα ερώτημα είναι αν η φωτογραφία ως ασχολία και αποτέλεσμα είναι τέχνη ανάλογης αξίας όπως είναι η ζωγραφική. Φωτογραφία και ζωγραφική έχουν κάποιες ομοιότητες ως προς το ότι υπάρχει κάποια εικόνα που ευρίσκεται μέσα σε ένα πλαίσιο. Ωστόσο, η μια εικόνα, η ζωγραφική, είναι αποτέλεσμα εγκεφαλικής διεργασίας και απόδοσης ενός ερεθίσματος δια των χειρών του ζωγράφου, του χρωστήρα και των χρωμάτων. Η άλλη εικόνα, η φωτογραφία, είναι αποτέλεσμα ενός μηχανικού κλικ, η φωτοχημικών μηχανικών διεργασιών. Δεν χρησιμοποιεί χρωστήρες και χρώματα ο φωτογράφος, ούτε χρειάζεται μεγάλη διάρκεια χρόνου για να ολοκλήρωση μια φωτογραφική εκτύπωση.
Επειδή δε οι ομοιότητες σταματάνε σε αυτά τα δυο, εικόνα και πλαίσιο, υπάρχει μεγάλη ανησυχία, πάρα πολλές αντιρρήσεις και αμφιβολίες για ποιο ακριβώς λόγο ή λόγους αναγνωρίζεται και με το νόμο ως «καλή» η τέχνη αυτή εφόσον επιτρέπει πολλές αναπαραγωγές, το λιγότερο.
Ωστόσο, υπάρχουν κι άλλες σοβαρές αντιρρήσεις από κάποιους.
Παραμένει ο προβληματισμός αν η πιστή καταγραφή του χώρο-χρόνου της φωτογραφίας, αυτό δηλαδή που δείχνει ειδικά η έγχρωμη φωτογραφία, είναι τέχνη, και δεν είναι απλά, αντιγραφή. Ότι κι αν είναι πάντως, σίγουρα ζωγραφική δεν είναι η εκτυπωμένη με οποιοδήποτε τρόπο και τεχνική φωτογραφία. Ο ρεαλισμός στη ζωγραφική δεν έχει σχέση με τη φωτογραφία παρά μόνο ως προς το ότι δείχνει, η προσπαθεί να δείξει τη πραγματικότητα όπως είναι, δια μέσου του χρωστήρα κι όχι δια μέσου του φακού, του φιλμ ή του ψηφιακού αισθητήρα.
Γιατί αν δεν πείθει η φωτογραφία για αυτό που δείχνει, χάνει κάτι τις από τη δύναμή της. Αλλά κι αν απλά αντιγράφει το ορατό, πάλι χάνει δύναμη.
Σημαντικό επίσης πρόβλημα που έχει απασχολήσει και απασχολεί όσους ασχολούνται με τη φωτογραφία είναι, το γιατί φωτογραφίζουμε.
Νομίζω ο καθένας  φωτογραφίζει για δικούς του λόγους, αλλά κατά βάθος, κάτι πρέπει να υπάρχει κοινό και σημαντικό για όλους μας όσον αφορά τη διαδικασία και τη χρήση της μηχανής.
Ακόμη ένα τεράστιο - σημαντικό πρόβλημα που κρίνει την αξία ή απαξία της φωτογραφίας και του δημιουργού της, είναι το πότε και με τι μέσα τραβήχτηκε η φωτογραφία.
Ο χρόνος δηλαδή έκθεσης που απαιτήθηκε, το είδος του ευαίσθητου υλικού, η ταχύτητα -φωτεινότητα του φακού, το βάρος της μηχανής, οι φυσικές συνθήκες θέτουν περιορισμούς, κανόνες, και ειδικές τεχνικές που οδηγούν σε αισθητικές περιόδους αναγκαστικά. Μιλάμε για τη περίοδο του πικτοριαλισμού, της πραγματικής φωτογραφίας, του ντοκουμέντου, του ρεπορτάζ, της έγχρωμης, της ψηφιακής φωτογραφίας κλπ. Η θεματολογία της φωτογραφίας έχει υπαγορευτεί από όλες αυτές τις διαθέσιμες τεχνικές.
Ακόμη ένα σοβαρό θέμα που προκαλεί συζητήσεις είναι η δυνατότητα παραγωγής ανατύπων χαμηλού σχετικά κόστους, μια δυνατότητα που δεν θέτει όρια δια της φωτογραφικής μεθόδου.
Η δυνατότητα αναπαραγωγής ζωγραφικών χαρακτικών ανατύπων, προσφέρει ορισμένο και περιορισμένο αριθμό πιστών αντιγράφων και επομένως έχει ελάχιστη σχέση με αυτή της φωτογραφίας που είναι εντελώς μηχανική και εξαρτάται από το φως, ή το ηλεκτρικό ρεύμα (ψηφιακή φωτογραφία).
Δίχως λοιπόν καμιά δεύτερη σκέψη πλέον, εγώ θα πάω και με το νόμο και θα δεχτώ τη φωτογραφία ως τέχνη και μάλιστα ξεχωριστή, αυτόνομη, προσιτή και συναρπαστική. Και δεν περίμενα το νόμο να μου το πει αυτό. Έχω κατασταλάξει εδώ και πολλά χρόνια.
Χωρίς τη φωτογραφία δεν ξέρω τι θα ήμουν.
Εγώ, ξεκίνησα σαν αυτοδίδακτος φωτογράφος το 1967.
Δεν είχα δάσκαλο-δάσκαλους, πρότυπα, ασκήσεις, δεν απόκτησα μεταπτυχιακό. Ένα βιβλίο βρήκα στη γλώσσα μας και ήταν του Ανδρέα Χανά. Το δάνεισα το βιβλίο, και πάει, χάθηκε. Και επειδή έχω μνήμη ελέφαντα θυμάμαι σε ποιον το δάνεισα, όπως θυμάμαι και την ευκολία με την οποία μου είπε πως το χάρισε σε κάποιον!
Με τα λίγα χρήματα που έπαιρνα όταν απολύθηκα το 1974, κατάφερα σιγά-σιγά να πάρω κάποια μηχανήματα, μια Minolta ρεφλέξ των 35 χιλιοστών από δεύτερο χέρι, μια φτηνή εκτυπωτική (Πολωνέζα). Τα φωτιστικά τα έφτιαξα μόνος μου, βρήκα 2 φακούς για τη φωτογραφική, κατάφερα να στήσω ένα βασικό σκοτεινό θάλαμο.
Η φωτογραφία των μεγάλων και σημαντικών κινηματογραφιστών της νιότης μου ήταν που μου έδωσε ένα κίνητρο να φωτογραφίσω, να δω σχήματα, φως, σκιές, συνθέσεις, αναλογίες. Το μόνο που με απωθούσε (ένοιωθα πραγματική αποστροφή στην ιδέα) ήταν η αντιγραφή. Βασικά όταν άρχιζα να αναζητώ φωτογραφίες μέσα από το σκόπευτρο, πάντα άδειαζα το μυαλό μου από ότι φωτογραφίες είχα δει άλλων φωτογράφων.
Όμως κατάλαβα πως πάντα υπάρχει στο υποσυνείδητο μια βάση δεδομένων από φωτογραφίες που μπορεί να μην θέλω να αντιγράψω (και πως θα ήταν δυνατό), αλλά που οδηγούν το ένστικτο και το αισθητικό κριτήριο για να πάρω μια καινούρια φωτογραφία, ή να αδιαφορήσω και να πάω ποιο κάτω.
Εδώ πρέπει να πω ότι από όλα τα μαθήματα αγάπησα την ιστορία, τη φυσική και τη γεωμετρία. Σε αυτά ήμουν και πάρα πολύ καλός.
Η γεωμετρία, έχει επηρεάσει άμεσα τη σχέση μου με τη φωτογραφική αισθητική.
Η ιστορία με έχει κάνει να θυμάμαι τους μεγάλους φωτογράφους.
Και η φυσική ήταν που με ενθουσίασε όταν είδα για πρώτη φορά τη φωτογραφία, το αποτέλεσμα δηλαδή των φυσικών διαδικασιών καταγραφής του φυσικού φωτός και της όψης των πραγμάτων, να «έρχεται» μέσα στη λεκάνη με την εμφάνιση. Ας είναι.



Τα μεταφυσικά προβλήματα και η ανάλυση των καλλιτεχνικών προβλημάτων της φωτογραφίας άργησαν αρκετά να με απασχολήσουν στα σοβαρά. Άρχισα να τραβώ φωτογραφίες από το 1967, ήταν όμως νομίζω μετά το 1997, που γνώρισα σταδιακά τους μεγάλους φωτογράφους και τα έργα τους. Και ήταν μετά το 1998 όταν άρχισα δειλά-δειλά να χρησιμοποιώ μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή (dSLR) και να αναζητώ στο διαδίκτυο τις φωτογραφίες εκείνες που θα ήθελα να τις έχω τραβήξει εγώ, μόνο και μόνο για να μη ξανακάνω τις ίδιες λήψεις.
Έγινα έτσι και συλλέκτης ψηφιακών αρχείων που έδειχναν φωτογραφίες και μόνο φωτογραφίες που μου άρεσαν. Ακόμη συλλέγω.
Κάποια στυλ με επηρέασαν όπως αυτό της απουσίας ανθρώπινου στοιχείου.
Πάντα απόφευγα τους ανθρώπους μέσα στο κάδρο. Αν πάλι ήταν μπορετό, έκανα την ανθρώπινη φιγούρα κύριο θέμα της φωτογραφίας αλλά με χρήση τηλεφακού για να μην ενοχλώ.  
Επίσης, οι δραματικοί φωτισμοί και το ασπρόμαυρο πάντα μου άρεσαν. Συχνά το πορτοκαλί φίλτρο ήταν μόνιμα επάνω στο φακό μου. Ότι και να γίνει, εγώ προτιμώ το ασπρόμαυρο. Δεν απορρίπτω το χρώμα, όχι. Προτιμώ όμως το αφαιρετικό ασπρόμαυρο. Γούστο είναι αυτό και πορεία ετών.
Ίσως το ότι υπήρξα αυτοδίδακτος μου στοίχισε μερικά χρόνια στην αισθητική και θεωρητική γνώση. Όμως όταν κοιτάζω τις παλιές φωτογραφίες μου βλέπω πως δεν ήμουν διόλου άσχετος με το «άθλημα».
Μέχρι τότε (1997-98), συνήθως δρούσα δίχως πολύ σκέψη, ή και διόλου σκέψη. Ενεργούσα μόνο με πλήρη προσήλωση σε αυτό που έβλεπα μέσα από το σκόπευτρο. Δεν αισθάνθηκα ποτέ την έλλειψη φωτογραφικών τεχνικών γνώσεων (διάβαζα για έκθεση-φωτισμός-υλικό-φακοί, γωνία κλπ από Αγγλόφωνα βιβλία και περιοδικά), όσο για τις αισθητικές, ακολουθούσα το ένστικτο ειδικά στην αρχή.
Αναζητούσα αισθητική απόλαυση και ενστικτώδη φυγή από τη πραγματικότητα δια μέσου αυτής της εμπειρίας. Αχ αυτή η αδιάφορη-βαρετή πραγματικότητα, όμως στάθηκε πυγή έμπνευσης, δεν πήγε χαμένη.
Μου άρεσε το φλου και το νετ και η σχέση πλευρών 2 προς 3. Δηλαδή η ρεφλέξ μηχανή των 35 χιλιοστών ήταν και είναι η αδυναμία μου. Στη συνέχεια, μπήκε στη ζωή μου η βαριά και μεγάλη ρεφλέξ 6Χ7 με την άριστη και υψηλή ποιότητα που μπορεί να καταγράψει το μεγάλο φιλμ. Κάθε της κλικ από τα δέκα ήταν καταληκτικό και κόστιζε. Πάντα ήθελα και μου άρεσε να είμαι πίσω από το σκόπευτρο, όχι από πάνω. Εκτός κι αν σκόπευα από πολύ χαμηλά, σχεδόν σε επαφή με το έδαφος.
Μερικές φορές, απλά κοιτούσα μέσα από το σκόπευτρο, ονειρευόμουν και τελικά συνεπαρμένος από αυτό που έβλεπα ξεχνούσα να πάρω μια φωτογραφία. Έχανα δηλαδή μερικές φορές την ιδανική στιγμή.
Αργότερα διάβασα κάπου πως οι ποιο καλές φωτογραφίες, είναι αυτές που δεν έχω πάρει, και τώρα καταλαβαίνω το συνάδελφο.
Κατάλαβα έτσι πως αισθητικά είναι άλλο πράγμα να βλέπεις, και άλλο να φωτογραφίζεις.
Η φωτογραφία μου έμαθε δυο πράγματα.
Ένα είναι να εκτιμώ το χρόνο που μου δόθηκε ως δώρο ζωής. Θα πάρω έτσι άμεσα μια φωτογραφία που αισθάνθηκα πως αξίζει το κόπο αλλά θα το κάνω με το πλέον καλό τρόπο, κι αν μπορέσω, θα επανέλθω για να την κάνω ποιο καλή.
Το άλλο, είναι ότι έμαθα να βλέπω και να απολαμβάνω φωτογραφίες ακόμη κι όταν δεν πρόκειται να τις τραβήξω είτε γιατί δεν είχα μηχανή, είτε γιατί απλά ήθελα να ζήσω και εγώ κάποιες στιγμές σαν κοινός θνητός κι όχι σαν φωτογράφος.
Η φωτογραφία δηλαδή ήταν αρχικά, και νομίζω πως παραμένει, μια σημαντική προσπάθεια αναμνηστικής καταγραφής, κάτι σαν σημειωματάριο. Το αν είναι όμορφο, ή απαίσιο αισθητικά το φωτογραφικό αποτέλεσμα, αν έχουν τηρηθεί οι τεχνικοί κανόνες ή όχι, λίγο ενδιαφέρει το φωτογράφο που χειρίζεται τη μηχανή.
Όσο για το αποτέλεσμα, τη τελική φωτογραφία, το θεατή δεν τον απασχολεί τι ένοιωσα, τι ήθελα να πω, να θυμηθώ, ή να εκφράσω. Το μόνο που απασχολεί το θεατή, αν τον απασχολήσει, είναι τι του δείχνω.
Συχνά η επικοινωνία σταματά στο θέμα που δείχνω, και εκεί μένει.
Το αν θα τον αγγίξω με τη φωτογραφία που του δείχνω, είναι ακόμη ποιο μακρινό και δύσκολο για να συμβεί. Αυτό απαιτεί διαθέσιμο χρόνο από αυτό που κανείς δεν θέλει, ή δεν μπορεί να διαθέσει σήμερα κοιτάζοντας φωτογραφίες.
Νομίζω πως η αισθητική απόλαυση και συγκίνηση από αυτό που καταγράφει ο φακός και η ανάμνηση είναι δυο από τα πλέον ισχυρά κίνητρα για να προσπαθήσει να πάρει ο καθένας μας μια φωτογραφία.  Το αν θα επιτύχει, ή όχι, λίγο ενδιαφέρει τη στιγμή της λήψης. Αν όμως ο φωτογράφος κατέχει τους τεχνικούς κανόνες, το υλικό και τη διαδικασία, θα είναι πολύ ποιο κοντά σε ένα καλό και εξασφαλισμένο αποτέλεσμα. Αυτές οι σωστές φωτογραφίες συχνά θα καταλήξουν σε κάποιο αρχείο, έκθεση, δημοσίευση, ανάρτηση κλπ.
Μπορεί το οπτικό αποτέλεσμα που απουσίαζε από το κλικ μέχρι την επαναφορά του καθρέφτη να μου διέφευγε μέχρι την εμφάνιση του φιλμ, αλλά έμαθα να περιμένω, να μαντεύω, να οραματίζομαι το αποτέλεσμα μέχρι την εμφάνιση και εκτύπωση. ‘Έμαθα να ζω και με την αποτυχία.
Αυτό το κενό (μαύρο καρέ μέχρι την επαναφορά του καθρέφτη), μειώθηκε-χάθηκε με τη ψηφιακή φωτογράφιση. Πέρασαν ωστόσο αρκετά χρόνια εξέλιξης των μηχανών που επηρέασαν και τη φωτογραφική τέχνη, μέχρι που η αμεσότητα επαναφοράς του καθρέφτη πραγματικά να μην είναι ουσιαστικά πρόβλημα. Αυτό οδήγησε σε ρυθμούς έκθεσης έως και 6 καρέ ανά δευτερόλεπτο με χρήση φιλμ. Και μόνο μια μηχανή έδινε 10 καρέ φιλμ αλλά με σταθερό ημι-διαπερατό καθρέφτη. Ουδέποτε ωστόσο εγώ χρειάστηκα περισσότερα από 4 καρέ το δευτερόλεπτο. Με τη ψηφιακή τεχνολογία φωτογράφισης, κάποιες μηχανές ξεπερνάνε σε ταχύτητα κλείστρου τις κλασικές κινηματογραφικές.
Ωστόσο, αυτή η ευκολία φωτογράφισης και ελέγχου του αποτελέσματος σχεδόν άμεσα, έδιωξε μεγάλο μέρος από τη μαγεία και το μυστήριο, την αγωνία και την αναμονή, τον οραματισμό της κάθε στιγμής της λήψης. Αυτά είναι κανόνες και συνθήκες που κατά καιρούς αναζητώ. Έτσι, παίρνω ένα φιλμ ΑΜ, μια μηχανή εντελώς χειροκίνητη, με ένα σταθερό κανονικό φακό, και βγαίνω στον χώρο αναζητώντας το κατάλληλο χρόνο. Κι αν μου κάτσει; έκατσε.
Προσπαθώ να βάλω σε τάξη σήμερα τις σκέψεις μου σχετικά με το τι ακριβώς έκανα όταν έφερνα τη μηχανή στο μάτι, τι μνήμες είχα σχετικά με τη φωτογραφία, τι προσπαθούσα να φωτογραφίσω, γιατί, πως, με ποια μηχανή, τι υλικό, πώς να εμφανίσω, τι να τυπώσω, τι να πετάξω, τι να δείξω και τι όχι. Αυτό το τι θα μείνει απέξω και θα χαθεί, πάρα πολλές φορές ήταν πολύ ποιο σημαντικό από αυτό που θα σωθεί στο φιλμ, ή το ψηφιακό αρχείο.
Σήμερα, θυμάμαι τις φωτογραφίες μου και τις φωτογραφίες των άλλων για κάποιους λόγους. Και οι λόγοι αυτοί, που εξηγούν μερικά πράγματα, αλλά όχι όλα, που ερμηνεύουν το γιατί τραβήχτηκαν αυτές οι φωτογραφίες, νομίζω πως είναι λιγότερο η μετάδοση συναισθημάτων και σκέψεων. Είναι περισσότερο η αισθητική απόλαυση από τη μοναδική φωτογραφική καταγραφή του χώρο-χρόνου.
Δεν θυμάμαι να πήρα πολλές φωτογραφίες για να δείξω την βαρβαρότητα, την ασχήμια, ή τη κακογουστιά. Εκτός κι αν ήθελα να τα επισημάνω. Ωστόσο πολύ σύντομα διαπίστωσα πως η φωτογραφία ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις, ηρωοποιεί το θέμα, το προβάλλει, το αναδεικνύει από ασήμαντο και αδιάφορο σε σημαντικό και ενδιαφέρον. Άρα χρειάζεται τεράστια προσοχή και σεβασμός στο μέσο. Γιατί πολύ εύκολα και το άσχημο μπορεί να μετατραπεί σε καλή τέχνη.
Θυμάμαι ότι η πλειονότητα των φωτογραφιών που έχω πάρει εξ αρχής, δείχνουν πως τουλάχιστον αναζήτησα κάτι που να κάνει αυτή τη φωτογραφία ξεχωριστή έστω και στο ελάχιστο από το κοινότυπο και την πιστή αντιγραφή της ορατής πραγματικότητας. Και αυτό, κανείς δεν μου το είπε, ή το έδειξε.  
Όταν άρχισα να βλέπω τις φωτογραφίες των μεγάλων και άξιων συναδέλφων, κατάλαβα πως υπάρχουν δυο ειδών δημιουργοί. Αυτοί που δεν ενδιαφέρονται για τα ΜΜΕ, και οι άλλοι που ζουν από αυτά. Κατάλαβα επίσης πως οι περισσότεροι φωτογράφοι είναι ανταγωνιστικοί στο έπακρο, αλλά δεν είναι όλοι ευτυχώς.
Κατάλαβα πως αν είχα πάει σε κάποια σχολή έξω, γιατί εδώ δεν υπήρχε ούτε βιβλίο ούτε καν κάποια ομάδα, ίσως θα είχα άλλη εξέλιξη. Η μόνη λέσχη που υπήρχε ήταν η ΕΦΕ, αλλά το «έργο» της δεν με συγκίνησε.
Έχω εργαστεί άπειρες ώρες, έχω ασχοληθεί με όλα σχεδόν τα είδη φωτογραφίας, έχω εργαστεί με όλα τα φορμά, από μισό καρέ, μέχρι 13Χ18. Έχω χρησιμοποιήσει φιλμ όλων των γνωστών ειδών, ειδικών και κανονικών. Έχω χρησιμοποιήσει και ψηφιακές πολλές μηχανές. Έχουν περάσει από τα χέρια μου σχεδόν όλα τα ψηφιακά μοντέλα της αγοράς από την εποχή των 320Χ200 πίξελς, μέχρι και όλα τα μοντέλα που κυκλοφόρησαν μέχρι την άνοιξη του 2011.
Σχετικά με τους λόγους που τραβάμε φωτογραφίες, θα προσθέσω λοιπόν:
Τραβάμε για να δούμε πως θα βγει η φωτογραφία. Αυτό ήταν πραγματικά μια τεράστια πρόκληση μέχρι τον καθολικό εξοπλισμό ακόμη και των ποιο φτηνών ερασιτεχνικών  ψηφιακών φωτογραφικών μηχανών με έγχρωμη οθόνη σκόπευσης, ελέγχου και ρύθμισης.
Τραβάμε κυρίως και πρωτίστως γιατί μας άρεσε κάτι που είδαμε.
Τραβάμε γιατί δική μας είναι η μηχανή και κάνουμε το κέφι μας.
Τραβάμε για να δείξουμε στους άλλους τι είδαμε, ασχέτως θέματος και ποιότητας.
Τραβάμε για να θυμόμαστε.
Τραβάμε για να αποδείξουμε πως ήμαστε εκεί.
Τραβάμε για την αξία της απόδειξης-ντοκουμέντο.
Τραβάμε κάτι που το αγαπάμε.
Τραβάμε μια ζημιά, η μια τεχνική λεπτομέρεια.
Τραβάμε φίλους, φίλες, οικογένειες. Σημαντικές στιγμές, ή περιόδους της ζωής μας.
Τραβάμε μερικές φορές φωτογραφίες ενστικτωδώς, δίχως να υπάρχει άμεσα αντιληπτό ερέθισμα πέρα από κάποιο μυστικιστικό ίσως και αόρατο μήνυμα, κάτι σαν το χρησμό της πεταλούδας…
Όλα αυτά και πολλά άλλα ίσως χρειαστούν σε κάποιο μελλοντικό φωτογράφο, ίσως  και όχι. Γιατί πάντα εμείς οι άνθρωποι προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τα όριά μας μόνοι μας. Διαφορετικά αντιγράφουμε και αισθανόμαστε πως δεν καταφέραμε κάτι σημαντικό.
Εγώ δεν έκανα νομίζω κάτι σημαντικό. Το ότι είμαι αυτοδίδακτος φωτογράφος και επομένως δεν έχω αντιγράψει κανένα, μου δίνει ικανοποίηση. Δεν έχω πάρει την εργασία κανενός, έχω απολαύσει την ασχολία μου με την ερασιτεχνική φωτογραφία και έχω ζήσει εγώ και η οικογένειά μου από την επαγγελματική.
Πιστεύω πως η μόνη πραγματικά υψηλής μορφή φωτογραφικής τέχνη είναι αυτή που έδωσε ένα αποτέλεσμα που ικανοποιεί το δημιουργό της και ίσως μερικούς ακόμη αποδέκτες που συντονίζονται στο ίδιο μήκος κύματος.
Κλείνω τα μάτια για να κοιμηθώ, αλλά βλέπω πολλές από τις πρώτες μου φωτογραφίες.
Και πράγμα περίεργο, βλέπω τα πρόσωπα μόνο όπως τα φωτογράφισα, και τα τοπία όπως είναι όταν τα είδα και όχι όπως ήταν στις φωτογραφίες μου.
Προσπαθώ να αλλάξω εικόνες και βλέπω φωτογραφίες των: Smith, Weston, Adams, Kertesz, Koudelka, Boisonas, του δικού μας του Τλούπα και τόσων άλλων.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ, είναι μια λέξη που ισούται με εκατομμύρια φωτογραφίες, αλλά και γνώση, τεχνική, εφαρμογές, βιβλία, αποστολές, γεγονότα, εκπαίδευση, επιστήμες.

Οι μεγάλοι φωτογράφοι.
Θα ήθελα να καταγράψω τώρα μερικές σκέψεις σχετικά με τους μεγάλους φωτογράφους, κι ας θεωρηθώ αιρετικός, κι ανατρεπτικός.
Στην αρχή οι φωτογραφικές μηχανές ήταν βαριές, ογκώδεις, δυσκίνητες, οι χρόνοι έκθεσης δεν έδιναν καμιά δυνατότητα στο φωτογράφο να πάρει την επόμενη φωτογραφία σε 5-10 λεπτά.  Οι περισσότερες φωτογραφίες της πρώιμης εποχής, ήταν πραγματικά κατορθώματα αν πετύχαινε ο φωτογράφος να έχει κάποιο αποτέλεσμα μετά την εμφάνιση, αργότερα και στην εκτύπωση. Ήταν επόμενο οι πρώτοι φωτογράφοι με τεράστιες τεχνικές δυσκολίες να δοκιμάσουν με βάση τα όσα ήξεραν, δηλαδή τη ζωγραφική, και τις δυνατότητες του μέσου. Ακόμη και ένας ουρανός με σύννεφα ήταν μια τεράστια φωτογραφική δοκιμασία με αμφίβολα αποτελέσματα, αφού και οι χρόνοι έκθεσης ήταν μεγάλοι και το ευαίσθητο υλικό δεν «έβλεπε» τους τόνους και τα χρώματα όπως σήμερα.
Πέρασαν αρκετά χρόνια και οι επιρροές της ζωγραφικής έδωσαν τα πρώτα έργα φωτογραφικής τέχνης που παρά τις τεχνικές δυσκολίες ήταν πολύ όμορφα. Ωστόσο έμοιαζαν περισσότερο με ζωγραφιές παρά με τις σημερινές φωτογραφίες, και είναι λογικό.
Οι πρώτες μηχανές που έγινε μπορετό να κρατηθούν στο χέρι, που ήταν εύχρηστες, χειροκίνητες και επέτρεπαν τη λήψη στιγμιότυπου, ήταν αυτές που έφεραν την αλλαγή και τη τεράστια εξάπλωση της φωτογραφίας στο κοινό. Οι φωτογραφίες, προοδευτικά έγιναν πραγματικές φωτογραφίες. Ξεχώριζαν σαφώς από τις ζωγραφιές καταγράφοντας με μεγάλη πιστότητα το χώρο-χρόνο σε γκρίζους τόνους με ποιο ομαλές διαβαθμίσεις. Σε αυτό βοήθησε και βελτίωση του φιλμ. Τα μοντέλα της Leica και Rollei και το φιλμ σε ρολό 35 χιλιοστών και 120 έφεραν την άνοιξη. Ωστόσο, αυτή η ζωγραφική διάθεση ποτέ δεν έλειψε, ούτε και θα λείψει από τους φωτογράφους. Ακολούθησε η θεματική φωτογραφία, το ντοκουμέντο, η πραγματική φωτογραφία, η καθαρή φωτογραφία, η επιστημονική, η τεχνική κλπ. Αλλά πάντα βλέπουμε και θολές φωτογραφίες, σκοτεινές με ελάχιστη σαφήνεια, να μοιάζουν με ζωγραφιές, αλλά και να μην είναι, να θυμίζουν φωτογραφίες, αλλά και να μην είναι. Το έγχρωμο φιλμ έφερε ακόμη περισσότερη πιστότητα, η φωτογραφίας πλησίασε σε όλα τα θέματα εντυπωσιακά, σε σημείο που οι τεχνικές φωτογραφίες  να αποτελούν αναμφισβήτητα στοιχεία για μάθηση και πληροφόρηση. Η ψηφιακή φωτογραφία έφερε ακόμη μεγαλύτερη διάδοση, το κόστος μειώθηκε κι ο αριθμός των μηχανών που χρησιμοποιούνται και των φωτογραφιών που τραβάνε πλέον άτομα κάθε ηλικίας μεγάλωσε ακόμη περισσότερο.
Το γιατί σήμερα αποκαλούμε τους φωτογράφους αυτούς μεγάλους, έχει να κάνει με την εποχή που τόλμησαν να δημιουργήσουν έργα πρωτοποριακά, με δικό τους στυλ, και θεματολογία, και να τα βάλλουν κυρίως με το σύστημα αξιών που ήθελε ως τέχνη μόνο το λάδι και τη προσωπογραφία, τα τεράστια τοπία και τα μνημειακά έργα των μεγάλων κατά τα άλλα ζωγράφων.
Οι μεγάλοι φωτογράφοι σήμερα ήταν κατά τη άποψή μου, σαν τους μεγάλους εξερευνητές και θαλασσοπόρους, και τους μεγάλους κλασσικούς συνθέτες!
Ήταν κάποτε λίγοι και μετρημένοι ανά τον κόσμο, έδειξαν το δρόμο σε όλους τους άλλους με τη ζωή και το έργο τους, κι ας είχαν και στιγμές αποτυχίας. Σήμερα ο αριθμός των καλών και πολύ καλών φωτογράφων είναι τεράστιος και άγνωστος. Σήμερα μπορούμε να μιλάμε για πολύ καλούς φωτογράφους, εμπορικούς φωτογράφους, καλλιτέχνες φωτογράφους. Μεγάλοι φωτογράφοι όμως, υπάρχουν μόνον επειδή είναι πλέον προχωρημένης ηλικίας. Και επειδή δεν υπάρχει τίποτα καινούριο κάτω από τον ήλιο πλέον, δύσκολα θα διακριθεί κάποιος για μια καινούρια τεχνική, ή θεματολογία, που θα είναι φωτογραφία, κι όχι image, δηλαδή ζωγραφιά. Σήμερα δεν μετράνε πλέον ούτε η θεματολογία της φωτογραφίας, ούτε το στυλ, ούτε η τεχνική, ούτε προώθηση, η εμπορικότητα, το πλήθος των φωτογραφιών, οι συμμετοχές σε εκθέσεις. Μετράνε μόνο οι καλές φωτογραφίες και υπάρχει τεράστια ελευθερία για την αποδοχή, ή μη των φωτογραφιών από το κοινό, ένα κοινό που έχει τη δυνατότητα να βλέπει συνεχώς κάθε νέο φωτογράφο στο διαδίκτυο. Όμως οι μεγάλοι φωτογράφοι το μόνο που είχανε κάποτε ήταν μια ανάθεση, μια έκθεση, ένα λεύκωμα και ο πόλεμος του κατεστημένου που δεν ήθελε τη φωτογραφία να είναι καλή τέχνη.
Αργά αλλά σταθερά η φωτογραφία με τη τεράστια εξάπλωση έκανε τη ζωγραφική να αλλάξει τρόπο έκφρασης και θεματολογία. Αν και η ζωγραφική εξακολουθεί να έχει οπαδούς του φώτο-ρεαλισμού, είναι και η φωτογραφία που έχει οπαδούς των ζωγραφικών δυνατοτήτων του μέσου. Ωστόσο η φωτογραφία έγινε η πρώτη προσιτή κοινωνική δημιουργική τέχνη που έθεσε τις βάσεις για κάθε είδους αμφισβήτηση του καθώς πρέπει, της αισθητικής και της συντήρησης της μεγαλοαστικής τάξης.  
Αν και η βιομηχανία πήρε το όνομα imaging για λόγους marketing,  η λέξη αυτή δεν καλύπτει τη ζωγραφική παρά μόνο τη γραφιστική (εφαρμοσμένη ζωγραφική) και τη φωτογραφία που υπηρετεί την αγορά και τις ανάγκες της. Έτσι μας προέκυψε το photoshop και το desktop publishing και ζήσαμε εμείς καλά, και αυτοί πολύ ποιο καλά.
Σήμερα, η ψηφιακή φωτογραφία, η περαιτέρω εξάπλωση της φωτογραφίας, η ευκολία πρόσβασης μέσω διαδικτύου στο έργο όλων των άλλων φωτογράφων, μικρών και μεγάλων, σημαντικών και ασήμαντων, η πληθώρα φωτογραφικών λεσχών και ομάδων, σε σύγκριση με την δική μου εποχή και του μοναδικού διαθέσιμου βιβλίου του Α. Χανά, μου μοιάζει σαν συγκρίνουμε μια Zenit η μια Lubitel με ένα Smartphone, η ένα drone.



Γιάννης Γλυνός