Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Αγορά φωτογραφικής μηχανής 2013


Φωτογραφική 2013
Έκδοση νεότερη, σύγχρονη, βελτιωμένη (το 2013, τώρα? ξεπερασμένη σίγουρα)


Τα δεδομένα σχετικά με τη ψηφιακή τεχνολογία αλλάζουν συνεχώς, με αποτέλεσμα δυο χρόνια μετά την αποχώρησή μου από το τεχνικό περιοδικό στο οποίο εργαζόμουν, να βλέπω «πράματα και θάματα».
Αλλαγές και κόλπα που όμως με βρίσκουν και πάλι να διαφωνώ ως προς τη χρησιμότητά τους. Χρησιμότητα που έχει πάντα να κάνει με το βαθύτερο και απώτερο νόημα της φωτογραφίας, του έλεγχου της μηχανής, της τελικής ποιότητας της φωτογραφίας, της ευχρηστίας και της αντοχής της μηχανής μας στο χρόνο.

Η φωτογραφική μηχανή, είναι πάντα ένα εργαλείο. 
Είναι ένα έξυπνο εργαλείο που τοποθετούμε μπροστά στο μάτι μας, για να δούμε και να καταγράψουμε μέσα από αυτό, το «κόσμο», δηλαδή το κόσμημα που μας περιβάλλει. Ακόμη κι όταν αισθητικά ο κόσμος είναι άσχημος, παραμένει στο βάθος «κόσμος» και η φωτογραφία στα χέρια του δημιουργικού ανθρώπου, τα καταφέρνει να βγάζει ομορφιά κι από την ασχήμια.
Όσοι προτρέχουν για τις καταναλωτικές εξελίξεις, λένε πως οι κόμπακτ φωτογραφικές μηχανές, ίσως και να μην συνεχίσουν να προσφέρονται προς αγορά αφού τα smart phones τα κάνουν όλα.
Αν πιστέψουμε κάποιον άσχετο νεαρό δημοσιογράφο, «θα είναι ένα από τα τεχνολογικά πράγματα που δεν θα υπάρχουν στα επόμενα 10 χρόνια! Μόνο οι φευγάτοι φωτογράφοι θα τις χρησιμοποιούν». 
Ίσως ναι, ίσως όχι. Οι νεκρολογίες όμως σε τι χρειάζονται;
Να υποθέσουμε πως εννοεί ότι θα συμβεί με τις κόμπακτ ότι και με τους μουσικούς δίσκους CD, τις κασέτες Video, τις συσκευές αναπαραγωγής/εγγραφής Video, τα φιλμ, τους δίσκους 33 τροφών, κλπ.
Όμως ποτέ δεν είχαμε την απαίτηση να καταλάβει ο κάθε άσχετος τι ακριβώς είναι η φωτογραφία και γιατί οι φωτογράφοι παθιάζονται τόσο με το ασπρόμαυρο, το παλιό, το έρημο, τον άνθρωπο, τη ζωή, το τοπίο, τις τεχνικές, το ντοκουμέντο και τη καλλιτεχνική φωτογραφία.

Έτσι, όσο υπάρχει ενδιαφέρον για τη φωτογραφία, θα υπάρχουν και οι φωτογραφικές μηχανές.
Τι χαρακτηριστικά θέλουμε όμως να έχει μια καλή φωτογραφική μηχανή;
Εγώ, πάντα φώναζα πως κάθε μηχανή πρέπει να έχει και οπτικό σκόπευτρο για να βλέπουμε όση ώρα θέλουμε δίχως να καταναλώνει η μηχανή ρεύμα για το LCD
Για το λόγο αυτό, βαθμολογούσα και την ευκολία αυτή περισσότερο. 
Έτσι για πλάκα, δοκιμάστε μια φορά να σκοπεύσετε για σιλουέτα, κόντρα στον ήλιο με μια φωτογραφική που έχει μόνο έγχρωμη οθόνη. 
Άμα καταφέρετε να δείτε το θέμα σας, ελάτε να τα πούμε. 
Η βασικότερη χρησιμότητα της έγχρωμης οθόνης είναι η πρόσβαση στις πολλαπλές ρυθμίσεις, κι ο έλεγχος των φωτογραφιών που έχουμε λάβει. 
Δεν είναι η ευκολία σκόπευσης.

Αυτό που βλέπουμε σήμερα τι είναι;
Οι μεγάλες έγχρωμες οθόνες κυριαρχούν, και από τη στιγμή που τα smart phones και τα tablets διαθέτουν τεράστιες οθόνες είναι λογικό οι καταναλωτές που δεν καταλαβαίνουν πολλά από φωτογραφία, να επιλέγουν να φωτογραφίζουν ακόμη και μέσα από οθόνες 7 ιντσών! 
Δεν είναι αστείο, αλλά μόνο μια φτηνή-προσιτή κόμπακτ έχει οπτικό σκόπευτρο σήμερα.
Πάντα φώναζα πως η ποιότητα της ψηφιακής φωτογραφίας δεν είναι μόνο θέμα ανάλυσης, αλλά η σχέση του μεγέθους του αισθητήρα με τον αριθμό των εικονοστοιχείων που φιλοξενεί. 
Δηλαδή, ακόμη μια φορά, το μέγεθος των εικονοστοιχείων και ο αριθμός τους βάζει όρια και αυτά τα έχουμε δει, τα έχουμε μετρήσει, τα γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά. Με απλά λόγια, η ποιότητα φωτογραφίας από ένα μικρό σε διαστάσεις αισθητήρα των 14 και 16 Mpixels μιας κόμπακτ, ή ενός smart phones είναι απαράδεκτη αν τη συγκρίνουμε με μια ανάλογη φωτογραφία που έχει τραβηχτεί με DSLR που "φοράει" μεγάλο αισθητήρα.
Το όριο που έχει καταγραφεί είναι 6-8 Mpixels για τις κόμπακτ.
Θα πείτε πως υπάρχουν και οι mirror less. Ναι μεν αλλά, έχουν ποιο μεγάλο αισθητήρα αλλά δεν έχουν καθαρό οπτικό σκόπευτρο και επομένως η σκόπευση γίνεται κρατώντας τες και κοιτάζοντας από μακριά.
Είναι σαν να κρατάμε ένα μωράκι που μόλις έχει λερωθεί πλήρως, για να μη μας πάρει η μπόχα.
Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή τη λογική του ηλεκτρονικού σκοπεύτρου όταν το άλλο, έστω και το τύπου Γαλιλαίου μας δίνει τσάμπα σκόπευση. Η σχετική ανακρίβεια του σκοπεύτρου αυτού, στη φωτογραφία ντοκουμέντο που τραβάμε από κάποια απόσταση δεν είναι τρομερό πρόβλημα.

Και τώρα η αυτονομία.
Πρώτο θέμα οι μπαταρίες. Έχουμε δυο πράγματα να σκεφτούμε.
Πρώτο, εγώ θέλω αυτονομία για τουλάχιστον 500 λήψεις, και δεύτερο, από το πρωί , μέχρι το βράδυ, να μπορώ να κάνω συνεχόμενη φωτογράφηση με μικρά διαλύματα. Χωρίς άγχος για τη κατανάλωση. 
Μια, ή δυο κάρτες αποθήκευσης δεν κοστίζουν πλέον μια περιουσία.
Άρα θέλουμε είτε 2-3 ειδικές επαναφορτιζόμενες μπαταρίες λιθίου, ή αρκετές αλκαλικές ΑΑ. Μια κόμπακτ, με σκόπευση από το οπτικό σκόπευτρο, άνετα θα δώσει πάνω από 550 λήψεις δίχως φλας, δίχως ενεργό το LCD, παρά μόνο για σποραδικό έλεγχο και κάποιες ίσως ειδικές ρυθμίσεις.
Η λογική του smart phone, ή της ταμπλέτας, δεν νομίζω ότι βολεύει ούτε ότι θα αφήσει ενέργεια στο τέλος της ημερήσιας φωτογραφικής εξόρμησης για κάποια βασικά τηλεφωνήματα, ή άλλες απαραίτητες λειτουργίες, απλά γιατί δεν έχουν σχεδιαστεί ειδικά για αυτή τη χρήση.
Βασικό πρόβλημα επίσης είναι πως οι ειδικές μπαταρίες αντέχουν στην αρχή, είναι δύσκολο όμως να βρεθούν 2-3 χρόνια μετά την αρχική κυκλοφορία. Και, καμιά μπαταρία δεν θα αντέξει για 4 χρόνια.
Ακολουθεί έτσι ολοένα μικρότερη αυτονομία φωτογράφησης, παρά τις πολλές ώρες φόρτησης.

Κατά τα άλλα, τα πολλά αυτόματα ειδικά προγράμματα δεν βοηθάνε. 
Διότι, ή ξέρεις φωτογραφία, ή δεν ξέρεις.
Αν δεν ξέρεις, μη περιμένεις ποτέ οι αυτοματισμοί να σου λύσουν το ειδικό πρόβλημα, όσο ειδικό πρόγραμμα κι αν έχουν σχεδιαστεί για να αντιμετωπίσουν. 
Κι αν πάλι ξέρεις δεν σου χρειάζονται γιατί μόνος θα αντιμετωπίσεις ποιο σίγουρα και γρήγορα το ειδικό τεχνικό πρόβλημα.
Τα πολλά αυτόματα ειδικά προγράμματα είναι μόνο για τους κατέχοντες λίγα από όλα, και τελικώς τίποτα.
Ας αφήσουμε που μέχρι να βρεις το κατάλληλο ειδικό πρόγραμμα για το πουλάκι, αυτό θα έχει πετάξει!
Δεν αρκεί όμως να διαθέτει λίγα αλλά σωστά προγράμματα η μηχανή, πρέπει να είναι και άμεσα διαθέσιμα, προσβάσιμα.

Η ποιότητα κατασκευής που κάποτε μάθαμε, πάει. 
Το συμπιεσμένο κόστος τα «πάτησε» όλα. Μόνο οι πολύ ακριβές κόμπακτ έχουν καλή – σχεδόν άριστη ποιότητα κατασκευής. 
Ωστόσο πάντα μια πολύ ακριβή κόμπακτ θα είναι υποδεέστερη επιλογή συγκριτικά με μια DSLR, αν μας ενδιαφέρει η απόδοση και η ποιότητα, που πρέπει να είναι πάντα η πρώτη επιλογή μας.
Έτσι σήμερα τα πράγματα ίσως δείχνουν πως οι κόμπακτ βαίνουν προς εξαφάνιση.
Ίσως να μην είναι η πρώτη σκέψη και επιλογή του καταναλωτή, ίσως και ποτέ ο καταναλωτής να μην καταλάβει τι τον «κτύπησε» από τη πρώτη του επαφή με τη φωτογραφία.
Ίσως και οι περισσότεροι φωτογράφοι να μη συλλάβουν ποτέ το απώτερο νόημα της τέχνης αυτής. 
Όμως προγνώσεις αυτού του τύπου της νεκρολογίας 10 χρόνια πριν για το θα συμβεί ίσως 10 χρόνια μετά, δεν βοηθάνε και δεν προσφέρουν τίποτα απολύτως και σε κανένα.
Υπάρχει ασφαλώς και η πιθανότητα μετά από 10 χρόνια το επάγγελμα του φωτογράφου να μην υπάρχει, αν αυτό εννοεί η «Κασσάνδρα». Θα δούμε.
Εγώ πάντα θα λέω πως καλό είναι να έχουμε και μια καλή-φθηνή κόμπακτ, ή και μια ακριβή, αν αντέχουμε την αγορά. Αλλά σίγουρα η κόμπακτ έχει ακόμη πολλά να προσφέρει.

Λίγα λόγια ακόμη και κλείνω.
Μια μικρή, φθηνή κόμπακτ, με οπτικό σκόπευτρο, φωτεινό φακό f:2,8, 3-5 φορές ζουμ, ανάλυση άντε και 8 Mpixel, και με μπαταρίες ΑΑ αλκαλικές είναι μια χαρά επιλογή για τα επόμενα χρόνια, κι ας είμαστε καλά να τη χαρούμε.
Αν δεν μπορείτε να βρείτε μια, πάρτε τη φθηνότερη κόμπακτ αγνοώντας την ανάλυση πάνω από τα 10 Mpixel και μια DSLR και πάλι αδιαφορώντας για τα πολλά και άχρηστα Mpixel (10-12 αρκούν) και δεν θα μετανιώσετε.


Γιάννης Γλυνός